donderdag 27 juni 2019

Bodypump (ik ben verliefd)


Ik moet wat bekennen... ik heb last van vooroordelen en niet zo'n beetje ook.

Over het algemeen heb ik er niet zo'n last van, immers vooroordelen helpen je de wereld om je heen in te delen en te classificeren. Maar soms kom je erachter dat je hierdoor ook dingen "mist", omdat je ze op voorhand al had afgeschreven.

Neem nu "de sportschool"...
Al jaren doe ik thuis aan krachtsport, er zijn hiervoor prima programma's variërend van het niveau "Nederland beweegt" tot "insanity" van ShaunT (overigens ben ik fan van Shaun, zijn T25 programma kan ik wel dromen), maar een sportschool?

Een jaar geleden kregen mijn collega's en ik de mogelijkheid om fiscaal vriendelijk te gaan sporten bij een sportschool, waardoor een duurdere sportschool ineens op het niveau BasicFit uitkomt. Omdat ik merkte dat het thuis af en toe best behelpen was (ik heb alleen 3 en 5 kilo dumbells) en ik stiekem nog steeds droom van een sixpack, was dit het overwegen best waard. Tel daarbij op dat mijn oude maatje Jeroen (thanks) er spinningles geeft, was de keuze voor Willemsen Sport snel gemaakt. Immers spinning zou mij, tijdens de winter, best kunnen helpen om mijn fietsvermogen te vergroten.
En dus werd ik lid van een sportschool.

Zoals dat gaat kreeg ik een intake en werd naar mijn doelen/wensen geïnformeerd. Zie hier mijn allergrootste vooroordeel...
In een sportschool lopen geen "serieuze" sporters rond. Mensen die zich node naar de sportschool slepen om verveelt op de loopband of fiets (tv kijkend) aan de 1 of 2 uur sporten in de week te komen. Nee, wij marathonlopers zijn echte sporters, door weer en wind lopen we duurlopen van 3-4 uur op water en een eierkoek.
Laten we eerlijk zijn die mensen zijn er ook (volop), maar er bleken ook mensen te zijn die het wat serieuzer aanpakten.

Dus toen ik tijdens de intake uitlegde dat ik krachtsport wilde doen als ondersteuning voor mijn marathon (en triatlon) ambities kreeg ik als suggestie dat misschien het volgen van de groepsles Bodypump wel iets voor mij wel iets kon zijn, moest ik weer even slikken.
Groepslessen? Buiten het feit dat ik nog steeds nachtmerries heb van de 5 lessen Steps ik ooit volgde (ik ben choreografisch gehandicapt), zit ook hier op voorhand een meer dan stevig vooroordeel (sorry).
Groepslessen zijn immers voor te dikke huisvrouwen, die zo nodig "gezellig" een uurtje willen sporten maar het beoogde resultaat nooit bereiken. Groepslessen doen maar beperkt aan spierontwikkeling en richten zich vooral op cardio, dat het merendeel van de deelnemers aan de bar of thuis weer teniet doet.

Waarom ik me dan (met dit vooroordeel) toch melde voor een lesje Bodypump weet ik niet meer,  maar feit is dat ik me in een zaaltje melde bij Madelon.
Ik kreeg een step (welcome back, nightmare) een barbell, gewichten en dumbells met de instructie het rustig aan te doen en probeer maar te volgen (ehhh okay, maar ik heb vaker krachtsport gedaan he?! I got this!).
De muziek voor de warming up startte (en ja en zelfs daar heb ik een vooroordeel over, van die muziek, die het dan een beetje hip moet maken voor de gemiddelde huisvrouw); nou dat ging best leuk deadlifts, squats, lunges, push-ups, clean and press... heee dit is gewoon krachtsport! Maar dan wat sneller en wat afwisselender dan in het krachthonk en ja er zijn ook mannen! Gelukkig ziet Madelon dat ik al wat vaker getraind heb en krijg ik er gewichten erbij en dat maakt het natuurlijk uitdagender.

Ik geloof niet dat het tot de einde van de les heeft geduurd tot ik "om" was, want in een uurtje werden alle spiergroepen systematisch afgewerkt, de bovenbenen (hamstrings en quadriceps), de rug, schouders, armen (biceps en triceps), core. Dit is te gek!
Ja en als ik "om" ben, ben ik dus echt "om" en dus was ik al snel thuis de oefeningen aan het nazoeken, niet alleen omdat ik nu eenmaal een perfectionist ben maar ook omdat ik weet dat de juiste uitvoering van de oefeningen belangrijker is dan de kilo's.

Brengt me op mijn laatste vooroordeel van een groepsles; "mensen doen maar wat, er is geen aandacht voor de juiste uitvoering".  Inmiddels weet ik dat dit onzin is, het probleem is dat mensen niet luisteren en laten we eerlijk zijn ga eens in het gemiddelde krachthonk kijken? Je wil niet weten wat daar ziet qua uitvoering van de oefeningen. Wil je echt individuele aandacht moet je misschien een personal trainer overwegen, maar er wordt echt aandacht gegeven aan uitvoering, zelfs na de les.


En dus ben ik 2x per week te vinden in de bodypump les van Madelon en heb ik er een nieuwe sport bij.




*Met dank aan Madelon voor de foto's! 

zaterdag 15 juni 2019

Mont Saint-Michel


Normandie....
Sinds ik als kind (en volwassene) Thea Beckman's boek "Geef me de ruimte" heb gelezen heb ik er in mijn hoofd een beeld bij gehad. In het boek gaat Marie-Claire samen met haar gezin naar Mont Saint-Michel en sindsdien zit het in mijn hoofd verankerd.
In mijn hoofd heb ik een beeld van de ruige kust, natuur die de ruimte heeft en kleine boerderijtjes. 

Waarschijnlijk had ik dat in mijn hoofd toen ik me inschreef voor deze trail. Oorspronkelijk (toen ik me inschreef) was het een 60 km lange trail maar later is deze ingekort naar 54 km, ach nog steeds ver genoeg.

Het was allemaal wat krapjes; van maandag op dinsdagnacht kwamen Esther en ik terug van Ibiza en op vrijdagmorgen stapten Jan en ik in de auto naar Normandie.

Ik vind het heerlijk om met Jan op pad te gaan, we kletsen, maken lol en drinken koffie! Eerlijk gezegd had de afstand een beetjes onderschat toen ik me inschreef. Ik was in de veronderstelling dat Mont Saint Michel ongeveer even ver was als Parijs, het bleek 200 km verder te liggen *oeps*. 
Maar goed het hotel was geboekt en ik zou er klaar voor moeten zijn.

Ja, altijd die onzekerheid, ben ik er klaar voor? Heb ik genoeg getraind? 

Afgelopen dagen waren de site van run in mont saint michel en de diverse weer-apps favoriet, wat zou het weer worden, hoe gaat de route, waar zijn de bevoorradingspunten, etc
Het weerbeeld was wisselend van zon naar regen en weer terug. Gelukkig zou ik de wind grotendeels achter me hebben, maar, zoals iemand me ooit duidelijk heeft gemaakt, het weer kun je toch niet veranderen je kunt er hoogstens op kleden.
De reis ging prima via de imposante Pont de Normandie (ik zal nooit mee klagen over een brug in Nederland) naar het startpunt van de trail de volgende dag om 8 uur. Toch maar even kijken waar ik moet zijn. Samen met Jan loop ik langs de zee in het dorpje Saint Pair sur Mer en we hebben het koud! Het contrast met de afgelopen dagen op Ibiza kan niet groter zijn. 
We zijn moe en hongerig als we het hotel bereiken.

Aan het hotel Auberge de la Baie kan ik een apart blog wijden, dus dat ga ik niet doen. Mocht je nieuwsgierig zijn, lees mijn recensie op booking.com. Laat ik zeggen dat zelden zo ontevreden ben geweest over een hotel.

Na een slapeloze nacht gaat de wekker om 5 uur, gelukkig hadden we zelf brood, beleg én koffie meegenomen want er was niets te krijgen. Auto in en gelukkig ruim voor de start aanwezig. De start van een trail is toch echt anders dan een wegwedstrijd er zijn geen vakken en de deelnemers zijn een stuk relaxter. 5 minuten voor de start zeg ik Jan gedag: "ik zie je bij Mont Saint-Michel" en dan sta ik tussen de Fransen (geen buitenlander te bekennen). Ik mis ik Esther, dit soort dingen doe ik eigenlijk altijd samen met haar, samen zenuwen en samen commentaar geven op wat we zien en meemaken. De franse omroeper blijft lekker ratelen en dan ineens is het tijd om te gaan lopen, nou daar gaan we!

Het eerste stukje gaat door het dorpje en begint al met een klein klimmetje, gelukkig hier nog verhard maar een kleine voorbode wat me nog te wachten staat. Tot 5 km blijft het veld redelijk bij elkaar, echt klimmen is nog niet aan de orde, een paar korte maar pittige bultjes. 
Dan begint het echte klimmen, hmmm misschien had ik hier toch wat meer op moeten trainen? Wat vaker de trap nemen naar de 12e of zo??
Bij 9 km is het eerste verzorgingspunt, zoals ik min of meer gewend ben van Franse trails, is die prima verzorgd. Er is stokbrood met kaas, tuc, water, rozijnen, banaan, etc. Ik eet wat en maak wat foto's van het uitzicht, rustig aan Mont Saint Michel is nog best ver! 

En dan opeens bij het oversteken van een weg, zie ik Jan met zijn fototoestel! 
Die had ik niet verwacht, we zouden elkaar immers bij MSM pas weer zien. Maar wat is het fijn om een bekend gezicht onderweg te zien! Gewoon even wat knullige dingen uitwisselen: "ja, ik ga (nog) lekker", "alles goed", ik merk dat de Fransen hier een stuk slechter Engels spreken dan ik gewend ben vanuit Parijs, dus veel aanspraak heb ik onderweg niet. "Je parle een petit peu francais, je suis Hollandais" is mijn standaard zin onderweg. 




Nadat ik Jan een bezwete kus heb gegeven ga ik door en pittig is het, stevig klimmen en dalen, mooie uitzichten maar ook momenten dat je denkt: "is dit verstandig?" en "waarom staat hier geen hek of zo". We vangen een glimp op van het einddoel in de verte: Mont Saint-Michel is een stipje maar onmiskenbaar, daar moet ik naartoe!
Over de eerste 15 km doe ik 2 uur.
Ik weet ook dat het klimmen (en dalen) na 20 km zo goed als gedaan is en dan is het nog een eitje toch? *little did I know*

Want na 20 km mogen we het strand op; "okay dit kan ik, heb ik echt vaker gedaan". Het is toch wat anders dan ik gewend ben van de Nederlandse kust. Wat is dit voor zand? Het zuigt, is niet hard maar ook niet zacht... Gelukkig mogen we er naar een paar kilometer af en beginnen we aan de duinen. Shit, waarom heb ik de Zwarte Route niet (veel) vaker gelopen? Dat was dé perfecte training voor dit stuk van de race. 

Na de duinen, komt er een (in mijn beleving) eindeloos stuk grasland. Nee, geen wei of zo maar gras dat net zo hoog staat als ik groot ben. Ik kan er niet overheen kijken en kan amper zien waar ik mijn voeten weg kan zetten. Voel me hier net Remi (alleen op de wereld), loop ik nog wel goed?

Gelukkig is daar dan, als een duvel uit een doosje, Jan ineens weer! Heerlijk even die break en wat woorden wisselen (Overigens duikt Jan op verschillende plaatsen op, het doet me goed!). Dit stuk van de trail vond ik duidelijk het minst leuk en was meer mentale training dan echt fysiek zwaar. 

Bij 35 km staat de volgende uitdaging te wachten, we moeten door het water! Wat in mijn gedachten een riviertje was, blijkt een open verbinding met de zee te zijn. De hoogte van het water is afhankelijk van het getijde en Normandie staat bekend om de grote verschillen tussen eb en vloed. Schoenen en sokken uit en onder mijn voeten voel ik een natte, gladde klei-achtige ondergrond. Ik zie diverse lopers die in het water onderuit glijden en besluit het zo voorzichtig mogelijk te doen. Het water komt tot net boven mijn middel en is koud maar stiekem toch wel lekker. Aan de overkant probeer ik mijn voeten wat schoon te maken (te vergeefs) en doe ik mijn kousen en schoenen weer aan. Naast me probeert een loper zijn iPhone af te drogen, ik probeer mijn lachen in te houden...
7 kilometer verder doen we dit kunstje nog een keer, alleen staat Jan er dan met zijn camera. Niet uitglijden, niet uitglijden, niet uitglijden.... gelukt!! Ik zwaai Jan nu echt gedag, we zien elkaar op MSM!



Aan de overkant is het eigenlijk de bedoeling dat je door de bedding van glibberige klei blijft lopen, maar daar hebben de trailers voor me iets op gevonden: onder het schrikdraad door en je loopt in de wei. Prima alternatief, ware het niet dat we ons nu dus een keer of 10 een soort van tijgerend onder een schrikdraad heen wurmen. 

Het laatste stuk, nog 10-12 kilometer...
Inmiddels ben ik ruim 6 uur onderweg, is het zonnetje er aardig doorheen gekomen en weet ik dat er nu een relatief gemakkelijk stuk aankomt. Geen klimmetjes meer, relatief harde ondergrond. Zoute weide noemen ze het daar, maar ik krijg flash backs naar de Slachte Marathon in 2016, warm, brandende zon en nergens beschutting. 
En dan ineens, daar is tie weer... Jan!
Ben er inmiddels aardig klaar mee en dat vertel ik hem ook, maar ik weet ook dat ik het wel ga halen. Het is minder dan 10 kilometer, nu zie ik Jan echt pas weer bij de finish. De laatste kilometers gaan zwaar, de zon brandt en om me heen zie ik de meeste lopers inmiddels wandelen. Ik tel af, zowel in mijn hoofd als op WA met Esther en Janine. Mont Saint-Michel ligt levensgroot voor me, maar lijkt maar niet dichterbij te komen. Lopen doe ik terwijl ik op mijn vingers één voor één tot 10 tel, dan mag ik weer even wandelen. Ik ben er klaar mee!

En dan eindelijk DE BRUG naar Mont Saint-Michel, daar vier ik mijn feestje en krijg ik weer wat energie! Toeristen en al gefinishte lopers klappen en moedigen me aan met "bravo", "courage" *kippenvel*. Iedereen maakt alle ruimte voor je  en ik zo bereik ook ik Mont Saint-Michel en kan ik de beroemde muren aanraken. Even denk ik dat ik er ben, maar als toetje mag ik daar nog omhoog klimmen door de smalle straatjes. Daar staat mijn trouwe supporter en mag ik eindelijk over die finish in 7:38:42!

Nawoord
Na de finish, ben ik een medaille, een shirt en een rugzakje rijker en ploffen we op een grasveldje neer. Er is weer genoeg te drinken en te eten en we gebruiken deze tijd even om samen bij te komen van de ervaring. We zijn samen met deze loop bezig geweest maar wel ieder op onze eigen manier!
We hebben weinig zin om terug te gaan naar het shit hotel, maar na een stop bij de Mac doen we dat toch maar. Achteraf blijkt hoeveel geluk we hebben gehad met het weer die dag, de volgende dag regent het en ondanks dat we eigenlijk nog een nacht geboekt hadden besluiten we naar huis te gaan.
We kunnen er maar niet over uit wat een verschillende gezichten die Fransen hier hebben, tijdens de trail waren ze super behulpzaam en vriendelijk. Na de trail ongelooflijk nors en onbeschoft...
Ik ben dol op Parijs maar francofiel zal ik wel nooit worden!

vrijdag 7 juni 2019

Even bijpraten....


Huh, wat??

Zit ik nu gewoon een blog te tikken?
Blijkbaar ja, 2 jaar na wat ik dacht dat mijn allerlaatste blog ging worden, heb ik ineens weer inspiratie en wil ik weer wat zaken “kwijt”.

Natuurlijk is er van alles gebeurd de afgelopen 2 jaar maar 2018 was sporttechnisch best een saai jaar. Er waren wel een paar hoogtepunten hoor:
* Ik herontdekte het schaatsen, voor het eerst op noren en gaan,
* Liep ik een PR in Barcelona op de Marathon 4:07:04!
Maar belangrijker, ik “overwon” mijn vliegangst, voor het eerst in ruim 25 jaar stapte ik weer in het vliegtuig. Met tranen tijdens het stijgen en landen,
in de volle overtuiging dat ik het niet zou overleven, vloog ik (en kwam ik weer veilig thuis). Om het vervolgens dat jaar nog 2x te doen: naar Ljubljana en naar München.
* Kocht ik een nieuwe (Cannondale) racefiets, met het idee om nu eindelijk eens echte kilometers te gaan maken
* Overwon ik mijn open water angst en zwom ik een 6 km rondje in het Lago di Mergozzo (ja, er zat vis). 
* Ontdekte ik een “nieuwe” sport: Bodypump! 




En schreef ik mij in voor de uitdaging voor 2019 Run in Mont Saint Michel: Trail l’archange. Op een één of andere manier werd ik verliefd op deze 54 km lange trail. 

Dus na een lange warme lange zomer, waarin ik een serieuze loopdip had, werd het tijd om opnieuw serieus te gaan trainen. De planning voor 2019 liep via de zeven heuvelen loop in Nijmegen naar de halve marathon van Egmond, naar de Texel Trail, naar Rotterdam Marathon (again) en Dusseldorf Marathon naar Mont Saint Michel.

De voorbereiding ging redelijk voorspoedig, door ziekte werd uiteindelijk de Texeltrail niet gelopen maar voor de rest keurig mijn lijstje afgewerkt. Daartussen zaten uiteraard de nodige lange duurlopen de meeste daarvan deed ik samen met Jan. In de regen, sneeuw en ijskoude wind maar ook de warmere dagen dienden zich aan. Op een gegeven moment hadden we rondjes wel gezien dus liepen we van Den Bosch naar Oosterhout (38 km en warm) en de urban city trail in Eindhoven (31 km en veel zwaarder dan je denkt).


April kwam en dat bleek de zwaarste maand te zijn. 
Begin april stond Rotterdam Marathon op schema en ja hoor, ineens was het weer warm. Goh, wat was ik zenuwachtig want na Barcelona een jaar ervoor, had ik geen marathon meer gelopen. Kon ik het nog? 
Jan, die me zou supporteren lag thuis met koorts op de bank en dus stond ik er alleen voor. 
Gelukkig vooraf nog wat Vroemers gespot en kon de coach me nog bemoedigende woorden toespreken: “het is een training” en zo ging
ik van start voor mijn 16e marathon. Door het plotselinge warme weer onderweg weer dingen gezien die je liever niet ziet. Ikzelf kon rustig doorhobbelen en kwam na 4u24 rustig over de streep. Blijkbaar heb ik inmiddels genoeg ervaring om mezelf niet op te blazen.

3 Weken later Düsseldorf Marathon
Met een groep Vroemers; Chiel, Janine, Gon, Marco, Ron (en natuurlijk Jan en ikzelf) reizen we naar Düsseldorf. Buiten dat dit een verrassend leuke stad blijkt te zijn, zijn we daar voor de Marathon, niet al te groot maar wel keurig georganiseerd. Iedereen is daar met zijn eigen doel. Voor Jan is het de dood of de gladiolen en voor mij wederom een training. Het weer is een stuk aangenamer dan 3 weken eerder in Rotterdam en gezien het weer op diezelfde dag in Londen of Antwerpen mogen wij daar niet klagen. Ik besluit maar met de pacers van 4:15 mee te lopen, ik ga het wel beleven. Eigenlijk gaat het gewoon lekker nergens echt problemen, op de laatste kilometers besluit ik de pacers toch maar te laten gaan. Ik zou ze wel bij kunnen houden maar dan moet ik diep(er) gaan en dat is niet de bedoeling. Eindtijd 4:15:47

Jan loopt hier een schitterend PR 4:00:42 (ik hoef niet te zeggen, dat hij tot op de dag van vandaag baalt van die 42 seconden?) en is mijn held van de dag!

Maar ik moet verder.
De trainingen gaan door en later die week loop ik nog 3 x 20km en ben ik op!
Hagel, natte sneeuw en harde wind maken het loodzwaar! Maaar done!
Dat was wel de zwaarste trainingweek!
Inmiddels is het mei mag ik herstellen van deze zware trainingen en me gaan opladen voor Mont Saint Michel!

Dat opladen doe ik wel op een heel relaxt plekje: Ibiza!


Samen met Esther geniet ik van een paar dagen zon, zee en cocktails. Uiteraard wordt ook daar gelopen en train ik op de vroege morgen nog de nodige hoogtemeters naar Dalt Vila, het oude gedeelte van Ibiza stad. 

En dan is het op naar Frankrijk!