Eco-Trail de Paris; de race

Ik wilde dit blogje eindigen met een aantal mensen te bedanken, maar gezien de lengte van het verhaal kan ik beter mee beginnen, dan weet ik in ieder geval dat dat gelezen wordt ;-)
Uiteraard Esther (partner in crime, ik had het met niemand anders willen doen), Tiny mijn trainer (bedankt voor alle schema's, tips en trucs), Jan (voor de krachttrainingen/massage en me af en toe ongezouten de waarheid zeggen), Chiel en Janine (voor de gezelligheid, de support en de wijn)

Eindigde mijn vorige blog met de woorden: "als ik er nu niet klaar voor ben?", als we op donderdag in Parijs voor een klein loopje (wedstrijdvoorbereiding) onze hardloopschoenen aandoen denk ik daar heel anders over. Het is die dag heerlijk weer in Parijs, de zon schijnt, er is niets lekkerder dan Parijs in de lente. Maar mijn benen voelen wat wiebelig en ik heb het veel te warm, moet ik werkelijk over 2 dagen 50 km gaan lopen? Op dit moment ben ik blij dat ik er 6 km op heb zitten. Inmiddels hebben Esther en ik dit fenomeen PUMS gedoopt oftewel pré-ultra-marathon-stress. Ondanks dat het bekend is maakt het me toch (weer) onzeker, want wat nou als zaterdag mijn benen ook zo voelen?

En dan is het, vroeger dan verwacht, zaterdag. Scheen de dagen ervoor nog uitbundig zonnetje, vandaag is het grijs en somber. De eerste uitdaging die dag met de trein naar Versailles, zet 2 stresskippen bij elkaar en je krijgt eindeloos checken en dubbel checken, want waarom stappen die hardlopers op het perron nou niet in? Natuurlijk is (zoals meestal) al dit gestress voor niets, keurig op tijd stappen we uit bij Versailles. Hier ben ik nog nooit geweest, ik ben zo benieuwd naar het beroemde kasteel, dat ik bijna vergeet dat hier gewoon mensen wonen en dus valt het bij het uitstappen nogal tegen. We moeten dan ook nog zeker 2-3 km lopen naar start van de trail. Er staat niets aangegeven, dus volgen we de beproefde methode door andere lopers te volgen en ook deze keer werkt dat prima. Wat zullen die tuinen en het kasteel er prachtig uitzien op een zomerse dag! Vandaag is het echter een koude dag in maart en oogt het grijs en wat sombertjes.
Bij de start aangekomen, is de verzorging prima, er is heerlijke cake, koffie en andere voorzieningen. Dat het een ECOtrial is blijkt uit het feit dat je met een emmertje zaagsel de "dixie" ingestuurd wordt. Heb ik al vermeld dat ik niet zoveel met 'eco' heb? Ik ben soms heel blij met wat goede chemicaliën maar dit terzijde... (en nee, ik gooi mijn afval niet op de grond, dat vind ik gewoon goed fatsoen). Wachten duurt lang vooral als de Franse startmeneer maar door blijft ratelen en wij er geen chocolade van kunnen maken. Om 10:45 is de start en uiteindelijk mogen wij om 11:15 ook vertrekken, maar niet nadat we door de organisatie uit het vak zijn gevist omdat wij onze startnummers op onze rugzak hadden gespeld en niet op de verplichte plek: op de buik.

Nou daar gaan we!
Dacht ik bij mijn eerste marathon:"f*ck ik loop een marathon", vandaag schiet het door mijn hoofd: "f*ck, ik loop een (mini)ultra!" Het plan is simpel, doen wat ik bij de trainingen ook deed; iedere 5 km wat drinken en een foto, iedere 7 km een gel en proberen te genieten. Blij ben ik vandaag met mijn kledingkeuze, winterspul! De eerste 5 km gaan door de tuinen van Versailles, wat jammer dat de bomen nog niet in blad zijn, we proberen een lekker ritme te vinden (lees: niet te vlug van start gaan). Na 5 km wil ik mijn telefoon uit mijn rugzak halen om een foto te maken en schrik, mijn hele rugzak is nat. Blijkbaar lekt mijn rugzak ergens, lichte paniek, we zijn nog maar net begonnen en ik heb verplicht 1,5 liter water bij me. Als we uit de tuinen van Versailles lopen maken we een korte stop zodat ik mijn rugzak kan checken, ik voel en voel maar nergens komt er water uit. We gaan verder maar inmiddels is mijn jasje en rug nat, ik baal! Tegelijk bedenk ik dat ik dit van me af moet zetten, immers shit happens en als ik ermee bezig blijf in mijn hoofd verpest het deze ervaring. Dus denk ik aan al die keren dat ik de afgelopen maanden in de regen heb gelopen en zeker zo nat ben geworden. Ik besluit ook geen foto's meer te maken, want iedere keer als ik mijn telefoon wil pakken voel ik hoe nat mijn rugzak, jas en rug zijn.
Inmiddels zijn we bij de eerste serieuzere beklimmingen aangekomen (er zouden er nog vele volgen) en het ritme is gezet, naar boven wandelen en daarna weer door. Esther en ik zijn inmiddels redelijk op elkaar afgestemd met lopen en ondanks dat ik graag praat, lopen we vaak stil naast elkaar, geen probleem het is geen ongemakkelijke stilte maar we zijn beide geconcentreerd bezig met wat we graag doen. De route is prima aangegeven en zelf wij verdwalen deze keer (net) niet. Het ging op het laatst nog bijna fout, maar werden gelukkig op tijd door andere lopers gewaarschuwd. De route slingert door bossen, naar boven, naar beneden af toe een dorpje en ontzettend veel vrijwilligers die met name in dorpjes het verkeer voor ons tegenhouden. Met een welgemeende "merci et bonjour" lopen we door.

Voordat ik het eigenlijk door heb komen we bij de eerste stop op 28 km, het gaat prima! Hier schiet Esther een dixie in en check ik nog een keer mijn rugzak. Wat ik vreesde is inmiddels waar mijn (onder)broek ook ook nat, ik besluit mijn rugzak nog een keer goed te ontluchten en leg me erbij neer dat het nu eenmaal niet anders is. Ook hier is de bevoorrading prima, ik vergrijp me aan Tuc koekjes en cake. Er is ook chocolade, banaan, pinda's, sinaasappel, drank en een soort soep die heerlijk ruikt maar ik absoluut niet aandurf. Na een korte stop gaan we weer verder, tegen de Fransman die naast me loopt merk ik na een kilometertje of wat op "seulement un semi de marathon", hij kijkt me vies aan. Ik ben eigenlijk verbaasd ik voel me prima en nog maar een halve marathon, die loop ik bijna iedere week wel in mijn duurloop.
Ik heb het al vaker gezegd maar hardlopen is eigenlijk een mindfuck, het is maar net waar je je op instelt. Loop ik een halve marathon dan vind ik het bij 20 km meer dan voldoende (waar is de finish?) bij een hele heb ik het gehad op 39 km en vandaag loop ik er 50 dus door.
Op het hoogteprofielkaartje had ik gezien dat de "top" lag op 35 en dat het daarna voornamelijk naar beneden zou gaan. Ook daar stel je je op in en het protest is dan ook daar als ik na 35 km nog geconfronteerd word met behoorlijke beklimmingen "merde!" laat staan trappen.

De kilometers vliegen voorbij en we komen zonder problemen aan bij de 2de (en laatste) verzorgingspost (bovenop een heuvel) van die dag op 40 km. Dezelfde verzorging als bij de eerste post maar met een spectaculair uitzicht over Parijs, daar in de verte zien we ons einddoel voor vandaag: de Eiffeltoren! Wat lijkt hij nog ver weg, is dit echt "maar" 10 km? Ik constateer dat het ontluchten van mijn rugzak de truc dus was, mijn rugzak is droger aan het worden en lekt niet meer. Ook hier blijven we niet te lang staan en we gaan snel verder, als we naar beneden lopen zie ik 2 bekende gezichten: Hollanders! Michiel en Janine! Wat heerlijk om hen hier te zien! Dikke knuffel even kletsen en we gaan weer door "nous allons a Paris".

Ineens verandert de omgeving, zo loop je in het bos en zo loop je door de straten (en parken) van Parijs. Het blijkt maar weer dat ik geen echte trailer ben, want ik geniet van de afwisseling (en het asfalt) en de mensen. "Courage!" hoor ik meer dan eens. "Merci" antwoord ik vrolijk, want inmiddels ben ik aan het aftellen en weet ik nog 8 km, 7 km, 6 km dat ik het wel ga redden. Nog 5 km, we lopen inmiddels langs de Seine en ik heb het koud, mijn broek, jas en trui zijn nog steeds nat en er staat een koude tegenwind. Met nog 4 km te gaan vraag ik aan Esther of zij het heel erg zou vinden als ik nu doorloop, ik kom bijna niet meer op gang. Ze geeft aan: go! De laatste kilometers zigzag ik tussen de toeristen, auto's en andere (hard)lopers en zie toch weer stukjes van Parijs die ik niet eerder heb gezien. De Eiffeltoren komt nu echt dichtbij nog een paar 100 meter, ehhh dat kan niet hè? mijn Garmin zegt dat ik nog 1,5 km moet! Terwijl ik me zorgen maak of ik de 50 wel volmaak, buigt de route voor een laatste keer af over een brug... pfft! Tja als je voor een 50 km gaat wil ik dat ook mijn Garmin zien. Laatste brug, parkje in, ik zie de boog met "Arrivé" en daarvoor Chiel en Janine, onze meer dan trouwe supporters in de kou! Ik ben zo ontzettend blij! Ik flik het gewoon! Juichend onder de finish door; 50 km en 1000 hoogtemeters probleemloos gelopen in 6:44!