zondag 9 oktober 2016

Kustmarathon

En daar zit ik dan...
Het is inmiddels ruim een week later, ik zit met mijn voeten omhoog en mijn über-roze finisher-shirt op mijn bank en begin voor de zoveelste keer opnieuw aan deze blogpost. Ik krijg het speciale gevoel dat ik tijdens de marathon had maar niet op papier.
Nee het is duidelijk, ik ben geen schrijver...

Vanmorgen liep ik, zoals gewoonlijk op zondag, mijn duurloop(je), de duur wat aangepast omdat je lijf toch moet herstellen van een marathon (zeggen ze). Tijdens het lopen komen de prachtigste zinnen in mijn hoofd op om zo op dit blog te plaatsen, maar zodra ik thuis ben en ik staar naar dit scherm blijft het akelig leeg. Wat maakte deze marathon nu zo speciaal??

Was het feit dat het de 10e was? Het feit dat ik met Jan liep? Het feit dat het de ku(s)tmarathon was? De vele bekenden langs de route? De omgeving? Het strand? De sfeer? Ik weet het echt niet!

Ik blader door de foto's, kijk naar de filmpjes en bijna overal sta ik op met een grote grijns en vaak met mijn armen in lucht, ik ben onderweg wel 10x gefinisht lijkt het. Mijn volgers op twitter, instagram en Facebook zijn inmiddels doodgegooid met deze foto's en blijven heel lief en enthousiast reageren, zouden zij beseffen hoe bijzonder deze voor mij was??

Waar te beginnen?

Het marathonweekend begon al op vrijdag, inpakken voor een marathon, what to wear? Het beste advies was om dan maar alles maar in te pakken, met als gevolg dat ik een tas bij me had waarmee ik rustig 14 dagen op vakantie had kunnen gaan, maar ik had dan wel alles bij me (dacht ik)!
Aangekomen in het 'chatel' combi van chalet en hotel (ja, je kunt de Nederlandse toeristenindustrie niet verwijten dat ze niet creatief zijn) Omroep Zeeland aangezet, op zoek naar het weerbericht. Het weerbericht had me de afgelopen week al genoeg op de kast gejaagd (geblazen) windkracht 6 tegen met regen werd voorspeld, inmiddels was deze teruggebracht naar windkracht 4 tegen (met nog een beetje regen). Omroep Zeeland stelde me gerust: windkracht 3-4 nog steeds tegen maar ehhh springtij??? Dat het hoogwater zou zijn wisten we al, maar springtij??

Uiteindelijk wordt het dan toch zaterdag (marathon-day), Chiel en Janine zitten in het huisje schuin tegenover ons en wat blijkt? Peet en Erik zitten naast ons, het lijkt wel een reünie ;-)). Henny arriveert vanuit Arnhem en na even overleg, rijden Chiel en Henny met ons mee naar de start (althans daar waar de bussen vertrekken) in Zoutelande. Wedstrijdspanning, wat tijddruk en een verkeersregelaar (die weliswaar gewoon zijn werk doet, maar daarmee mij enorm frustreert) krijgt dan ook de volle laag (sorry, alsnog)... Maar een paar minuten later zitten we in de bus naar Burgh-Haamstede. So far so good!

40 Minuten later arriveren we in Burg-Haamstede, vertrokken om 9:30 en de start om 12:00 betekent dat we nog zeeën van tijd hebben om zenuwachtig te worden. De grote vraag nu nog steeds "what to wear"? Dat ik in mijn zwarte rokje ga is zekerheidje maar twijfel over mijn idee om in singlet te gaan (met armstukken). Uiteindelijk switch ik op het laatste moment toch naar shirt met lange mouwen. Daarmee zal ik het moeten doen.
Bekende en minder bekende gezichten alom, Tiny, John, Ans, Petra (leuk je te ontmoeten), Tamara en Carlo (hallo allemaal!) en dan ineens gaat de tijd snel en mogen we naar de start, midden in het dorpje. Het is er gezellig en druk, bij de start nemen Jan en ik afscheid van Henny en Chiel, zij starten lekker vooraan terwijl Jan en ik een plekje wat verder naar achter opzoeken. De start is als de kerktoren 12 slaat en dan mogen we! Jan en ik beginnen relaxt aan onze eerste hele marathon samen, we hebben geen tijd in ons hoofd maar willen gezond finishen. We hebben nog geen beeld wat we kunnen verwachten het enige dat we weten is dat het 42,2 km is en dat er strand met hoog water in zit.
Het lopen gaat lekker en de eerste kilometers vliegen voorbij en na 6,5 km hebben we het eerste stukje strand erop zitten en draaien we de waterkering op, hier ben ik nog nooit geweest. Het weer is prima, zonnetje blauwe lucht en blauwe zee, ik geniet, zo mooi! De wind is stevig maar goed te doen, vooral als je in een groepje blijft hangen. Dan ineens zie ik Jacqueline en Jaco fietsen: "hee hoi wat leuk!" Jacqueline heeft de kustmarathon al vaak gelopen, maar dit jaar helaas niet, maar als echte Zeeuwse heeft ze hem op de fiets gedaan en is er vandaag om te supporteren, thanks!
Onderweg feest van herkenning, John en Ans staan er op meerdere plaatsen met winegums, tucjes!! Geweldig! Bij 19 km gaan we weer het strand op, nu gaat het echt beginnen! Maaaar voordat het zover is zie ik ineens Esther samen met Gerard en Janine staan!
Geweldig! Gewoon even 200km heen (en dus ook weer terug) rijden om ons te komen supporteren! Uiteraard stoppen we even en maken we gewoon tijd voor een fotomomentje. En dan gaan we toch echt het mulle zand op. Het is goed te zien dat Jan op het mulle zand getraind heeft, hij gaat als een speer! Ik doe mijn best maar kan hem daar niet bijhouden, terwijl iedereen om me heen loopt zie ik Jan steeds een stukje verder van me lopen.
Toch doe ik het niet slecht, haal veel mensen in. Ik loop afwisselend op het mulle zand en langs de vloed lijn, maar omdat het nog steeds opkomend water is moet je vaak wegspringen voor een golf. Gaat op zich best goed, maar krijg toch een golf over mijn schoen, jakkes 1 natte schoen en sok. In de verte zie ik Carlo en Tamara lopen, Tamara is gemakkelijk te herkennen aan haar Feyenoord shirt. Het is een mooi doel, ik zet de achtervolging in en haal ze in. Het gaat nog steeds goed. Bij 26 km mogen we het strand af, heerlijk vaste grond onder je voeten. Bovenaan de strandopgang staat (tot mijn verbazing) Jan op me te wachten, ik had volledig verwacht en begrepen als hij door zou lopen, maar hij wacht netjes op me en samen gaan we verder. In de kilometers die volgen probeert hij me uit de wind te houden. Ergens onderweg zie ik ineens Günter en Fabiola helemaal goed om hen te zien!! We krijgen nu ook de nodige hoogtemeters voor de kiezen, in het duinen gebied gaat het omhoog en omlaag. Trappen en de wind die steeds harder wordt het wordt zwaarder.
Wanneer het gebeurde weet ik niet, maar ergens rond 35 kilometer voel ik ineens een scherpe steek in mijn knie, f*ck wat nu weer? Het is nog maar een klein stukje naar de finish, maar ik weet donders goed hoe ver 7 kilometer nog kan zijn. We laten het tempo wat zakken, ik krijg nog steeds af en toe een steek maar ik kan wel lopen/hobbelen. Bij 37 km draaien we eindelijk even weg van het strand en krijgen we de wind even mee, wat een genot! Ik weet nog steeds dat we niet op het hoogste punt zijn. Bij een waterpost pakt Jan een bekertje bouillon (ik kies veilig voor water), ik heb iemand nog nooit zo enthousiast gehoord over een bekertje lauwe bouillon!
Inmiddels weten we wel dat we gaan finishen en ruim binnen de tijdlimiet (waar ik zo bang voor was). We passeren het hoogste punt en draaien voor de laatste keer het strand weer op, trap af gaat niet meer zo soepeltjes (vooral als er iemand als een imbeciel die trap af wil en mensen aan de kant duwt) maar het strand is hard! Dan de laatste kilometers zie ik Petra en Erik staan, haaaii!!
En dan de laatste kilometer, Jan en ik gaan die f*cking kustmarathon gewoon finishen! En dat is precies wat we doen, hand in hand na 5 uur 3 min en 1 seconde over de finish!
Did it, de marathon die ik nooit zou lopen is in the pocket en ik heb genoten!

Nawoord Henny en Chiel kwamen in 3:37:51 over de finish, superprestatie! Het spreekt voor zich dat we dag hebben afgesloten met een borrel en lekker eten!
Superweekend!!

donderdag 16 juni 2016

Maasdijkmarathon fietsen; zou het dan eindelijk lukken?

Enigszins jaloers kijk ik al tijden naar mijn wielrennende vriendjes en vriendinnetjes. Met gemak lijken zij dik 100 km weg te trappen zonder enige problemen. Het grootste probleem dat ik lees een lekke band of een valpartij (ok zeker niet leuk, maar risico van het fietsen). Ik kom niet verder dan hoogstens 30 minuten, mijn billen doen dan zo ongelooflijk zeer dat ik maar 1 wens heb, van die fiets af, nu!
Deze week besloot ik dat ik er genoeg van had, ik wil ook kunnen fietsen.

Ik moet bekennen dat dit niet geheel “vrijwillig” was, maar meer te danken aan mijn grote mond…
Door het mislopen van de Slachtemarathon, was Jan op zoek naar revanche. De trainingen waren immers gedaan en de vorm was er. Op korte termijn was er maar 1 mogelijkheid: namelijk de Maasdijkmarathon afgelopen zondag. Een kleine marathon van A naar B, in een (in mijn herinnering) mooi gebied. De start is op de dijk van bij 't Wild en het parcours gaat voornamelijk over de dijken via Lith, Oijen, Megen en Dieden naar de finish in Megen. Uiteraard wilde ik hem dan supporteren, echter op de site stond vermeld dat: “Bij de hele marathon en de estafettemarathon is het toegestaan je te laten begeleiden door een fietser” Tja, wat doe je dan??? Tuurlijk fiets ik mee!

Nadat ik dat had beloofd, realiseerde ik me pas, dat ik dan toch ruim 4 uur op een fiets zou moeten zitten…

First things first, dus reis ik afgelopen week 2 dagen met zoon naar Parijs. Immers hij heeft eindexamen gedaan en ja in een marathonvoorbereiding gaat veel tijd zitten, dan is het fijn als je die ruimte krijgt van je thuisfront. Daar mag ook iets tegenover staan! Het weer is heerlijk maar geloof me 2 dagen door Parijs wandelen en mijn voeten doen meer pijn dan na het lopen van een marathon.

Ondertussen wordt in Nederland het weer angstvallig in de gaten gehouden en twijfelt Jan, wel of niet doen. Het lopen in hoosbuien en onweer (buiten dat het niet aantrekkelijk is) is niet erg verstandig. Wel, niet??
Vrijdag mail naar de organisatie of er nog startbewijzen zijn? Het antwoord laat op zich wachten.
Het lijkt nu toch serieus te worden, dus ga ik zaterdag toch maar naar de Decathlon want 4 uur op dit zadel? No way! Niet gehinderd door enige kennis koop ik voor 2 tientjes een dameszadel dat in ieder geval zachter voelt dan mijn zadel. Kopen is zo gebeurd maar nu die fiets nog in orde maken (beide banden staan plat) en dat nieuw zadel moet erop. Gelukkig is hulp niet zo ver weg (pa bedankt) en staat mijn fiets klaar.
Inmiddels groen licht, Jan wil (en kan) starten, tenminste… als we op tijd zijn startbewijs ophalen.
Dan is het fijn dat je met zijn 2-en bent en al snel is er een plan en aan dat plan koppel ik mijn hoofd nog een eigen plannetje. Als ik morgenvroeg mijn auto bij de finish parkeer, fiets ik naar de start en haal daar het startbewijs. Jan komt later met de bus en dan lopen/fietsen we samen naar de finish. Ik zet een route uit en zie dat als ik 21 km fiets (dat moet toch haalbaar zijn in een uurtje) er ben. Nu de uitvoering nog…. En hopen dat het zadel beter zit dan mijn oude anders wordt het serieus afzien!


Zondag
Weer een wekker die om 6 uur gaat… why??
O ja… spullen heb ik de avond ervoor al klaargemaakt en de fiets zit in de auto, dus om 7 uur stap ik in de auto. Lekker rustig op de snelweg! Om 8 uur app ik naar Jan, dat ik bij de finish ben en dat ik ga fietsen. Het fietsen gaat lekker, behalve een open brug en een paar keer verkeerd rijden kan ik Jan om iets over 9-en appen dat ik zijn startbewijs heb en dat hij kan starten! (hoe toevallig naast mij staat nog iemand die gebruik maakt van de na-inschrijving omdat hij de Slachtemarathon gemist heeft, toeval bestaat niet).

Ik installeer me lekker op het terras met een (niet te zuipen) kop koffie en geniet van hardlopers, skeelers en wielrenners die binnendruppelen. Nu begint het wachten op Jan, je weet het bij hem nooit ;-) en inderdaad op het nippertje weet hij een privébus naar de start te charteren.
Wel leuk om te vermelden, bij deze marathon worden er opnames gemaakt voor Paul de Leeuw “kun je ongetraind een marathon lopen?” De proefpersoon zit naast me en is een weliswaar geen getrainde hardloper maar wel voetballer en redelijk in shape. Het zou hem kunnen lukken, maar moet je dit willen?? [Edit, als ik deze week toevallig tv aan het kijken ben herken ik de loper het is Jorn Rohde van het programma Galileo op RTL 5, ik twijfel dan ook of het voor het programma van Paul de Leeuw is. Uiteindelijk lopen wij hem op 26-28 km voorbij als hij uitstapt]
Van de organisatie krijg ik een mooi oranje hesje omdat ik als begeleider meefiets.
Voor het verslag van de marathon verwijs ik je naar het blog van Jan, hij heeft tenslotte gelopen!
Het is apart en leuk om een marathon vanaf de fiets mee te maken, ik geniet! Onderweg maak ik foto’s en heb de tijd om de omgeving te bekijken. Prachtige omgeving! Als we na 42,195 km (en een beetje) over de finish komen, ben ik ontzettend trots op Jan, wat een super prestatie en revanche op vorige week!

O ja mijn billen?
Die hebben na bijna 65 km en ruim 5,5 uur op de fiets een mening. Maar in plaats dat ze die mening van de daken schreeuwen, jengelen ze nu een beetje… dus missie (in alle opzichten) geslaagd!

[edit] Het is inmiddels dinsdag als ik een melding krijg van PostNL dat er een pakketje bezorgd wordt. Huh?? Ik heb (zover ik weet) niets besteld! Ik werk op dinsdagmiddag/avond maar gelukkig is zoon thuis. Als ik thuiskom ligt er dit op me te wachten en ben ik sprakeloos (geloof me dat overkomt me niet zo snel) van de allerliefste!

zondag 5 juni 2016

Slachtemarathon; did it! (spoiler alert)

Kort maar krachtig; ik liep de Slachtemarathon van Sexbierum naar Raerd in de hitte uit in 4:42:44.

Het is de dag na de Slachtemarathon en ik heb wat moeite heb om alles, wat er in iets meer dan 24 uur de revue passeerde, in een goed perspectief te plaatsen maar ik ga hieronder een poging wagen.
Met dank aan Jan voor de foto's.

Voor de diegenen die niet bekend zijn met de Slachtemarathon, deze wordt 1x in de 4 jaar gehouden en gaat over de historische Slachtedijk in Friesland. Je loopt van Sexbierum naar Raerd, het is een happening in Friesland ruim 13.000 wandelaars en een handvol (1.800) hardlopers doen mee. Omdat het een van A naar B marathon is, parkeren we bij de finish en word je met bussen naar de start gereden.

Laten we maar bij het begin beginnen, vrijdag arriveren Jan en ik in Friesland. Omdat de start van de marathon om 6:30 zou zijn (bussen naar de start vertrekken om 4:55 *gaap*) leek het ons verstandig daar te overnachten. Van mij uit is het immers 250 km enkele reis richting het Friese; het idee van een (iets) langere nachtrust in een relaxte omgeving stond me wel aan.
*Het bed&breakfast was geweldig! Als je ooit in Friesland moet zijn... Lyts Kanaän in Mantgum is een aanrader.

Nadat ik voor het eerst van mijn leven over de afsluitdijk ben gereden arriveren we in Friesland. Blijkbaar heb ik de dondergoden meegenomen uit Brabant want op het moment dat wij er arriveren barst er een noodweer los waarvan we de dag erop nog konden nagenieten. Nadat de eerste bui vertrokken was, wagen we ons toch weer in de auto om een hapje te eten in een bruin dorpscafé in Easterlittens, terwijl het buiten vrolijk doorgaat met nog meer regen. We verbazen ons over het feit dat de tijd hier stilgestaan lijkt te hebben, maar de biefstuk is er prima. Na het eten rijden we door naar de finishplaats van morgen, we willen immers wel even zien waar we ons morgenvroeg moeten melden. Daar blijkt dat de regen wel wat problemen oplevert. Het weiland waar we morgen moeten parkeren is grotendeels ondergelopen en vanwege de kleigrond daar zakt het water ook niet zomaar weg, de organisatie probeert met man en macht dit op te lossen. We krijgen een hele uitleg van de organisatie waarvan we de helft niet begrijpen, maar het lijkt erop neer te komen dat we ons geen zorgen hoeven te maken. We rijden het dorpje Raerd zelf in en finishen de easy way, onder de finishvlag door in de auto ;-)
Terug naar Mantgum en op tijd naar bed!

Als je weet dat je in het holst van de nacht op moet staan, komt er niet veel van in- of doorslapen, dus als mijn mobiel afgaat om 3:50 ben ik er snel uit en schiet in mijn kleren. Jan is wat relaxter en gaat eerst op zoek naar de koffie loopt hiermee naar buiten. Ondertussen schuif ik aan voor het ontbijt, verse aardbeien, jammie!
Terwijl ik aan het eten ben gaat ineens mijn telefoon, Jan belt (huh?) en zegt dat hij ziek is. Iets in zijn stem geeft aan dat het serieus is en ik ren naar buiten, hij zit immers maar een paar meter van me af. Hij is nat van het zweet en als we naar binnen willen gaan, gaat hij onderuit. Er schieten wat scenario's door mijn hoofd... Gelukkig is het maar kort en nadat hij zijn maaginhoud (sorry) kwijt is, is hij goed aanspreekbaar. Het eerste wat hij zegt is dat hij niet start (prima, hij weet waarom we hier zijn) en dat ik wel moet starten (oké, hij weet nog wie ik ben). Ik help hem overeind en geef aan dat ik geen 78 kilo en een beetje naar boven kan sjouwen dus dat hij zelf omhoog moet komen. Ook dat gaat goed, enigszins zwalkend komen we boven en ploft hij op bed. Dan gaat het snel, Jan geeft nogmaals aan dat ik MOET starten en vertrekken.
Inmiddels is er geen tijd meer te verliezen. Als ik wil starten moet ik NU vertrekken, de bussen gaan om 4:55 het is inmiddels 4:35, ik moet nog rijden, parkeren en naar de bussen.
En dus vertrek ik...

In het donker arriveer ik bij het weiland, parkeer de auto in de prut (mezelf afvragend of ik hem er ooit nog uit ga krijgen) en loop naar de bus; mooi, ik ben op tijd! Ondertussen app ik met Jan, de antwoorden die ik krijg zijn normaal en geen wartaal (tenminste niet anders dan normaal *evil grin*) Ik zie Bertus en stap met hem in de bus, ondertussen vraag ik me af: "is dit verstandig, had ik niet bij Jan moeten blijven?" De komende uren is dat wel hetgeen dat als een soort mantra in mijn gedachten blijft. Bij de start een hoop bekenden. Het lijkt hier drukker dan de ca 1.800 (minus 1 :'-() hardlopers die mee zouden doen! De start is vanuit een schuur, het is 6:30 en nu al warm, mijn meegenomen armstukken kunnen direct de rugzak in.
John en de half crazy runners gesproken, Nicole, ultra gekken, Niels, Ritchie, Ron en René. Als we gestart zijn zie ik ineens mijn trainer Tiny lopen, samen met Tamara en zijn Udense loopmaatje Jos, ze lopen een lekker tempo en ik besluit bij ze te blijven. Zo lopen we met zijn 4-en door het Friese landschap. De Slachtemarathon leeft in Friesland en overal staan mensen buiten om ons aan te moedigen (ja, om 6:30 op zaterdagmorgen) zelfs Piet Paulusma wordt gespot.
Laat het aan de trainer over om een strak tempo te lopen en de kilometers vliegen voorbij in een tempo van rond de 6:10. We passeren 1 van de speciale "bregge" steil en er moet gewandeld worden. De zon is er inmiddels volledig bij het het is/wordt steeds warmer. Ik besluit in ieder geval tot halverwege met Tiny, Jos en Tamara mee te lopen. Tamara loopt wel met een heel speciaal doel, het is de derde sterfdag van haar vader en ter ere van hem loopt ze in een shirt van Sparta. Mooi gebaar! Zo heeft iedereen zijn eigen reden om hier vandaag vroeg te starten, ik loop hier omdat ik nog wat Friese "ghosts from the past" een kopje kleiner wil maken. Tot 28 km kan ik bijblijven bij Tiny en Tamara (Jos zijn we inmiddels kwijt), dan besluit ik om even de rust te pakken en het tempo te laten zakken. Wendelien loopt een stukje met me mee maar het gaat haar voor geen meter, ze voelt zich beroerd en dat is aan haar te zien, "doorlopen", zegt ze tegen mij. Bij 29 km besluit ik om even te wandelen en een WA te sturen richting Jan, direct antwoord, gelukkig! Ik stuur hem een foto van het 29 km bord om te laten weten waar ik zit en geef aan dat het zwaar aan het worden is.

De Slachtedijk eist nu zijn tol, weliswaar is de route zo vlak als een dubbeltje maar er is nergens beschutting tegen de zon. Het is een open landschap, met mooie vergezichten, maar zonder bomen langs de route. Het wordt zwaarder en zwaarder, dan ineens een stem naast me "ben je Kitty?" "Hoi, ik ben Mettje", ik ken Mettje via twitter, wat leuk om haar hier zo te ontmoeten! Dat geeft me nieuwe kracht, samen lopen we verder Friesland en Brabant. Dank je wel voor je gezelschap Mettje, zonder dat je het wist heb je geholpen wat "draken uit het verleden te slachten".
Het wordt nu harken en ook ik moet echt af en toe wandelen, ineens zie ik een WA van Jan, hij komt op de fiets naar Easterwierum (geen flauw idee waar het ligt) maar Mettje die het het hier wel kent geeft aan dat we er bijna zijn! Nieuwe energie!
Dan net na 39 kilometer zie ik hem staan en komt de emotie van die morgen er even uit. Wat ben ik blij dat ik hem daar gewoon zie staan! Als ik weer een beetje bekomen ben dirigeert Jan me naar een tuinslang die de bewoners hebben aangezet om een beetje af te koelen.
Nog 3 kilometer naar de finish in Raerd.
Ron komt inmiddels voorbij, nog even een fotootje en door voor de laatste kilometers. Pffft Ron is echt ultra, hij loopt gewoon een dubbele marathon in deze hitte. De laatste 3 km zijn een slijtageslag, mijn knie en nek doen zeer, ik heb het veel te warm en er is geen beschutting. Het beeld dat me van deze laatste kilometers nog het meeste zal bijblijven is dat van de pacer van 4:45. Zijn ballon had hij afgedaan alleen zijn rugnummer met "pacer 4:45" verraadde zijn eigenlijke taak. Ook hij wandelde, strompelde naar de finish (het zijn net gewone mensen hè?). Hij zat stuk en was helemaal leeg. Hulde voor het feit dat hij toch doorging!

De laatste kilometer en dan de finish in Raerd onder het doek door in 4:42:44. Nee (zelfs voor mij) geen toptijd, maar gezond en onder deze omstandigheden zat er niet meer in!

Na de finish was het (erg) druk weinig ruimte om even tot mezelf te komen en ik MOEST die zon uit dus maar een stukje geclaimd. Al snel had ik door dat er hier in dat piepkleine dorpje geen doorkomen aanwas. Jan deed pogingen om er te komen, maar zelfs op de fiets geen haalbare kaart. Dus strompel ik naar de parkeerplaats, waar ik toch wel even met mijn ogen moest knipperen, vanmorgen in de donkerte leek het redelijk overzichtelijk maar nu.... velden vol met auto's, waar is mijn auto???
Gelukkig met wat hulp redelijk snel gevonden en kon ik met een omweg van een kilometer of 15 naar Mantgum.

Hulde voor het Bed&breakfast! Ik kon er heerlijk douchen en nadat ik weer fris en fruitig was we kregen nog een lunch met zelfgebakken Waldkornbrood erbij. Eindelijk kon ik even samen met Jan relaxen en bijkomen van wat toch wel een heftige morgen was geweest. Tijd om naar huis te gaan, gelukkig hebben we samen hebben we deze dag goed kunnen afsluiten en is het zeker een marathon om nooit te vergeten (maar ik doe hem niet meer ;-)).

Alle lieve mensen in Friesland bedankt voor de goede zorgen!

maandag 23 mei 2016

Hallo!! Eindelijk weer eens een PR!

Goed werk kost tijd, maar om nu 4 jaar te moeten wachten op een PR? De vlag kan uit, het is gelukt 1:59:00 rond op de Halve Marathon in Leiden! Eindelijk onder die 2 uur.

Hoe zat het ook alweer?
In 2012 liep ik de halve marathon in Parijs. Op mijn Garmin klokte ik af op 1:59:54, echter in de uitslagen stond 2:00:08, bummer! Maar goed zo dicht bij die 2 uur ben ik daarna nooit meer gekomen. De halve marathon werd immers ingeruild voor de hele marathon en verder. Daarnaast liep ik halve marathons die qua parcours niet echt geschikt waren om een PR poging te doen onder andere door de heuvels in Limburg en over het strand in Zeeland.

In de halve marathons die ik wel liep, zoals Amsterdam 2013 en Leiden 2014, kon ik niet eens dichtbij dit PR komen. Te warm, te koud, niet genoeg getraind, teveel getraind (jahahaa), kortom een scala aan redenen waarom ik iedere keer aan mezelf kon verklaren waarom het niet lukte. Toch kwam dit jaar Leiden in mijn agenda, immers dat is een prima voorbereiding voor de Slachte marathon die 2 weken later zal plaatsvinden en het uitgelezen moment om een keer tempo te maken. Met een oververhitte Leiden ervaring van 2014 nog in mijn achterhoofd en de opmerking “het is altijd mooi weer in Leiden” liep de stress in mijn lijf wat hoger op dan de bedoeling. Tja, je bent een stresskip of niet natuurlijk.

Gelukkig, de weersvoorspelling bleef, voor de desbetreffende zondag, wat achter op wat voor de meeste mensen wenselijk is voor een weekend eind mei. De andere kant, de voorspelling gaf regen aan, veel regen; het blijft natuurlijk altijd wat (of nooit niks). De week voorafgaand aan de halve wilde ik serieus mijn best doen om me goed voor te bereiden op deze halve, maar zoals gewoonlijk liep alles weer anders dan ik in mijn hoofd had.
Dus na een slechte nacht, stond ik vroeg naast mijn bed om braaf om 7:30 uur achter het stuur te stappen. Onderweg regen, maar verder een vlotte reis naar Leiden, parkeren prima (wel duur) en de shuttlebusje naar de Garenmarkt in waar ik de eerste bekende tegenkwam (hallo Frank),
Het afhalen van mijn startnummer ging vlot (een half uur later was ditzelfde traject bijna onmogelijk). Zelfs bij de dixies is het nog rustig (hallo Saskia (gefeliciteerd met je eerste HM! Super gelopen!) en Gaby) Meeting met Team Vroem (hallo Nesrine, Chiel, Henny, jarige Milan, Alex, Cor (en Atie) Ron, Niels, Joke en natuurlijk Jan) worden de doelen nog even op scherp gezet. Ja, het is toch echt de bedoeling dat ik onder die 2 uur ga al durf ik dat niet hardop te zeggen, gelukkig doet Jan dat voor me.
Ondertussen gaat het hallo zeggen door (Hallo Martin met delegatie en RR). Langzamerhand zoekt iedereen zijn startvak op. Jan en ik starten vanuit E, vervolgens blijkt dat Team Vroem zich daar ook verzameld heeft. In het startvak wordt dan ook de groepsfoto gemaakt ;-) beter laat dan nooit. Als we dan eindelijk van start mogen gaat iedereen zijn eigen weg. Jan en ik lopen samen, het aanvalsplan dat ik van te voren gemaakt had kan na 1 km al in de prullenbak (idee: start met een km op 6:00 versus werkelijkheid 5:19), maar eigenlijk gaat het best lekker. Dus ondanks dat we na iedere kilometer tegen elkaar zeggen dat we echt wat tempo moeten terugnemen, gaan we gewoon door.

Op het moment dat we de polder indraaien geeft Jan aan een kleine tussenstop te moeten maken op de plek waar we elkaar 2 jaar geleden kwijt raakten. Ik hobbel heel rustig verder en kan eindelijk mijn HF laten zakken. Het is op dat moment echt warm en het zweet loopt in straaltjes van me af. Jan is er snel weer bij en met z’n 2-en hobbelen rennen we door. Gaat prima met kilometertijden rond de 5:30, terwijl we allebei denken: "hoe lang houden we dit vol?!". Op 13,5km besluiten we om even te lopen bij een drankpost om de HF weer wat te laten zakken. Ik zie dat de tijd dan snel oploopt en dus proberen we snel weer het tempo weer op te pakken. Vlak na de 15 km splitsen onze zelfbenoemde pacers (we rennen al een aantal kilometers achter 2 mannen met een lekker tempo aan), Jan blijft bij de blauwe shirt meneer en ik haak aan bij de witte shirt meneer. De wind trekt ondertussen aan en donkere wolken kondigen de verwachte regen aan.

Voor de regen binnen, het mantra zit in mijn hoofd. Nog 6 km, nog 5 km, nog 4, nog 3,5 km, nog 3 km. Damn!! We lopen inmiddels weer in Leiden en ineens herinner ik me waarom ik PR pogingen haat. De kleine klinkertjes zijn irritant, ik heb het warm, benen zijn zwaar, k*t rustieke bruggetjes in Leiden en waar is die f*cking finish? Ik loop langs de gracht en weet dat het hier ergens moet zijn. Inmiddels is het grote rekenen begonnen, ga ik dit redden? Sub 2?? Voor de regen binnen, sub 2, doorgaan!! Eindelijk: daar is de finish en ik druk af op 1:59:00
Daar valt er toch wel iets van me af, na 4 jaar eindelijk officieel onder die 2 uur! Als een blij ei loop ik rond en kijk of ik Jan kan ontdekken. Ik word weggestuurd uit het directe finish gebied (logisch) maar sta op de uitkijk en in minder dan 2 minuten, komt hij over de streep.
Ongelooflijk; ruim 13 minuten van zijn PR af! Ik ben zo ongelooflijk trots op zijn prestatie!


Na een watertje en een banaantje drinken we er als 2 blije eitjes een biertje op, verdiend!
Op de terugweg zeggen we nog paar keer hallo.
Hallo Wendy en loopmaatje, hallo Claudia en hallo Maaike.
Uiteraard sluiten we dag in stijl af met lekker eten (wel binnen want inmiddels is de regen echt losgebarsten). Zo’n PR voelt best goed!

woensdag 30 maart 2016

Dik versus dun?

Ik ben dun, althans dat vindt het merendeel van mijn omgeving.
Toegeven dik ben ik zeker niet, maar ik vind mezelf niet echt dun. Dun associeer ik met de top marathonlopers, waarbij hun kuit 2x in die van mij past. Ik beken, ik ben wel bezig met mijn eten en bewust van wat ik eet. Omdat ik dus “dun” ben en bezig ben met voeding is vaak automatische de aanname dat ik iedereen die wat dikker is dus wanstaltig zou vinden…

De waarheid? Nee!
Mijn mening is dat je hele mooie dikke mensen hebt en hele lelijke dunne (en vice versa).

Toch ben ik het afgelopen anderhalf jaar ruim 12 kilo afgevallen.
Ik weeg dus nu 59 kilo bij een lengte van 1.71, ik heb dus een BMI van 20,2. Dit is een gewoon gezond BMI. Overigens voor een 'gezond gewicht' mag mijn gewicht zich bevinden tussen de 55 en 73 kilo, een vrij ruime marge dus.

Ik ben ook geen aanhanger van het algemene denkbeeld dat iedereen met overgewicht ongezond zou zijn en mensen slanke mensen per definitie gezond. Gezondheid moet uiteraard op individuele basis worden beoordeeld, waarbij het gewicht een factor is. Wel geloof ik dan (over)gewicht een belangrijke factor is.

Dat is nu juist hetgeen me zorgen baart als ik om me heen kijk, stiekem worden we met zijn allen steeds dikker. De balans tussen bewegen en voeding lijkt soms ver weg, we bewegen te weinig en eten teveel (over open deuren gesproken). Bewegen daar is iedereen wel van overtuigd, initiatieven om mensen in beweging te krijgen zijn populairder dan ooit. We lopen massaal hard en ik zie de fitnesscentra om me heen verschijnen, bij hen is het nóg beter en nóg goedkoper. In de supermarkten schreeuwen de producten je toe “light”, “minder vet”, “verantwoorde keuze” noem maar op.
Hoe is het dan mogelijk dat de gemiddelde vrouw is gegroeid van maat 38 naar maat 42?

Persoonlijk denk ik dat we gewoon teveel eten en verkeerd eten.
Het is toch te zot dat als we moussaka willen maken we in de supermarkt op zoek gaan naar een pak/zakje om dat te maken terwijl we natuurlijk gehakt en aubergine moeten kopen? We weten niet vaak meer waar ons eten van gemaakt is, waarom zit er in hemelsnaam suiker in mijn pindakaas?
Daarnaast belonen we onszelf vaak met eten. Als we uurtje gesport hebben, moeten we hiervoor beloond worden en dient het vocht aangevuld te worden met een mierzoet sportdrankje. Hard gewerkt? Nou dan heb ik wat lekkers (kroket bij de lunch/snoepje/etc) verdiend! Einde van week gehaald, borreltijd! Gezellig borrelen, met een drankje, chipje, borrelnootjes en daarna een vette hap.

Volgens het voedingscentrum zou de “gemiddelde”vrouw 2000 kcal per dag mogen hebben bij een gemiddeld bewegingspatroon.
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat die 2000 kcal voor de meeste vrouwen teveel is (hetzelfde geldt volgens mij ook voor de 2500 kcal voor de mannen). Enne ik praat over mijn wereld hè? Ik en mijn collega’s zitten op kantoor, wij verrichten geen lichamelijke arbeid en tijdens kantooruren is onze beweging beperkt tot een wandeling van ons bureau naar de printer of het koffiezetapparaat. Verricht je wel lichamelijke arbeid, dan ligt dit uiteraard wel een stukje anders!
We overschatten ook chronisch wat we aan calorieën verbranden, een half uurtje stevige core/abs/fitness (en dan ligt er echt een plasje Kitty op de grond) levert mij 180 calorieën op, dat is nog geen ontbijt.

Op social media merk ik dat mensen hun overgewicht vaak goed praten: "ja, ik ben wel te zwaar, maar ik ben gezond" of "mijn lijf heeft 3 prachtige kinderen op de wereld gezet" "ondanks mijn gewicht heb ik 5 km gelopen". Is dat een reden om niets aan overgewicht te doen?

Zelf denk ik dat we ons veel meer bewust moeten zijn van onze levensstijl.
Wat is een gezond gewicht voor mij? Hoeveel beweeg ik? Welk calorieën verbruik hoort hierbij? Wat eet ik? En wat is de kwaliteit van mijn eten? Dat betekent ook iedere dag keuzes maken, wat eet ik wel en wat (helaas) niet? Nee, dat is niet altijd gemakkelijk ook niet als je slank bent. Op een één of andere manier lijkt je omgeving je altijd te willen saboteren "ach neem er eentje, jij kan het hebben" Eigenlijk geven ze hiermee aan dat zij minder last hebben van hun eigen schuldgevoel als jij ook een taartje/koekje neemt en dus "zwak" is.

Betekent dit dat ik nooit meer een frietje eet? Of nooit een pakje opentrek?
Nee hoor! Maar ik probeer zo bewust mogelijk te leven, gecombineerd met voldoende sporten heeft ervoor gezorgd dat ik mijn kilo’s kwijt ben geraakt.
Het is zoals altijd…. een kwestie van doen!!

zondag 27 maart 2016

Eco-Trail de Paris; Hoe het verder ging

Wat doe je als je gefinisht bent na een race van 50 km met 1000 hoogtemeters? Nou ik kan kort zijn niet zo heel veel meer! Zodra je over die finish bent lijkt het lijf te zeggen, "zo ik ben klaar, zoek het nu maar mooi zelf uit". Probleem is natuurlijk dat je nog van alles op zo'n dag moet doen. Het begint met het ophalen van je spullen. Je hebt hiervoor de makkelijke manier, maar uiteraard kiezen wij voor de moeilijke manier, je bent ultra of je bent het niet.
Daarna moet je nog terug naar je (tijdelijke)huis en die weg is nog nooit zo lang geweest als die dag. Als je dan thuis bent moet er ook nog gedoucht worden, weet je wat voor opgave dat kan zijn? Maar dan, eindelijk, kun je neerploffen... om tot de conclusie te komen dat je met vermoeide benen bijna geen aangename houding kunt vinden. Al met al lig je dan dus om half 10 in bed en gaat om 10 uur het licht uit, best vermoeid zo'n (mini)ultraloop.

De volgende dag; wakker worden en checken of je alles kunt bewegen; check. Je voorzichtig uit bed hijsen en tot de conclusie komen; 'hee, het gaat best', het gaat ook best, de bovenbenen zijn wat stijf en vooral trap af laten ze me beledigd weten dat ik ze gisteren aardig misbruikt heb, maar verder voelt alles normaal en zit ik op een roze wolk.
Na een rustige ochtend duiken we samen met Chiel en Janine, Le Marais (de joodse wijk) van Parijs in. Janine heeft een neus voor leuke adresjes waar ik zelf nooit opgekomen zou zijn en zo komen we nog eens ergens. We vallen neer in een cafeetje en bestellen (niet de laatste van die dag) een flesje wijn en een planche charcuterie et fromage. We borrelen en eten wat en maken ondertussen plannen voor komende avonturen (gaat heel goed met behulp van een glaasje wijn). Ach je mag tenslotte best vieren dan je 50 km hebt uitgelopen.


Op maandag is het spullen inpakken, opruimen en naar huis met de Thalys. Ondanks grote waarschuwingsborden over het checken van bagage e.d., kunnen we zo doorlopen er wordt niets gecheckt (of wij hebben een heel eerlijk gezicht). 2,5 Uur later stappen we weer veilig uit in Rotterdam. Bizar dat de volgende dag de aanslagen in Brussel plaatsvinden, Esther en ik appen elkaar en zijn het roerend over eens dat we blij zijn dat we de dag ervoor naar huis zijn gekomen. We leven in een gekke wereld!

De afgelopen week stond in het teken van herstel. Ik hoef (denk ik) niet te zeggen dat ik daar niet zo goed in ben, ik wil het liefst weer gewoon "normaal" trainen. Woensdag loop ik voorzichtig weer een eerste rondje, valt niet tegen!
vraag komt nu wel echt naar boven, wat is het volgende? Eigenlijk speelt die vraag al door het hoofd sinds dat we zaterdag over die finish zijn gegaan, Parijs heeft ook nog een 80 km, wellicht volgend jaar?
Hoe raar ook dat "ultra-gedoe" smaakt wel naar meer, ik vermoed dat het ook iets te maken heeft met je grenzen verkennen en verleggen. Maar hoe en in welke vorm? Zou ik ook in staat zijn dit soort afstanden wat sneller af te leggen? Eerlijk is eerlijk, we waren veruit niet de laatste (1e en 2de Nederlandse deelnemer ;-)) maar 6:44 is niet echt een bijzondere tijd. De 60 van Texel dien je immers in 7 uur af te leggen.

De trainer zou zeggen dat ik eerst mijn bordje moet leegeten voordat ik opnieuw opschep.
Dus de focus voor de komende tijd:
* Slachtemarathon op 4 juni (omdat deze maar 1x in de 4 jaar is)
* Kustmarathon op 1 oktober (omdat ik nooit gedacht heb deze zelf te kunnen lopen)

En verdere plannen?
Veel, maar niets leuker dan plannen te maken op een druilige avond met je voeten omhoog op de bank. Tot nu toe gaan de ideeën alle kanten op maaaar dit zal ongetwijfeld een vervolg krijgen!

zaterdag 26 maart 2016

Eco-Trail de Paris; de race

Ik wilde dit blogje eindigen met een aantal mensen te bedanken, maar gezien de lengte van het verhaal kan ik beter mee beginnen, dan weet ik in ieder geval dat dat gelezen wordt ;-)
Uiteraard Esther (partner in crime, ik had het met niemand anders willen doen), Tiny mijn trainer (bedankt voor alle schema's, tips en trucs), Jan (voor de krachttrainingen/massage en me af en toe ongezouten de waarheid zeggen), Chiel en Janine (voor de gezelligheid, de support en de wijn)

Eindigde mijn vorige blog met de woorden: "als ik er nu niet klaar voor ben?", als we op donderdag in Parijs voor een klein loopje (wedstrijdvoorbereiding) onze hardloopschoenen aandoen denk ik daar heel anders over. Het is die dag heerlijk weer in Parijs, de zon schijnt, er is niets lekkerder dan Parijs in de lente. Maar mijn benen voelen wat wiebelig en ik heb het veel te warm, moet ik werkelijk over 2 dagen 50 km gaan lopen? Op dit moment ben ik blij dat ik er 6 km op heb zitten. Inmiddels hebben Esther en ik dit fenomeen PUMS gedoopt oftewel pré-ultra-marathon-stress. Ondanks dat het bekend is maakt het me toch (weer) onzeker, want wat nou als zaterdag mijn benen ook zo voelen?

En dan is het, vroeger dan verwacht, zaterdag. Scheen de dagen ervoor nog uitbundig zonnetje, vandaag is het grijs en somber. De eerste uitdaging die dag met de trein naar Versailles, zet 2 stresskippen bij elkaar en je krijgt eindeloos checken en dubbel checken, want waarom stappen die hardlopers op het perron nou niet in? Natuurlijk is (zoals meestal) al dit gestress voor niets, keurig op tijd stappen we uit bij Versailles. Hier ben ik nog nooit geweest, ik ben zo benieuwd naar het beroemde kasteel, dat ik bijna vergeet dat hier gewoon mensen wonen en dus valt het bij het uitstappen nogal tegen. We moeten dan ook nog zeker 2-3 km lopen naar start van de trail. Er staat niets aangegeven, dus volgen we de beproefde methode door andere lopers te volgen en ook deze keer werkt dat prima. Wat zullen die tuinen en het kasteel er prachtig uitzien op een zomerse dag! Vandaag is het echter een koude dag in maart en oogt het grijs en wat sombertjes.
Bij de start aangekomen, is de verzorging prima, er is heerlijke cake, koffie en andere voorzieningen. Dat het een ECOtrial is blijkt uit het feit dat je met een emmertje zaagsel de "dixie" ingestuurd wordt. Heb ik al vermeld dat ik niet zoveel met 'eco' heb? Ik ben soms heel blij met wat goede chemicaliën maar dit terzijde... (en nee, ik gooi mijn afval niet op de grond, dat vind ik gewoon goed fatsoen). Wachten duurt lang vooral als de Franse startmeneer maar door blijft ratelen en wij er geen chocolade van kunnen maken. Om 10:45 is de start en uiteindelijk mogen wij om 11:15 ook vertrekken, maar niet nadat we door de organisatie uit het vak zijn gevist omdat wij onze startnummers op onze rugzak hadden gespeld en niet op de verplichte plek: op de buik.

Nou daar gaan we!
Dacht ik bij mijn eerste marathon:"f*ck ik loop een marathon", vandaag schiet het door mijn hoofd: "f*ck, ik loop een (mini)ultra!" Het plan is simpel, doen wat ik bij de trainingen ook deed; iedere 5 km wat drinken en een foto, iedere 7 km een gel en proberen te genieten. Blij ben ik vandaag met mijn kledingkeuze, winterspul! De eerste 5 km gaan door de tuinen van Versailles, wat jammer dat de bomen nog niet in blad zijn, we proberen een lekker ritme te vinden (lees: niet te vlug van start gaan). Na 5 km wil ik mijn telefoon uit mijn rugzak halen om een foto te maken en schrik, mijn hele rugzak is nat. Blijkbaar lekt mijn rugzak ergens, lichte paniek, we zijn nog maar net begonnen en ik heb verplicht 1,5 liter water bij me. Als we uit de tuinen van Versailles lopen maken we een korte stop zodat ik mijn rugzak kan checken, ik voel en voel maar nergens komt er water uit. We gaan verder maar inmiddels is mijn jasje en rug nat, ik baal! Tegelijk bedenk ik dat ik dit van me af moet zetten, immers shit happens en als ik ermee bezig blijf in mijn hoofd verpest het deze ervaring. Dus denk ik aan al die keren dat ik de afgelopen maanden in de regen heb gelopen en zeker zo nat ben geworden. Ik besluit ook geen foto's meer te maken, want iedere keer als ik mijn telefoon wil pakken voel ik hoe nat mijn rugzak, jas en rug zijn.
Inmiddels zijn we bij de eerste serieuzere beklimmingen aangekomen (er zouden er nog vele volgen) en het ritme is gezet, naar boven wandelen en daarna weer door. Esther en ik zijn inmiddels redelijk op elkaar afgestemd met lopen en ondanks dat ik graag praat, lopen we vaak stil naast elkaar, geen probleem het is geen ongemakkelijke stilte maar we zijn beide geconcentreerd bezig met wat we graag doen. De route is prima aangegeven en zelf wij verdwalen deze keer (net) niet. Het ging op het laatst nog bijna fout, maar werden gelukkig op tijd door andere lopers gewaarschuwd. De route slingert door bossen, naar boven, naar beneden af toe een dorpje en ontzettend veel vrijwilligers die met name in dorpjes het verkeer voor ons tegenhouden. Met een welgemeende "merci et bonjour" lopen we door.

Voordat ik het eigenlijk door heb komen we bij de eerste stop op 28 km, het gaat prima! Hier schiet Esther een dixie in en check ik nog een keer mijn rugzak. Wat ik vreesde is inmiddels waar mijn (onder)broek ook ook nat, ik besluit mijn rugzak nog een keer goed te ontluchten en leg me erbij neer dat het nu eenmaal niet anders is. Ook hier is de bevoorrading prima, ik vergrijp me aan Tuc koekjes en cake. Er is ook chocolade, banaan, pinda's, sinaasappel, drank en een soort soep die heerlijk ruikt maar ik absoluut niet aandurf. Na een korte stop gaan we weer verder, tegen de Fransman die naast me loopt merk ik na een kilometertje of wat op "seulement un semi de marathon", hij kijkt me vies aan. Ik ben eigenlijk verbaasd ik voel me prima en nog maar een halve marathon, die loop ik bijna iedere week wel in mijn duurloop.
Ik heb het al vaker gezegd maar hardlopen is eigenlijk een mindfuck, het is maar net waar je je op instelt. Loop ik een halve marathon dan vind ik het bij 20 km meer dan voldoende (waar is de finish?) bij een hele heb ik het gehad op 39 km en vandaag loop ik er 50 dus door.
Op het hoogteprofielkaartje had ik gezien dat de "top" lag op 35 en dat het daarna voornamelijk naar beneden zou gaan. Ook daar stel je je op in en het protest is dan ook daar als ik na 35 km nog geconfronteerd word met behoorlijke beklimmingen "merde!" laat staan trappen.
De kilometers vliegen voorbij en we komen zonder problemen aan bij de 2de (en laatste) verzorgingspost (bovenop een heuvel) van die dag op 40 km. Dezelfde verzorging als bij de eerste post maar met een spectaculair uitzicht over Parijs, daar in de verte zien we ons einddoel voor vandaag: de Eiffeltoren! Wat lijkt hij nog ver weg, is dit echt "maar" 10 km? Ik constateer dat het ontluchten van mijn rugzak de truc dus was, mijn rugzak is droger aan het worden en lekt niet meer. Ook hier blijven we niet te lang staan en we gaan snel verder, als we naar beneden lopen zie ik 2 bekende gezichten: Hollanders! Michiel en Janine! Wat heerlijk om hen hier te zien! Dikke knuffel even kletsen en we gaan weer door "nous allons a Paris".
Ineens verandert de omgeving, zo loop je in het bos en zo loop je door de straten (en parken) van Parijs. Het blijkt maar weer dat ik geen echte trailer ben, want ik geniet van de afwisseling (en het asfalt) en de mensen. "Courage!" hoor ik meer dan eens. "Merci" antwoord ik vrolijk, want inmiddels ben ik aan het aftellen en weet ik nog 8 km, 7 km, 6 km dat ik het wel ga redden. Nog 5 km, we lopen inmiddels langs de Seine en ik heb het koud, mijn broek, jas en trui zijn nog steeds nat en er staat een koude tegenwind. Met nog 4 km te gaan vraag ik aan Esther of zij het heel erg zou vinden als ik nu doorloop, ik kom bijna niet meer op gang. Ze geeft aan: go! De laatste kilometers zigzag ik tussen de toeristen, auto's en andere (hard)lopers en zie toch weer stukjes van Parijs die ik niet eerder heb gezien. De Eiffeltoren komt nu echt dichtbij nog een paar 100 meter, ehhh dat kan niet hè? mijn Garmin zegt dat ik nog 1,5 km moet! Terwijl ik me zorgen maak of ik de 50 wel volmaak, buigt de route voor een laatste keer af over een brug... pfft! Tja als je voor een 50 km gaat wil ik dat ook mijn Garmin zien. Laatste brug, parkje in, ik zie de boog met "Arrivé" en daarvoor Chiel en Janine, onze meer dan trouwe supporters in de kou! Ik ben zo ontzettend blij! Ik flik het gewoon! Juichend onder de finish door; 50 km en 1000 hoogtemeters probleemloos gelopen in 6:44!

vrijdag 25 maart 2016

Eco-trail de Paris; wat vooraf ging

Nee, ik blog niet zoveel meer.

Er kwam een punt waarin ik vond dat weer een verslag van loopje en/of marathon niet veel meer zou toevoegen. In dit geval wil ik toch een uitzondering maken, want de ervaring van dit weekend wil ik graag bewaren.

De afgelopen jaren was ik ervan overtuigt dat een marathon echt het maximale was wat mijn lijf aankon. De pijn die ik voel(de) als ik bij de finish van een marathon kwam, in mijn knieën, bovenbenen en heupen waren voldoende indicatie om vast te houden aan deze overtuiging. Verder dan een marathon was een no-go! Laten we eerlijk zijn dat is absoluut geen ramp, er zijn nog altijd veel meer mensen die nooit een marathon lopen dan wel.

Maar sinds 18 maanden is er veel verandert in mijn sportieve leven. Want niet alleen loop ik nu hard, ik zwem 2x in de week en doe aan krachttraining. Het resultaat hiervan is ruim 12 kilo lichter ben maar dat ik ook een veel sterker lichaam heb. Op een één of andere manier grijpt dit allemaal goed in elkaar. Door het zwemmen heb ik mijn ademhaling beter onder controle, ik kan dieper in en uit ademen waardoor ik, als ik loop, mijn hartslag lager kan houden. Door de krachtsport, heb ik meer kracht in bovenlichaam, dat helpt bij het zwemmen en meer kracht in mijn benen waardoor ik gemakkelijker lange afstanden aan kan. Dit kwam voor het eerst tot uiting tijdens de marathon van Frankfurt waar ik een mooi PR liep van 4:21, dit gaf een enorme boost aan mijn zelfvertrouwen en het doel voor Berlijn (najaar 2015) werd sub 4:15. Jammer dit liep helaas anders dan gehoopt vanaf 30 km had ik last van kramp in mijn kuiten en over de laatste 12 km deed ik ruim 1 uur 40, finishen was het enige doel en resultaat dat ik meenam uit Berlijn. Wat ging er fout?
Te weinig gedronken? Te hard gelopen? Verkeerde startvak? Voorbereiding?

Ook als dingen niet zo lopen als je plant leer je ervan.
Je leest erover, vraagt raad aan mensen die er verstand van hebben en trekt hieruit hopelijk de lering naar de toekomst. Lopen (en zeker lange afstanden) blijft een energievraagstuk, vooraf en tijdens de race. Ik ben altijd nogal wars van supplementen, poeders en pilletjes maar heb me er toch wat meer in verdiept. Je vraagt immers nogal wat van je lichaam.
Dus inmiddels zorg ik er wat beter voor. Wat ik slik? Valt reuze mee hoor... Multivitamine voor sporters, ijzertabletje en magnesiumtablet (gewoon van het Kruidvat) en daarnaast wat eiwit, maar ook dit met mate. Ik gebruik een half schepje whey eiwit met kwark en vruchten en na een pittige trainingsdag in de avond micellar casein perfectie (2/3 scoop) met yoghurt en banaan. De eerste is een snelle eiwit en de tweede een langzame, die als het goed is gedurende de nacht zorgt voor spierherstel). Ik voel me er goed bij en het heeft mij vertrouwen gegeven in de langere afstanden. Daarnaast zegt de ijdeltuit in me dat ik nog nooit zo strak in mijn vel heb gezeten als nu.

Al dit omdat Esther vorig jaar met het idee kwam om dit jaar 50 km te gaan lopen in Parijs.
Een aantal jaar geleden liep ik hier met Esther haar eerste marathon en ik denk dat Parijs bij ons beiden wel een speciaal plekje heeft. Nee, niet nog een keer die marathon, die hebben we gedaan en hebben we mooie herinneringen aan, maar een nieuwe uitdaging dus; Eco-Trail de Paris.

dus moest er getraind worden:
In Limburg over heuvels (immers de Eco-Trail heeft maar liefst 1000 hoogtemeters) en door de modder, het is immers een trail. Wat volgde waren mooie en gezellige loopjes: BearTrail (39 km), Geldrop (30 km), Poort naar het Heuvelland (32 km), weblogloop bij Tiny (30 km), de urban trail in Eindhoven (28 km) en uiteraard ontelbare loopjes en rondjes in de omgeving van mijn huis. Mijn langste duurloop voor Parijs, was wel een hele speciale; op vrijdagmiddag van mijn werk in Den Bosch naar huis lopen (44 km), heel bijzonder om dat in je eentje te doen! Conclusie: ik heb een hekel aan modder en voor trailer ben ik niet in de weg gelegd, maaaar ik geniet van het "vrije" lopen, gewoon je rugzakje omdoen en lopen maar. Door het bos, door dorpjes/steden over bruggetjes, zandpaden, fietspaden, markten, etc. heerlijk!!

In de week voorafgaand aan Parijs nog een laatste loopje door het Amsterdamse bos met Jan en super massage bij Soepel aan de Start als ik er nu niet klaar voor ben....





maandag 21 maart 2016

Urban Trail Eindhoven

UrbanTrail Eindhoven
Geplaatst op 7 maart 2016 door op het blog van Esther
De eer van het eerste blog van dit jaar (ja sorry ik weet het, het jaar is alweer ruim 2 maanden oud) is voor Kitty. Gisteren liepen we een bijzonder verrassende citytrail, een route van Tony. We liepen al vaker routes van Tony en dat daar altijd heel veel modder in zat, was ons al duidelijk. Maar om 1 of andere reden, dachten wij gisteren door de stad te lopen. Zonder modder……Dat liep dus even wat anders dan gedacht :) Maar dat we samen weer genoten hebben, tijdens deze laatste lange duurloop richting Parijs, moge duidelijk zijn!

UrbanTrail Eindhoven

Laat ik als gastblogger maar met de deur in huis vallen.

Wat een bijzonder rondje hebben Esther en ik gisteren gelopen!

Het begon met mijn aversie tegen modder, modder en nog eens modder, geloof me, als we die eco-trail de Paris hebben gelopen, wil ik voorlopig alleen maar asfalt zien.

Maar Esther is slim genoeg om mij toch aan het trailen te krijgen en kwam op de proppen met een citytrail of (dat klinkt hipper) urbantrail in of all places Eindhoven…. Het idee van wat parken, half verharde paden, verharde fietspaden en misschien wat trapjes leek me wel wat, neem daarbij dat de afstand overzienbaar was (28km) en ik was om. Als symbolische allerlaatste lange duurloop voordat we naar Parijs gaan, besloten we deze samen te lopen en dus stonden we op zondagmiddag om 13:00 op de parkeerplaats van het zwembad de Tongelreep. GPS horloges aan, route opgezocht en go!

We waren nog geen kilometer onderweg of (jawel) modder, WTF? Zal vast toeval zijn… gelukkig kan ik hier omheen. Nadat ik een soort van slootje had gesprongen stond ik nog net met droge voeten aan de overkant. Uiteraard was Esther hier al doorheen gebaggerd op haar VFF’jes. Nog een kilometer later was er geen beginnen meer aan en moest ook ik eraan geloven, door de modder. Vloekend (sorry Es), had ik binnen 10 minuten volledig natte voeten, gadver! Rustig doorploeteren dus maar, ik zal jullie de details besparen maar in de eerste 10 km was er maar 1 km die we liepen onder de 7’/km en zo werd het easy loopje dat we voor ogen hadden toch nog pittig.

Ondertussen keken we onze ogen uit, waren we hier echt in Eindhoven? Esther woont in de buurt van Eindhoven en ik heb er 7 jaar gewoond, we kennen onze weg hier echt wel (not dus).

Af en toe zagen we wat herkenningspunten (die huizen herken ik, daar is de snelweg) waardoor we ongeveer wisten waar we waren.

Na 10 km kwamen we wat meer in het stadsgebied en de parken en kon het tempo wat omhoog, maar ook hier bleven we ons verbazen over de gevonden paadjes en weggetjes. Zodat ik na 13 km spontaan uitriep: “verrek hier heb ik gewoond (..)”, ik had het totaal niet herkend.

Pauze bij de VitamineStore Eindhoven
15 km, mentaal dus over de helft (het schoot niet echt op en de benen hadden een heel andere mening dan ik) liepen we via de Grote Berg de winkelstraat in. Tussen het winkelend publiek vielen we (ahum) enigszins op. Bemodderd liepen we langs de VitaminStore van Toine (hardlooptrainer Esther) en Ellen, waar we natuurlijk even gedag moesten zeggen. En wat werden we hartelijk ontvangen! We ploften neer en werden voorzien van een heerlijke smoothie van biet, kers, jus d’organge en kokoswater (hopelijk heb ik het goed onthouden), bananencake en lactose vrije chocolade, wat zaten we lekker!

Wie A zegt moet B zeggen, toch?! Door voor de laatste 14 km, verder door de stad, dwars door het station en over het TUE terrein, waar Esther de weg goed kent en de Karpendonkse Plassen, maar ook hier werden we weer verrast met paadjes en doorsteekjes die we niet kenden. Na 20 km gingen we weer over het spoor en waren we voor mijn gevoel op de terugweg, de benen voelde de tweede helft beduidende beter dan het eerste stuk. Geheel onverwacht mochten we weer door een ondergelopen weiland baggeren gevolgd door single trails om uit te komen op (hee hier heb ik in de buurt gewoond) de Tongelresestraat. Feest der herkenning voor mij, hier woonde ik tijdens mijn studententijd. De AH waar ik de boodschappen deed… verrek lag hier al die tijd een park??

We naderen wederom de binnenstad Stratumseind, langs het van Abbemuseum, het Anne Frankplantsoen en vervolgens volgen we de Dommel en komen we weer uit op het gebied rond Tongelreep en eindigt deze loop zoals deze begon: in de modder!

Als we bijna op de parkeerplaats zijn staat er ruim 28 km op Garmin, nog even overleggen we of we er 2 kilometer aan vast knopen zodat er 30 op de teller staat. Samen besluiten we dat dit niet nodig is. Er hadden nog 2 of 10 km (of hopelijk 22km) bij gekund, dat maakt weinig uit, de reis naar Parijs sluiten we af met een goed gevoel!

NB dit rondje wil ik in de zomer echt nog een keer lopen maar dan ’s morgens (heel) vroeg, als het hopelijk wat droger is, maar belangrijker, dit lijkt me geweldig in een stad die wakker wordt!


Kitty, hartelijk dank voor jouw blog-bijdrage!

En dan nu: nog een paar dagen werken, een paar traininkjes uitsjokken en dan de tassen pakken en op naar Parijs! Ongelooflijk veel zin in!!