zondag 9 oktober 2016

Kustmarathon

En daar zit ik dan...
Het is inmiddels ruim een week later, ik zit met mijn voeten omhoog en mijn über-roze finisher-shirt op mijn bank en begin voor de zoveelste keer opnieuw aan deze blogpost. Ik krijg het speciale gevoel dat ik tijdens de marathon had maar niet op papier.
Nee het is duidelijk, ik ben geen schrijver...

Vanmorgen liep ik, zoals gewoonlijk op zondag, mijn duurloop(je), de duur wat aangepast omdat je lijf toch moet herstellen van een marathon (zeggen ze). Tijdens het lopen komen de prachtigste zinnen in mijn hoofd op om zo op dit blog te plaatsen, maar zodra ik thuis ben en ik staar naar dit scherm blijft het akelig leeg. Wat maakte deze marathon nu zo speciaal??

Was het feit dat het de 10e was? Het feit dat ik met Jan liep? Het feit dat het de ku(s)tmarathon was? De vele bekenden langs de route? De omgeving? Het strand? De sfeer? Ik weet het echt niet!

Ik blader door de foto's, kijk naar de filmpjes en bijna overal sta ik op met een grote grijns en vaak met mijn armen in lucht, ik ben onderweg wel 10x gefinisht lijkt het. Mijn volgers op twitter, instagram en Facebook zijn inmiddels doodgegooid met deze foto's en blijven heel lief en enthousiast reageren, zouden zij beseffen hoe bijzonder deze voor mij was??

Waar te beginnen?

Het marathonweekend begon al op vrijdag, inpakken voor een marathon, what to wear? Het beste advies was om dan maar alles maar in te pakken, met als gevolg dat ik een tas bij me had waarmee ik rustig 14 dagen op vakantie had kunnen gaan, maar ik had dan wel alles bij me (dacht ik)!
Aangekomen in het 'chatel' combi van chalet en hotel (ja, je kunt de Nederlandse toeristenindustrie niet verwijten dat ze niet creatief zijn) Omroep Zeeland aangezet, op zoek naar het weerbericht. Het weerbericht had me de afgelopen week al genoeg op de kast gejaagd (geblazen) windkracht 6 tegen met regen werd voorspeld, inmiddels was deze teruggebracht naar windkracht 4 tegen (met nog een beetje regen). Omroep Zeeland stelde me gerust: windkracht 3-4 nog steeds tegen maar ehhh springtij??? Dat het hoogwater zou zijn wisten we al, maar springtij??

Uiteindelijk wordt het dan toch zaterdag (marathon-day), Chiel en Janine zitten in het huisje schuin tegenover ons en wat blijkt? Peet en Erik zitten naast ons, het lijkt wel een reünie ;-)). Henny arriveert vanuit Arnhem en na even overleg, rijden Chiel en Henny met ons mee naar de start (althans daar waar de bussen vertrekken) in Zoutelande. Wedstrijdspanning, wat tijddruk en een verkeersregelaar (die weliswaar gewoon zijn werk doet, maar daarmee mij enorm frustreert) krijgt dan ook de volle laag (sorry, alsnog)... Maar een paar minuten later zitten we in de bus naar Burgh-Haamstede. So far so good!

40 Minuten later arriveren we in Burg-Haamstede, vertrokken om 9:30 en de start om 12:00 betekent dat we nog zeeën van tijd hebben om zenuwachtig te worden. De grote vraag nu nog steeds "what to wear"? Dat ik in mijn zwarte rokje ga is zekerheidje maar twijfel over mijn idee om in singlet te gaan (met armstukken). Uiteindelijk switch ik op het laatste moment toch naar shirt met lange mouwen. Daarmee zal ik het moeten doen.
Bekende en minder bekende gezichten alom, Tiny, John, Ans, Petra (leuk je te ontmoeten), Tamara en Carlo (hallo allemaal!) en dan ineens gaat de tijd snel en mogen we naar de start, midden in het dorpje. Het is er gezellig en druk, bij de start nemen Jan en ik afscheid van Henny en Chiel, zij starten lekker vooraan terwijl Jan en ik een plekje wat verder naar achter opzoeken. De start is als de kerktoren 12 slaat en dan mogen we! Jan en ik beginnen relaxt aan onze eerste hele marathon samen, we hebben geen tijd in ons hoofd maar willen gezond finishen. We hebben nog geen beeld wat we kunnen verwachten het enige dat we weten is dat het 42,2 km is en dat er strand met hoog water in zit.
Het lopen gaat lekker en de eerste kilometers vliegen voorbij en na 6,5 km hebben we het eerste stukje strand erop zitten en draaien we de waterkering op, hier ben ik nog nooit geweest. Het weer is prima, zonnetje blauwe lucht en blauwe zee, ik geniet, zo mooi! De wind is stevig maar goed te doen, vooral als je in een groepje blijft hangen. Dan ineens zie ik Jacqueline en Jaco fietsen: "hee hoi wat leuk!" Jacqueline heeft de kustmarathon al vaak gelopen, maar dit jaar helaas niet, maar als echte Zeeuwse heeft ze hem op de fiets gedaan en is er vandaag om te supporteren, thanks!
Onderweg feest van herkenning, John en Ans staan er op meerdere plaatsen met winegums, tucjes!! Geweldig! Bij 19 km gaan we weer het strand op, nu gaat het echt beginnen! Maaaar voordat het zover is zie ik ineens Esther samen met Gerard en Janine staan!
Geweldig! Gewoon even 200km heen (en dus ook weer terug) rijden om ons te komen supporteren! Uiteraard stoppen we even en maken we gewoon tijd voor een fotomomentje. En dan gaan we toch echt het mulle zand op. Het is goed te zien dat Jan op het mulle zand getraind heeft, hij gaat als een speer! Ik doe mijn best maar kan hem daar niet bijhouden, terwijl iedereen om me heen loopt zie ik Jan steeds een stukje verder van me lopen.
Toch doe ik het niet slecht, haal veel mensen in. Ik loop afwisselend op het mulle zand en langs de vloed lijn, maar omdat het nog steeds opkomend water is moet je vaak wegspringen voor een golf. Gaat op zich best goed, maar krijg toch een golf over mijn schoen, jakkes 1 natte schoen en sok. In de verte zie ik Carlo en Tamara lopen, Tamara is gemakkelijk te herkennen aan haar Feyenoord shirt. Het is een mooi doel, ik zet de achtervolging in en haal ze in. Het gaat nog steeds goed. Bij 26 km mogen we het strand af, heerlijk vaste grond onder je voeten. Bovenaan de strandopgang staat (tot mijn verbazing) Jan op me te wachten, ik had volledig verwacht en begrepen als hij door zou lopen, maar hij wacht netjes op me en samen gaan we verder. In de kilometers die volgen probeert hij me uit de wind te houden. Ergens onderweg zie ik ineens Günter en Fabiola helemaal goed om hen te zien!! We krijgen nu ook de nodige hoogtemeters voor de kiezen, in het duinen gebied gaat het omhoog en omlaag. Trappen en de wind die steeds harder wordt het wordt zwaarder.
Wanneer het gebeurde weet ik niet, maar ergens rond 35 kilometer voel ik ineens een scherpe steek in mijn knie, f*ck wat nu weer? Het is nog maar een klein stukje naar de finish, maar ik weet donders goed hoe ver 7 kilometer nog kan zijn. We laten het tempo wat zakken, ik krijg nog steeds af en toe een steek maar ik kan wel lopen/hobbelen. Bij 37 km draaien we eindelijk even weg van het strand en krijgen we de wind even mee, wat een genot! Ik weet nog steeds dat we niet op het hoogste punt zijn. Bij een waterpost pakt Jan een bekertje bouillon (ik kies veilig voor water), ik heb iemand nog nooit zo enthousiast gehoord over een bekertje lauwe bouillon!
Inmiddels weten we wel dat we gaan finishen en ruim binnen de tijdlimiet (waar ik zo bang voor was). We passeren het hoogste punt en draaien voor de laatste keer het strand weer op, trap af gaat niet meer zo soepeltjes (vooral als er iemand als een imbeciel die trap af wil en mensen aan de kant duwt) maar het strand is hard! Dan de laatste kilometers zie ik Petra en Erik staan, haaaii!!
En dan de laatste kilometer, Jan en ik gaan die f*cking kustmarathon gewoon finishen! En dat is precies wat we doen, hand in hand na 5 uur 3 min en 1 seconde over de finish!
Did it, de marathon die ik nooit zou lopen is in the pocket en ik heb genoten!

Nawoord Henny en Chiel kwamen in 3:37:51 over de finish, superprestatie! Het spreekt voor zich dat we dag hebben afgesloten met een borrel en lekker eten!
Superweekend!!