zondag 21 maart 2010

Een nieuw PR op de 5 km


Nou om maar met de deur in huis te vallen: mijn PR op de 5 km is bijgesteld van 29:17(Ekiden juli 2009) naar 27:25 (Sint Anthonis)!

Jee zelfs als ik het zie staan bij de uitslagen kan ik het bijna niet geloven...

Vrijdag rond een uur of 5 gaat de telefoon, Esther of ik zin heb om mee te gaan naar de Effenaar in Eindhoven waar Caro Emerald, Jan Smit, Alain Clark en natuurlijk Edwin Evers optreden? Ja, natuurlijk! Dus snel, snel alles hier thuis geregeld, spullen van zoon ingepakt en alles afgegeven bij Opa en Oma (die gelukkig wilden oppassen, thanks) en als een speer richting Eindhoven gereden.
Het was een supergezellige, swingende avond waarbij voor mij vooral het optreden van Caro Emerald het hoogtepunt was! Super! Na afloop zijn we eigenlijk niet eens blijven hangen en toch vrij snel naar huis gegaan, uiteindelijk was ik toch pas op 01.00 uur thuis. Onderweg zeiden we nog tegen elkaar, dat wordt morgen geen PR (zere voeten van het staan ;))

Gelukkig kon ik de volgende morgen lekker uitslapen en na een goed ontbijt moest natuurlijk toch weer haasten. Eerst naar Nijmegen en vandaaruit door naar Sint Anthonis. Het was dan ook al over tweeën eer ik daar aankwam. Sint Anthonis is geen grote loop, alleen een halve marathon en de 5km, maar alles was netjes geregeld: een veld waar je je auto kon parkeren, een kleedkamer waar je je tas weg kon zetten, gratis koffie, thee en speculaas; kortom prima! Bij aankomst herkende ik al gauw een hele hoop bekende lopers Chiel, Tiny, Corné en Giesje met de inmiddels beruchte hond (leuk jullie te ontmoeten), Maurice en natuurlijk Petra die allemaal de halve marathon gingen lopen behalve Giesje die gezellig kwam supporteren. Esther en ik gingen voor de 5 km. Voor Esther die nog steeds aan het opbouwen is na haar blessures ging het om het uitlopen en graag binnen de 32 minuten. Ikzelf had ergens geroepen dat het tijd werd mijn PR te verbeteren en wilde graag onder de 29 minuten lopen.
Een kwartier nadat de halve marathon van start was gegaan waren wij aan de beurt, Esther had mij ervan overtuigd dat ik best alleen in een t-shirt kon lopen en wat was ik daar onderweg blij mee! Ik wist dat ik rond de 5'45"/km moest lopen om binnen de 29' te finishen. De eerste km ging in 5'24" te snel maar ik dacht dat ik nog wel in zou moeten leveren tegen het einde. Uiteindelijk gingen de km in 5'24", 5'25",5'34", 5'36" en 5'36" en gaf Garmin uiteindelijk aan 5.00 km in 27'37" en toen ik thuis de uitslagen nog na aan het lezen was stond er zelfs 27'25". Dat betekend dat mijn PR ineens met bijna 2 minuten is bijgesteld, om precies te zijn 114 seconden;)). Ook de missie van Esther was geslaagd 31'41" helemaal niet gek voor iemand die meer dan een half jaar niet echt heeft kunnen rennen. Nadat wij ons al hadden opgefrist en omgekleed hebben we de finish van de halve marathon nog meegemaakt, klasse alle deelnemers.Chiel die 2 minusten van zijn PR liep, Tiny die nog zo fris over de streep kwam na 1:37:25 en daarmee 3de werd in zijn categorie en Petra die haar 2de halve marathon binnen een week liep 1:49:41, geweldig!

vrijdag 12 maart 2010

Lekker eten én hardlopen


Een paar dagen geleden schreef iemand op Twitter: Hardlopers moeten wel blijven hardlopen anders worden ze veel te dik met al dat eten! Nou dat is een uitspraak die op mijn lijf geschreven is!
Mensen die mij al wat langer kennen, weten dat ik altijd al gejojod heb met mijn gewicht. Zo woog ik toen ik een jaar of 16 was zo'n 85 kilo. Na wat lijn pogingen was ik toen weer een paar jaar stabiel op zo'n 65 kilo. Om vervolgens door te schieten naar de 75 kilo en een aantal jaren later weer terug te gaan naar de 60 kilo. Zwanger worden leverde natuurlijk weer kilo's op (ik mocht immers weer) maar de stress erna zorgde dat ik weer snel afviel naar rond de 60 kilo. Natuurlijk kwam ik na verloop van tijd weer aan tot ruim 70 kilo en jawel weer af te vallen naar zo'n 62 kilo. Nu ben ik al weer een tijdje stabiel op zo'n 65 kilo.

Ieder pondje gaat natuurlijk door het mondje. Ik ben echt dol op lekker eten en drinken, echt heerlijk! Ik vind (bijna) alles lekker, ik ben makkelijk over te halen met de belofte voor een lekker hapje (...) Ik ben ook niet van de muizenhapjes, ik wil lekker en veel eten. Er is maar één probleem dat gaat dus niet... ik kom gegarandeerd aan.
Sinds ik een ruim een jaar hardloop, ben ik behoorlijk stabiel en ja ik eet eigenlijk alles wat ik wil. Dus in een jaar tijd, heb ik 2 dromen bereikt: ik kan eten wat ik wil, zonder aan te komen én ik kan zonder (al te veel) problemen 15 km hardlopen!

zondag 7 maart 2010

Drunense Duinenloop


Knal, het startschot valt en we schrikken ons een hoedje! Staan we nog gezellig in het startvak te kletsen als toch heel plotseling de start wordt gegeven. Het is vanmorgen heerlijk loop weer. De zon schijnt uitbundig maar er staat nog een frisse knisperende wind. Esther en ik doen mee aan de Drunense Duinenloop.
Voor diegene die hier niet bekend zijn, de Loonse en Drunense Duinen zijn een natuurgebied in Noord-Brabant. Het is ruim 3500 hectare groot en is sinds 2002 een Nationaal park. Het park is enerzijds grotendeels een afwisseling van droge zandverstuivingen en naaldbos, maar ook de uitgestrekte beekdalzone van de zandlei hoort erbij. Hier ligt met name het natuurgebied De Brand bij Udenhout, met zijn afwisseling van hakhoutbossen, natte weilanden en moerasruigtes. Het is totaal is meer dan 35 km² groot (bron Wikipedia), een mooie naam dus voor een loop door de gemeente Drunen, maar van de Duinen hebben wij vandaag niets gezien.
Voor het eerst lopen we samen een wedstrijd waar we van te voren hebben gezegd dat het NIET om de tijd zou gaan, het doel was lekker ontspannen en pijnvrij lopen. Vooral voor Esther die terugkomt van een aantal heel vervelende blessures is het kijken hoe het gaat en dan kan de 6 km waar wij ons voor hebben ingeschreven een heel eind zijn. Het leuke van zo ontspannen een wedstrijd lopen is dat je vreselijk veel ziet. Van vreselijke gordijnen tot een Laaf in iemands achtertuin, geweldig! Ondertussen blijft het zonnetje lekker schijnen en kan ik het niet nalaten te zeggen: "wat hebben we het toch slecht", heerlijk is het!
Tegen het einde van de loop zie ik een boog voor ons en vraag ik aan een medeloopster is daar de finish, 'ja' zegt ze. Het is dan ongeveer nog 400 m, sprintje? Esther zegt: 'gaan' en dus sprint ik de laatste 400m maar als vlak bij ben word ik naar rechts gestuurd, shit wat is dit? Blijkt dat we nog een blokje om moeten... en dus is die laatste 400m nog bijna een 1km en heb ik het op eind nog best zwaar. Maar het gevoel na de finish is goed en dat is onbetaalbaar!