maandag 26 november 2012

't is (voor) niks, maar het is niet niks


Afgelopen zondag had ik geluk te mogen lopen in één van de mooist loopjes van Nederland 't is (voor) niks in Geldrop.
Nee ik ga niet uitweiden over hoe mooi het was dat kunnen jullie nalezen op de blogjes van Tiny, John, Esther en Gerard.

Wat ik wil vertellen hoe bijzonder het is, dat je dus gewoon een prachtige loop kunt hebben zonder dat het de deelnemers iets kost. Het kost de deelnemers niets (behalve wat BZT) maar de vrijwilligers, kost het een vrije dagen, vrije avonden en vrije middagen.

Waar zouden wij (de lopers in dit geval) zonder de inzet van vrijwilligers?

Maar dat geldt dus voor vele sportclubs/sportevenementen, het valt en staat met vrijwilligers. Vrijwilligers die de bladeren opruimen van het veld of de baan, vrijwilligers die het wedstrijd secretariaat bemannen, vrijwilligers voor de training, vrijwillige scheidsrechters, vrijwilligers achter de bar en vrijwilligers die anderen gewoon helpen!

Hoe kun je die mensen bedanken?

'Niet', denk je dan, maar misschien kunnen we gewoon beginnen met een "dank je wel..."; dus vrijwilligers bij 't is (voor) niks: bedankt..!
Trainer Tiny: bedankt..!

Mocht dit blog enig invloed hebben op de wereld hierbuiten, zou ik je één ding willen vragen, de volgende keer dat je een vrijwilliger in actie ziet, zeg eens dank je wel!
Kost je niets, maar het is niet (voor) niks!


Naschrift:
Ik heb 30,4 heerlijke kilometers gelopen in Geldrop, af en toe flink gebikkeld tegen de wind in. Paden met mul zand, smalle single tracks, mooie natuur en over de finish in 3:31 nog wat!
Wat mij betreft volgend jaar weer!

woensdag 21 november 2012

Guur!


Als rond de klok van 8 uur 's morgens (op mijn vrije dag) de vriendjes van zoon komen binnenvallen met de woorden "het is koud" weet je eigenlijk al voldoende... Het is onder jongeren al jaren trendy om je niet volgens het seizoen te kleden. In de zomer met een gewatteerd jack en in de winter alleen een vest, vinden ze heel normaal.
Ik laat het altijd maar zo, ze voelen het tenslotte zelf...
(Al ben ik moeder genoeg om aan zoon te vragen: heb je het niet koud? Kun je niet beter het andere jack/handschoenen/sjaal aandoen?)

Als de vriendjes dus binnen komen vallen met een dik jack aan en wanten aan weet je dus dat ze het zelf koud hebben en eieren voor hun geld kiezen..

Diezelfde ochtend staat er nog een lekkere training op het programma en dient de vraag zich aan: wat doe ik aan?
Nu weet ik dat menige vrouw zich dat iedere ochtend afvraagt (uitzonderingen daar gelaten) maar onder lopers is dat een hele prangende vraag. En nee, fashionvictims onder ons, niet welk kleurtje maar meer hoeveel en welke laagjes?!
Nu zijn lopers net gewone mensen en heeft de ene het eerder koud dan de ander. Ik behoor tot de eerste categorie. En dan openbaart zich een contradictio in terminis, ik ben een koukleum die van de koude houd..!
Ja echt waar, ik vind het geweldig om buiten lopen midden in de winter, -10 of -20 ik geef er niet zoveel om (al vind ik die witte zooi wat minder) maar hoe blijf ik warm?
Het antwoord weet ik inmiddels: laagjes!

Maar hoeveel en welke?
Een loper blijft wikken en wegen..

Kijk dat in een lange tight naar buiten ga, dat is een zekerheidje in november (ook hier uitzonderingen daar gelaten). Al heb ik bij eerder genoemde temperaturen toch echt met 2 broeken over elkaar gelopen, dat acht ik nu niet noodzakelijk. Shirt met lange mouwen maar dan jackje, trui of beiden? En zet ik al een muts op of houd ik mijn petje nog op?
Belangrijke vragen op de vroege morgen.

Als de kinderen de deur uitgaan en de koude morgenlucht stroomt naar binnen is mijn keuze snel gemaakt.. dun shirt met lange mouwen en hierover heen mijn favoriete looptrui en ja wel een muts.
Kort haar heeft zo zijn voordelen maar koude oren horen daar niet bij.

Onderweg vind ik het (ondanks diverse tempoversnellingen) guur, maar warme oren heb ik en echt koud heb ik het ook niet!
Dit keer een goede keuze dus!
Blijft de vraag natuurlijk wat doe ik zondag aan? Waarom zondag?
Nou dan staat 't is (voor) niks op het programma en word ik geacht 30 km door de bossen te lopen... Het weer? Een graad of 9 bewolkt en regen.
Het belooft overigens weer gezellig te worden met veel oude en nieuwe bekenden! Ben om meerdere redenen heel benieuwd hoe dit zal gaan!

woensdag 7 november 2012

de weg terug... is taaier dan gedacht!


Afgelopen zaterdag... regenachtig, kil en grijs, kortom ideale omstandigheden wat mij betreft om een loopje te gaan doen.
Op het programma stond de halve marathon in Woudrichem (Woerkum voor intimi)ook bekend als de Vestingstadrun (om vooral verwarring te willen voorkomen met de Vestingrun die in Den Bosch gehouden wordt), snappen jullie het nog?

Afijn 21,1 kilometer door het buitengebied lopen dus.

Om 12:00 stond Maurice op de stoep (nog bedankt voor een hele gezellige dag!) om na een kop koffie richting Woudrichem af te reizen. Na het definitief inschrijven en betalen (jawel, 6 hele euro's voor een halve), was het wachten op de start. De regen die de hele ochtend was gevallen was gestopt en we konden vertrekken. Maurice ging voor de 11 km, maar doordat beide routes tot ruim 7 km gelijk liepen én er gelijktijdig gestart werd, konden we mooi samen beginnen.
Het doel was 6 min/km en dat deden we dus ook (m.u.v. de eerste km'er natuurlijk die gaat traditioneel te hard 5:42 ;-)). Bovenop de dijk voelden we al een stevige zijwind, maar in die fase van een loopje heb je daar nog niet echt last van. Wat mij wel opviel is dat mijn hartslag eigenlijk al direct te hoog zat, ruim boven de 160.
Na 4 km rechtsaf en bam, pal wind tegen.. Gelukkig kon nog een beetje schuilen achter Maurice maar dat het werken was bleek algauw uit mijn hartslag ruim 170 op dat moment wist ik eigenlijk al dat ik het moeilijk zou krijgen.
Na 7,5 km draaide Maurice rechts (lucky him, hij kreeg (even) wind mee) en ik ging linksaf tegen de wind in! Het 10 km punt passeerde ik net onder het uur, maar op dat moment besloot ik het gas eraf te halen en mijn snelheid naar rond de 6:30 te laten zakken... mijn HF vond dat ook fijn want die daalde mee naar rond de 165.

De route was mooi, erg mooi zelfs, maar open landelijk gebied, af en toe een
boerderij, maar dan had het ook wel gehad. Nergens een plekje waar dan ook maar even de wind weg viel, zodat je een beetje kon herstellen. Inmiddels liep ik ook alleen, dus ook geen groepje waarin ik me kon verschuilen.

Pas naar ruim 13 kilometers eindelijk (even) wind mee! Pas bij 15 km kreeg ik definitief de wind achter me! De 15 passeerde ik in 1:32 even kreeg ik hoop misschien zou ik met wind mee nog wat kunnen versnellen 6 km in 36 minuten zou mijn eindtijd 2:08 uitkopen, waarmee ik onder de gegeven omstandigheden superblij mee zou zijn!

Helaas dacht mijn lijf er anders over, blijkbaar had ik in de voorgaande kilometers (te) veel gegeven, want hierna kreeg ik behoorlijk last van mijn maag en oorpijn (wtf? ja echt) ik heb geen flauw idee of dat kan door de wind of zo.. maar zeer deed het op dat moment (overigens heb ik er naderhand totaal geen last meer van gehad). Uiteindelijk kwam dit watje dus (bijna klappertandend) na 2:14:51 over de finish, wel behoorlijk ver van het de gehoopte 2:06!

Thuis onder de douche kwam ik weer wat op temperatuur en een goede maaltijd bij het Bergsch Backhuys maakte dat ik me weer helemaal lekker voelde!

Als toetje nog de De Marathon in Almkerk gedaan in precies 110 minuten... Dat maakte deze ultra dag helemaal super en af!

(Het grappige is natuurlijk dat deze film deels gefilmd is tijdens de Rotterdam Marathon van het afgelopen jaar en dat ik de heren toen 'live' heb gezien... niet dat ik er toen bij stilstond dat dit acteurs waren, dat realiseerde ik pas achteraf. De film is overigens de moeite waard en zit vol met 'foute' Rotterdamse humor... ;-)en nee, ik heb helaas geen bekenden in de film kunnen spotten!)





donderdag 1 november 2012

De weg terug!


Waar te beginnen??
De afgelopen maanden waren op hardloopgebied "wisselend" te noemen.

Het hardloopdipje promoveerde in een volwaardige hardloopdip..

Mijn eerste DNF werd een feit bij de halve van Renesse *shame*, daar waar ik het jaar ervoor nog zo had genoten van het lopen op het strand. Kwam ik nu amper vooruit wat een lijdensweg was dat...
Uiteindelijk heb ik hem wandelend uitgelopen... maar de medaille heb ik niet in ontvangst genomen. Overigens was het wel een super gezellige dag in Zeeland, volgend jaar wat mij betreft weer (al was het maar om revanche te nemen)!

Toen volgde een heel gezellig loopje in Utrecht bij John, wederom super gezellig, maar looptechnisch (ondanks respectabel aantal kilometers) shit...

Juli ging voorbij en augustus kwam...
Mijn trouwe Garmin FR305 gaf de geest (...) en in Italië had ik bij 27 graden zowaar een opleving, heel rustig lopen (kon ook niet anders, veel te warm voor mij) wist ik er toch nog een heel aantal kilometers te lopen, heerlijk!
Zou dit het einde zijn van mijn malaise??

De Garmin FR310 kwam en ging vanwege een defect weer net zo snel weer weg. Gelukkig kreeg ik een mooie nieuwe toegestuurd... Met dank aan de goede service van Runstore
In september stond wederom een strandloop gepland: de Kustloop in Vrouwenpolder, vol goede moed begonnen, maar het wederom verliep het niet zoals gehoopt. Gelukkig dit keer wel uitgelopen, maar de manier waarop én een eindtijd van 2:21 kon ik er niet erg tevreden mee zijn.

Zo langzamerhand werd ik er wanhopig van... zonder aanwijsbare oorzaak of blessure leek ik niet meer te kunnen (hard)lopen. Vele mailtjes (en gesprekken) gingen op en neer naar Tiny, die vooral benadrukte rustig te blijven...
Was het dan alleen maar kommer en kwel? Welnee, af en toe zaten er gelukkig best lekkere trainingen tussen, deze gaven dan weer een sprankje hoop dat het gewoon weer allemaal goed zou komen. Gelukkig wel want stoppen met hardlopen, nee echt niet!!

Zo langzamerhand hadden zowel Tiny als ik het idee dat de temperatuur hier behoorlijk invloed op had, toch bleef/blijf ik dat vreemd vinden; ik loop inmiddels al een tijdje en heb vaker met warm weer gelopen...

Na de (voor mij mislukte) loop in Vrouwenpolder, besloot ik terug te gaan naar wat ik deed voor de Rotterdam Marathon toen ik liep als een zonnetje. "Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg" werkt tenslotte ook de andere kant op bedacht ik.
Wat deed ik toen anders??

Dus haalde ik mijn oude Nike Lunarglides uit de kast en begon hier voorzichtig weer wat op te lopen. Het voelde raar en lomp naar alle kilometers die ik gemaakt had op de Frees maar toch vertrouwd. Daarnaast ben mijn hartslagband echt gaan dragen (groot verschil tussen de FR305 en de FR310; de hartslagband is veel zachter en deze kan ik dragen zonder dat mijn huid stuk gaat). Afwisselend werden nu de Lunarglides en Frees gedragen, waarbij ik steeds beter ging lopen op de Lunarglides.
De knoop werd doorgehakt: nieuwe Nike Lunarglides (4) besteld en vooral gaan trainen op hartslag en veel minder op tempo!

Inmiddels heb ik mijn loopdip officieel ten grave gedragen en staat zaterdag voor het eerst weer een loopje op het programma: de halve marathon van Woudrichem!

Ik heb er ontzettend veel zin in maar ben stik zenuwachtig; zal het mij lukken om die halve in een redelijk fatsoenlijk tempo af te kunnen leggen?

(ben benieuwd bij wie ik nog in RSS feed zit ;-))