woensdag 30 maart 2016

Dik versus dun?

Ik ben dun, althans dat vindt het merendeel van mijn omgeving.
Toegeven dik ben ik zeker niet, maar ik vind mezelf niet echt dun. Dun associeer ik met de top marathonlopers, waarbij hun kuit 2x in die van mij past. Ik beken, ik ben wel bezig met mijn eten en bewust van wat ik eet. Omdat ik dus “dun” ben en bezig ben met voeding is vaak automatische de aanname dat ik iedereen die wat dikker is dus wanstaltig zou vinden…

De waarheid? Nee!
Mijn mening is dat je hele mooie dikke mensen hebt en hele lelijke dunne (en vice versa).

Toch ben ik het afgelopen anderhalf jaar ruim 12 kilo afgevallen.
Ik weeg dus nu 59 kilo bij een lengte van 1.71, ik heb dus een BMI van 20,2. Dit is een gewoon gezond BMI. Overigens voor een 'gezond gewicht' mag mijn gewicht zich bevinden tussen de 55 en 73 kilo, een vrij ruime marge dus.

Ik ben ook geen aanhanger van het algemene denkbeeld dat iedereen met overgewicht ongezond zou zijn en mensen slanke mensen per definitie gezond. Gezondheid moet uiteraard op individuele basis worden beoordeeld, waarbij het gewicht een factor is. Wel geloof ik dan (over)gewicht een belangrijke factor is.

Dat is nu juist hetgeen me zorgen baart als ik om me heen kijk, stiekem worden we met zijn allen steeds dikker. De balans tussen bewegen en voeding lijkt soms ver weg, we bewegen te weinig en eten teveel (over open deuren gesproken). Bewegen daar is iedereen wel van overtuigd, initiatieven om mensen in beweging te krijgen zijn populairder dan ooit. We lopen massaal hard en ik zie de fitnesscentra om me heen verschijnen, bij hen is het nóg beter en nóg goedkoper. In de supermarkten schreeuwen de producten je toe “light”, “minder vet”, “verantwoorde keuze” noem maar op.
Hoe is het dan mogelijk dat de gemiddelde vrouw is gegroeid van maat 38 naar maat 42?

Persoonlijk denk ik dat we gewoon teveel eten en verkeerd eten.
Het is toch te zot dat als we moussaka willen maken we in de supermarkt op zoek gaan naar een pak/zakje om dat te maken terwijl we natuurlijk gehakt en aubergine moeten kopen? We weten niet vaak meer waar ons eten van gemaakt is, waarom zit er in hemelsnaam suiker in mijn pindakaas?
Daarnaast belonen we onszelf vaak met eten. Als we uurtje gesport hebben, moeten we hiervoor beloond worden en dient het vocht aangevuld te worden met een mierzoet sportdrankje. Hard gewerkt? Nou dan heb ik wat lekkers (kroket bij de lunch/snoepje/etc) verdiend! Einde van week gehaald, borreltijd! Gezellig borrelen, met een drankje, chipje, borrelnootjes en daarna een vette hap.

Volgens het voedingscentrum zou de “gemiddelde”vrouw 2000 kcal per dag mogen hebben bij een gemiddeld bewegingspatroon.
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat die 2000 kcal voor de meeste vrouwen teveel is (hetzelfde geldt volgens mij ook voor de 2500 kcal voor de mannen). Enne ik praat over mijn wereld hè? Ik en mijn collega’s zitten op kantoor, wij verrichten geen lichamelijke arbeid en tijdens kantooruren is onze beweging beperkt tot een wandeling van ons bureau naar de printer of het koffiezetapparaat. Verricht je wel lichamelijke arbeid, dan ligt dit uiteraard wel een stukje anders!
We overschatten ook chronisch wat we aan calorieën verbranden, een half uurtje stevige core/abs/fitness (en dan ligt er echt een plasje Kitty op de grond) levert mij 180 calorieën op, dat is nog geen ontbijt.

Op social media merk ik dat mensen hun overgewicht vaak goed praten: "ja, ik ben wel te zwaar, maar ik ben gezond" of "mijn lijf heeft 3 prachtige kinderen op de wereld gezet" "ondanks mijn gewicht heb ik 5 km gelopen". Is dat een reden om niets aan overgewicht te doen?

Zelf denk ik dat we ons veel meer bewust moeten zijn van onze levensstijl.
Wat is een gezond gewicht voor mij? Hoeveel beweeg ik? Welk calorieën verbruik hoort hierbij? Wat eet ik? En wat is de kwaliteit van mijn eten? Dat betekent ook iedere dag keuzes maken, wat eet ik wel en wat (helaas) niet? Nee, dat is niet altijd gemakkelijk ook niet als je slank bent. Op een één of andere manier lijkt je omgeving je altijd te willen saboteren "ach neem er eentje, jij kan het hebben" Eigenlijk geven ze hiermee aan dat zij minder last hebben van hun eigen schuldgevoel als jij ook een taartje/koekje neemt en dus "zwak" is.

Betekent dit dat ik nooit meer een frietje eet? Of nooit een pakje opentrek?
Nee hoor! Maar ik probeer zo bewust mogelijk te leven, gecombineerd met voldoende sporten heeft ervoor gezorgd dat ik mijn kilo’s kwijt ben geraakt.
Het is zoals altijd…. een kwestie van doen!!

zondag 27 maart 2016

Eco-Trail de Paris; Hoe het verder ging

Wat doe je als je gefinisht bent na een race van 50 km met 1000 hoogtemeters? Nou ik kan kort zijn niet zo heel veel meer! Zodra je over die finish bent lijkt het lijf te zeggen, "zo ik ben klaar, zoek het nu maar mooi zelf uit". Probleem is natuurlijk dat je nog van alles op zo'n dag moet doen. Het begint met het ophalen van je spullen. Je hebt hiervoor de makkelijke manier, maar uiteraard kiezen wij voor de moeilijke manier, je bent ultra of je bent het niet.
Daarna moet je nog terug naar je (tijdelijke)huis en die weg is nog nooit zo lang geweest als die dag. Als je dan thuis bent moet er ook nog gedoucht worden, weet je wat voor opgave dat kan zijn? Maar dan, eindelijk, kun je neerploffen... om tot de conclusie te komen dat je met vermoeide benen bijna geen aangename houding kunt vinden. Al met al lig je dan dus om half 10 in bed en gaat om 10 uur het licht uit, best vermoeid zo'n (mini)ultraloop.

De volgende dag; wakker worden en checken of je alles kunt bewegen; check. Je voorzichtig uit bed hijsen en tot de conclusie komen; 'hee, het gaat best', het gaat ook best, de bovenbenen zijn wat stijf en vooral trap af laten ze me beledigd weten dat ik ze gisteren aardig misbruikt heb, maar verder voelt alles normaal en zit ik op een roze wolk.
Na een rustige ochtend duiken we samen met Chiel en Janine, Le Marais (de joodse wijk) van Parijs in. Janine heeft een neus voor leuke adresjes waar ik zelf nooit opgekomen zou zijn en zo komen we nog eens ergens. We vallen neer in een cafeetje en bestellen (niet de laatste van die dag) een flesje wijn en een planche charcuterie et fromage. We borrelen en eten wat en maken ondertussen plannen voor komende avonturen (gaat heel goed met behulp van een glaasje wijn). Ach je mag tenslotte best vieren dan je 50 km hebt uitgelopen.


Op maandag is het spullen inpakken, opruimen en naar huis met de Thalys. Ondanks grote waarschuwingsborden over het checken van bagage e.d., kunnen we zo doorlopen er wordt niets gecheckt (of wij hebben een heel eerlijk gezicht). 2,5 Uur later stappen we weer veilig uit in Rotterdam. Bizar dat de volgende dag de aanslagen in Brussel plaatsvinden, Esther en ik appen elkaar en zijn het roerend over eens dat we blij zijn dat we de dag ervoor naar huis zijn gekomen. We leven in een gekke wereld!

De afgelopen week stond in het teken van herstel. Ik hoef (denk ik) niet te zeggen dat ik daar niet zo goed in ben, ik wil het liefst weer gewoon "normaal" trainen. Woensdag loop ik voorzichtig weer een eerste rondje, valt niet tegen!
vraag komt nu wel echt naar boven, wat is het volgende? Eigenlijk speelt die vraag al door het hoofd sinds dat we zaterdag over die finish zijn gegaan, Parijs heeft ook nog een 80 km, wellicht volgend jaar?
Hoe raar ook dat "ultra-gedoe" smaakt wel naar meer, ik vermoed dat het ook iets te maken heeft met je grenzen verkennen en verleggen. Maar hoe en in welke vorm? Zou ik ook in staat zijn dit soort afstanden wat sneller af te leggen? Eerlijk is eerlijk, we waren veruit niet de laatste (1e en 2de Nederlandse deelnemer ;-)) maar 6:44 is niet echt een bijzondere tijd. De 60 van Texel dien je immers in 7 uur af te leggen.

De trainer zou zeggen dat ik eerst mijn bordje moet leegeten voordat ik opnieuw opschep.
Dus de focus voor de komende tijd:
* Slachtemarathon op 4 juni (omdat deze maar 1x in de 4 jaar is)
* Kustmarathon op 1 oktober (omdat ik nooit gedacht heb deze zelf te kunnen lopen)

En verdere plannen?
Veel, maar niets leuker dan plannen te maken op een druilige avond met je voeten omhoog op de bank. Tot nu toe gaan de ideeën alle kanten op maaaar dit zal ongetwijfeld een vervolg krijgen!

zaterdag 26 maart 2016

Eco-Trail de Paris; de race

Ik wilde dit blogje eindigen met een aantal mensen te bedanken, maar gezien de lengte van het verhaal kan ik beter mee beginnen, dan weet ik in ieder geval dat dat gelezen wordt ;-)
Uiteraard Esther (partner in crime, ik had het met niemand anders willen doen), Tiny mijn trainer (bedankt voor alle schema's, tips en trucs), Jan (voor de krachttrainingen/massage en me af en toe ongezouten de waarheid zeggen), Chiel en Janine (voor de gezelligheid, de support en de wijn)

Eindigde mijn vorige blog met de woorden: "als ik er nu niet klaar voor ben?", als we op donderdag in Parijs voor een klein loopje (wedstrijdvoorbereiding) onze hardloopschoenen aandoen denk ik daar heel anders over. Het is die dag heerlijk weer in Parijs, de zon schijnt, er is niets lekkerder dan Parijs in de lente. Maar mijn benen voelen wat wiebelig en ik heb het veel te warm, moet ik werkelijk over 2 dagen 50 km gaan lopen? Op dit moment ben ik blij dat ik er 6 km op heb zitten. Inmiddels hebben Esther en ik dit fenomeen PUMS gedoopt oftewel pré-ultra-marathon-stress. Ondanks dat het bekend is maakt het me toch (weer) onzeker, want wat nou als zaterdag mijn benen ook zo voelen?

En dan is het, vroeger dan verwacht, zaterdag. Scheen de dagen ervoor nog uitbundig zonnetje, vandaag is het grijs en somber. De eerste uitdaging die dag met de trein naar Versailles, zet 2 stresskippen bij elkaar en je krijgt eindeloos checken en dubbel checken, want waarom stappen die hardlopers op het perron nou niet in? Natuurlijk is (zoals meestal) al dit gestress voor niets, keurig op tijd stappen we uit bij Versailles. Hier ben ik nog nooit geweest, ik ben zo benieuwd naar het beroemde kasteel, dat ik bijna vergeet dat hier gewoon mensen wonen en dus valt het bij het uitstappen nogal tegen. We moeten dan ook nog zeker 2-3 km lopen naar start van de trail. Er staat niets aangegeven, dus volgen we de beproefde methode door andere lopers te volgen en ook deze keer werkt dat prima. Wat zullen die tuinen en het kasteel er prachtig uitzien op een zomerse dag! Vandaag is het echter een koude dag in maart en oogt het grijs en wat sombertjes.
Bij de start aangekomen, is de verzorging prima, er is heerlijke cake, koffie en andere voorzieningen. Dat het een ECOtrial is blijkt uit het feit dat je met een emmertje zaagsel de "dixie" ingestuurd wordt. Heb ik al vermeld dat ik niet zoveel met 'eco' heb? Ik ben soms heel blij met wat goede chemicaliën maar dit terzijde... (en nee, ik gooi mijn afval niet op de grond, dat vind ik gewoon goed fatsoen). Wachten duurt lang vooral als de Franse startmeneer maar door blijft ratelen en wij er geen chocolade van kunnen maken. Om 10:45 is de start en uiteindelijk mogen wij om 11:15 ook vertrekken, maar niet nadat we door de organisatie uit het vak zijn gevist omdat wij onze startnummers op onze rugzak hadden gespeld en niet op de verplichte plek: op de buik.

Nou daar gaan we!
Dacht ik bij mijn eerste marathon:"f*ck ik loop een marathon", vandaag schiet het door mijn hoofd: "f*ck, ik loop een (mini)ultra!" Het plan is simpel, doen wat ik bij de trainingen ook deed; iedere 5 km wat drinken en een foto, iedere 7 km een gel en proberen te genieten. Blij ben ik vandaag met mijn kledingkeuze, winterspul! De eerste 5 km gaan door de tuinen van Versailles, wat jammer dat de bomen nog niet in blad zijn, we proberen een lekker ritme te vinden (lees: niet te vlug van start gaan). Na 5 km wil ik mijn telefoon uit mijn rugzak halen om een foto te maken en schrik, mijn hele rugzak is nat. Blijkbaar lekt mijn rugzak ergens, lichte paniek, we zijn nog maar net begonnen en ik heb verplicht 1,5 liter water bij me. Als we uit de tuinen van Versailles lopen maken we een korte stop zodat ik mijn rugzak kan checken, ik voel en voel maar nergens komt er water uit. We gaan verder maar inmiddels is mijn jasje en rug nat, ik baal! Tegelijk bedenk ik dat ik dit van me af moet zetten, immers shit happens en als ik ermee bezig blijf in mijn hoofd verpest het deze ervaring. Dus denk ik aan al die keren dat ik de afgelopen maanden in de regen heb gelopen en zeker zo nat ben geworden. Ik besluit ook geen foto's meer te maken, want iedere keer als ik mijn telefoon wil pakken voel ik hoe nat mijn rugzak, jas en rug zijn.
Inmiddels zijn we bij de eerste serieuzere beklimmingen aangekomen (er zouden er nog vele volgen) en het ritme is gezet, naar boven wandelen en daarna weer door. Esther en ik zijn inmiddels redelijk op elkaar afgestemd met lopen en ondanks dat ik graag praat, lopen we vaak stil naast elkaar, geen probleem het is geen ongemakkelijke stilte maar we zijn beide geconcentreerd bezig met wat we graag doen. De route is prima aangegeven en zelf wij verdwalen deze keer (net) niet. Het ging op het laatst nog bijna fout, maar werden gelukkig op tijd door andere lopers gewaarschuwd. De route slingert door bossen, naar boven, naar beneden af toe een dorpje en ontzettend veel vrijwilligers die met name in dorpjes het verkeer voor ons tegenhouden. Met een welgemeende "merci et bonjour" lopen we door.

Voordat ik het eigenlijk door heb komen we bij de eerste stop op 28 km, het gaat prima! Hier schiet Esther een dixie in en check ik nog een keer mijn rugzak. Wat ik vreesde is inmiddels waar mijn (onder)broek ook ook nat, ik besluit mijn rugzak nog een keer goed te ontluchten en leg me erbij neer dat het nu eenmaal niet anders is. Ook hier is de bevoorrading prima, ik vergrijp me aan Tuc koekjes en cake. Er is ook chocolade, banaan, pinda's, sinaasappel, drank en een soort soep die heerlijk ruikt maar ik absoluut niet aandurf. Na een korte stop gaan we weer verder, tegen de Fransman die naast me loopt merk ik na een kilometertje of wat op "seulement un semi de marathon", hij kijkt me vies aan. Ik ben eigenlijk verbaasd ik voel me prima en nog maar een halve marathon, die loop ik bijna iedere week wel in mijn duurloop.
Ik heb het al vaker gezegd maar hardlopen is eigenlijk een mindfuck, het is maar net waar je je op instelt. Loop ik een halve marathon dan vind ik het bij 20 km meer dan voldoende (waar is de finish?) bij een hele heb ik het gehad op 39 km en vandaag loop ik er 50 dus door.
Op het hoogteprofielkaartje had ik gezien dat de "top" lag op 35 en dat het daarna voornamelijk naar beneden zou gaan. Ook daar stel je je op in en het protest is dan ook daar als ik na 35 km nog geconfronteerd word met behoorlijke beklimmingen "merde!" laat staan trappen.
De kilometers vliegen voorbij en we komen zonder problemen aan bij de 2de (en laatste) verzorgingspost (bovenop een heuvel) van die dag op 40 km. Dezelfde verzorging als bij de eerste post maar met een spectaculair uitzicht over Parijs, daar in de verte zien we ons einddoel voor vandaag: de Eiffeltoren! Wat lijkt hij nog ver weg, is dit echt "maar" 10 km? Ik constateer dat het ontluchten van mijn rugzak de truc dus was, mijn rugzak is droger aan het worden en lekt niet meer. Ook hier blijven we niet te lang staan en we gaan snel verder, als we naar beneden lopen zie ik 2 bekende gezichten: Hollanders! Michiel en Janine! Wat heerlijk om hen hier te zien! Dikke knuffel even kletsen en we gaan weer door "nous allons a Paris".
Ineens verandert de omgeving, zo loop je in het bos en zo loop je door de straten (en parken) van Parijs. Het blijkt maar weer dat ik geen echte trailer ben, want ik geniet van de afwisseling (en het asfalt) en de mensen. "Courage!" hoor ik meer dan eens. "Merci" antwoord ik vrolijk, want inmiddels ben ik aan het aftellen en weet ik nog 8 km, 7 km, 6 km dat ik het wel ga redden. Nog 5 km, we lopen inmiddels langs de Seine en ik heb het koud, mijn broek, jas en trui zijn nog steeds nat en er staat een koude tegenwind. Met nog 4 km te gaan vraag ik aan Esther of zij het heel erg zou vinden als ik nu doorloop, ik kom bijna niet meer op gang. Ze geeft aan: go! De laatste kilometers zigzag ik tussen de toeristen, auto's en andere (hard)lopers en zie toch weer stukjes van Parijs die ik niet eerder heb gezien. De Eiffeltoren komt nu echt dichtbij nog een paar 100 meter, ehhh dat kan niet hè? mijn Garmin zegt dat ik nog 1,5 km moet! Terwijl ik me zorgen maak of ik de 50 wel volmaak, buigt de route voor een laatste keer af over een brug... pfft! Tja als je voor een 50 km gaat wil ik dat ook mijn Garmin zien. Laatste brug, parkje in, ik zie de boog met "Arrivé" en daarvoor Chiel en Janine, onze meer dan trouwe supporters in de kou! Ik ben zo ontzettend blij! Ik flik het gewoon! Juichend onder de finish door; 50 km en 1000 hoogtemeters probleemloos gelopen in 6:44!

vrijdag 25 maart 2016

Eco-trail de Paris; wat vooraf ging

Nee, ik blog niet zoveel meer.

Er kwam een punt waarin ik vond dat weer een verslag van loopje en/of marathon niet veel meer zou toevoegen. In dit geval wil ik toch een uitzondering maken, want de ervaring van dit weekend wil ik graag bewaren.

De afgelopen jaren was ik ervan overtuigt dat een marathon echt het maximale was wat mijn lijf aankon. De pijn die ik voel(de) als ik bij de finish van een marathon kwam, in mijn knieën, bovenbenen en heupen waren voldoende indicatie om vast te houden aan deze overtuiging. Verder dan een marathon was een no-go! Laten we eerlijk zijn dat is absoluut geen ramp, er zijn nog altijd veel meer mensen die nooit een marathon lopen dan wel.

Maar sinds 18 maanden is er veel verandert in mijn sportieve leven. Want niet alleen loop ik nu hard, ik zwem 2x in de week en doe aan krachttraining. Het resultaat hiervan is ruim 12 kilo lichter ben maar dat ik ook een veel sterker lichaam heb. Op een één of andere manier grijpt dit allemaal goed in elkaar. Door het zwemmen heb ik mijn ademhaling beter onder controle, ik kan dieper in en uit ademen waardoor ik, als ik loop, mijn hartslag lager kan houden. Door de krachtsport, heb ik meer kracht in bovenlichaam, dat helpt bij het zwemmen en meer kracht in mijn benen waardoor ik gemakkelijker lange afstanden aan kan. Dit kwam voor het eerst tot uiting tijdens de marathon van Frankfurt waar ik een mooi PR liep van 4:21, dit gaf een enorme boost aan mijn zelfvertrouwen en het doel voor Berlijn (najaar 2015) werd sub 4:15. Jammer dit liep helaas anders dan gehoopt vanaf 30 km had ik last van kramp in mijn kuiten en over de laatste 12 km deed ik ruim 1 uur 40, finishen was het enige doel en resultaat dat ik meenam uit Berlijn. Wat ging er fout?
Te weinig gedronken? Te hard gelopen? Verkeerde startvak? Voorbereiding?

Ook als dingen niet zo lopen als je plant leer je ervan.
Je leest erover, vraagt raad aan mensen die er verstand van hebben en trekt hieruit hopelijk de lering naar de toekomst. Lopen (en zeker lange afstanden) blijft een energievraagstuk, vooraf en tijdens de race. Ik ben altijd nogal wars van supplementen, poeders en pilletjes maar heb me er toch wat meer in verdiept. Je vraagt immers nogal wat van je lichaam.
Dus inmiddels zorg ik er wat beter voor. Wat ik slik? Valt reuze mee hoor... Multivitamine voor sporters, ijzertabletje en magnesiumtablet (gewoon van het Kruidvat) en daarnaast wat eiwit, maar ook dit met mate. Ik gebruik een half schepje whey eiwit met kwark en vruchten en na een pittige trainingsdag in de avond micellar casein perfectie (2/3 scoop) met yoghurt en banaan. De eerste is een snelle eiwit en de tweede een langzame, die als het goed is gedurende de nacht zorgt voor spierherstel). Ik voel me er goed bij en het heeft mij vertrouwen gegeven in de langere afstanden. Daarnaast zegt de ijdeltuit in me dat ik nog nooit zo strak in mijn vel heb gezeten als nu.

Al dit omdat Esther vorig jaar met het idee kwam om dit jaar 50 km te gaan lopen in Parijs.
Een aantal jaar geleden liep ik hier met Esther haar eerste marathon en ik denk dat Parijs bij ons beiden wel een speciaal plekje heeft. Nee, niet nog een keer die marathon, die hebben we gedaan en hebben we mooie herinneringen aan, maar een nieuwe uitdaging dus; Eco-Trail de Paris.

dus moest er getraind worden:
In Limburg over heuvels (immers de Eco-Trail heeft maar liefst 1000 hoogtemeters) en door de modder, het is immers een trail. Wat volgde waren mooie en gezellige loopjes: BearTrail (39 km), Geldrop (30 km), Poort naar het Heuvelland (32 km), weblogloop bij Tiny (30 km), de urban trail in Eindhoven (28 km) en uiteraard ontelbare loopjes en rondjes in de omgeving van mijn huis. Mijn langste duurloop voor Parijs, was wel een hele speciale; op vrijdagmiddag van mijn werk in Den Bosch naar huis lopen (44 km), heel bijzonder om dat in je eentje te doen! Conclusie: ik heb een hekel aan modder en voor trailer ben ik niet in de weg gelegd, maaaar ik geniet van het "vrije" lopen, gewoon je rugzakje omdoen en lopen maar. Door het bos, door dorpjes/steden over bruggetjes, zandpaden, fietspaden, markten, etc. heerlijk!!

In de week voorafgaand aan Parijs nog een laatste loopje door het Amsterdamse bos met Jan en super massage bij Soepel aan de Start als ik er nu niet klaar voor ben....





maandag 21 maart 2016

Urban Trail Eindhoven

UrbanTrail Eindhoven
Geplaatst op 7 maart 2016 door op het blog van Esther
De eer van het eerste blog van dit jaar (ja sorry ik weet het, het jaar is alweer ruim 2 maanden oud) is voor Kitty. Gisteren liepen we een bijzonder verrassende citytrail, een route van Tony. We liepen al vaker routes van Tony en dat daar altijd heel veel modder in zat, was ons al duidelijk. Maar om 1 of andere reden, dachten wij gisteren door de stad te lopen. Zonder modder……Dat liep dus even wat anders dan gedacht :) Maar dat we samen weer genoten hebben, tijdens deze laatste lange duurloop richting Parijs, moge duidelijk zijn!

UrbanTrail Eindhoven

Laat ik als gastblogger maar met de deur in huis vallen.

Wat een bijzonder rondje hebben Esther en ik gisteren gelopen!

Het begon met mijn aversie tegen modder, modder en nog eens modder, geloof me, als we die eco-trail de Paris hebben gelopen, wil ik voorlopig alleen maar asfalt zien.

Maar Esther is slim genoeg om mij toch aan het trailen te krijgen en kwam op de proppen met een citytrail of (dat klinkt hipper) urbantrail in of all places Eindhoven…. Het idee van wat parken, half verharde paden, verharde fietspaden en misschien wat trapjes leek me wel wat, neem daarbij dat de afstand overzienbaar was (28km) en ik was om. Als symbolische allerlaatste lange duurloop voordat we naar Parijs gaan, besloten we deze samen te lopen en dus stonden we op zondagmiddag om 13:00 op de parkeerplaats van het zwembad de Tongelreep. GPS horloges aan, route opgezocht en go!

We waren nog geen kilometer onderweg of (jawel) modder, WTF? Zal vast toeval zijn… gelukkig kan ik hier omheen. Nadat ik een soort van slootje had gesprongen stond ik nog net met droge voeten aan de overkant. Uiteraard was Esther hier al doorheen gebaggerd op haar VFF’jes. Nog een kilometer later was er geen beginnen meer aan en moest ook ik eraan geloven, door de modder. Vloekend (sorry Es), had ik binnen 10 minuten volledig natte voeten, gadver! Rustig doorploeteren dus maar, ik zal jullie de details besparen maar in de eerste 10 km was er maar 1 km die we liepen onder de 7’/km en zo werd het easy loopje dat we voor ogen hadden toch nog pittig.

Ondertussen keken we onze ogen uit, waren we hier echt in Eindhoven? Esther woont in de buurt van Eindhoven en ik heb er 7 jaar gewoond, we kennen onze weg hier echt wel (not dus).

Af en toe zagen we wat herkenningspunten (die huizen herken ik, daar is de snelweg) waardoor we ongeveer wisten waar we waren.

Na 10 km kwamen we wat meer in het stadsgebied en de parken en kon het tempo wat omhoog, maar ook hier bleven we ons verbazen over de gevonden paadjes en weggetjes. Zodat ik na 13 km spontaan uitriep: “verrek hier heb ik gewoond (..)”, ik had het totaal niet herkend.

Pauze bij de VitamineStore Eindhoven
15 km, mentaal dus over de helft (het schoot niet echt op en de benen hadden een heel andere mening dan ik) liepen we via de Grote Berg de winkelstraat in. Tussen het winkelend publiek vielen we (ahum) enigszins op. Bemodderd liepen we langs de VitaminStore van Toine (hardlooptrainer Esther) en Ellen, waar we natuurlijk even gedag moesten zeggen. En wat werden we hartelijk ontvangen! We ploften neer en werden voorzien van een heerlijke smoothie van biet, kers, jus d’organge en kokoswater (hopelijk heb ik het goed onthouden), bananencake en lactose vrije chocolade, wat zaten we lekker!

Wie A zegt moet B zeggen, toch?! Door voor de laatste 14 km, verder door de stad, dwars door het station en over het TUE terrein, waar Esther de weg goed kent en de Karpendonkse Plassen, maar ook hier werden we weer verrast met paadjes en doorsteekjes die we niet kenden. Na 20 km gingen we weer over het spoor en waren we voor mijn gevoel op de terugweg, de benen voelde de tweede helft beduidende beter dan het eerste stuk. Geheel onverwacht mochten we weer door een ondergelopen weiland baggeren gevolgd door single trails om uit te komen op (hee hier heb ik in de buurt gewoond) de Tongelresestraat. Feest der herkenning voor mij, hier woonde ik tijdens mijn studententijd. De AH waar ik de boodschappen deed… verrek lag hier al die tijd een park??

We naderen wederom de binnenstad Stratumseind, langs het van Abbemuseum, het Anne Frankplantsoen en vervolgens volgen we de Dommel en komen we weer uit op het gebied rond Tongelreep en eindigt deze loop zoals deze begon: in de modder!

Als we bijna op de parkeerplaats zijn staat er ruim 28 km op Garmin, nog even overleggen we of we er 2 kilometer aan vast knopen zodat er 30 op de teller staat. Samen besluiten we dat dit niet nodig is. Er hadden nog 2 of 10 km (of hopelijk 22km) bij gekund, dat maakt weinig uit, de reis naar Parijs sluiten we af met een goed gevoel!

NB dit rondje wil ik in de zomer echt nog een keer lopen maar dan ’s morgens (heel) vroeg, als het hopelijk wat droger is, maar belangrijker, dit lijkt me geweldig in een stad die wakker wordt!


Kitty, hartelijk dank voor jouw blog-bijdrage!

En dan nu: nog een paar dagen werken, een paar traininkjes uitsjokken en dan de tassen pakken en op naar Parijs! Ongelooflijk veel zin in!!