donderdag 16 juni 2016

Maasdijkmarathon fietsen; zou het dan eindelijk lukken?

Enigszins jaloers kijk ik al tijden naar mijn wielrennende vriendjes en vriendinnetjes. Met gemak lijken zij dik 100 km weg te trappen zonder enige problemen. Het grootste probleem dat ik lees een lekke band of een valpartij (ok zeker niet leuk, maar risico van het fietsen). Ik kom niet verder dan hoogstens 30 minuten, mijn billen doen dan zo ongelooflijk zeer dat ik maar 1 wens heb, van die fiets af, nu!
Deze week besloot ik dat ik er genoeg van had, ik wil ook kunnen fietsen.

Ik moet bekennen dat dit niet geheel “vrijwillig” was, maar meer te danken aan mijn grote mond…
Door het mislopen van de Slachtemarathon, was Jan op zoek naar revanche. De trainingen waren immers gedaan en de vorm was er. Op korte termijn was er maar 1 mogelijkheid: namelijk de Maasdijkmarathon afgelopen zondag. Een kleine marathon van A naar B, in een (in mijn herinnering) mooi gebied. De start is op de dijk van bij 't Wild en het parcours gaat voornamelijk over de dijken via Lith, Oijen, Megen en Dieden naar de finish in Megen. Uiteraard wilde ik hem dan supporteren, echter op de site stond vermeld dat: “Bij de hele marathon en de estafettemarathon is het toegestaan je te laten begeleiden door een fietser” Tja, wat doe je dan??? Tuurlijk fiets ik mee!

Nadat ik dat had beloofd, realiseerde ik me pas, dat ik dan toch ruim 4 uur op een fiets zou moeten zitten…

First things first, dus reis ik afgelopen week 2 dagen met zoon naar Parijs. Immers hij heeft eindexamen gedaan en ja in een marathonvoorbereiding gaat veel tijd zitten, dan is het fijn als je die ruimte krijgt van je thuisfront. Daar mag ook iets tegenover staan! Het weer is heerlijk maar geloof me 2 dagen door Parijs wandelen en mijn voeten doen meer pijn dan na het lopen van een marathon.

Ondertussen wordt in Nederland het weer angstvallig in de gaten gehouden en twijfelt Jan, wel of niet doen. Het lopen in hoosbuien en onweer (buiten dat het niet aantrekkelijk is) is niet erg verstandig. Wel, niet??
Vrijdag mail naar de organisatie of er nog startbewijzen zijn? Het antwoord laat op zich wachten.
Het lijkt nu toch serieus te worden, dus ga ik zaterdag toch maar naar de Decathlon want 4 uur op dit zadel? No way! Niet gehinderd door enige kennis koop ik voor 2 tientjes een dameszadel dat in ieder geval zachter voelt dan mijn zadel. Kopen is zo gebeurd maar nu die fiets nog in orde maken (beide banden staan plat) en dat nieuw zadel moet erop. Gelukkig is hulp niet zo ver weg (pa bedankt) en staat mijn fiets klaar.
Inmiddels groen licht, Jan wil (en kan) starten, tenminste… als we op tijd zijn startbewijs ophalen.
Dan is het fijn dat je met zijn 2-en bent en al snel is er een plan en aan dat plan koppel ik mijn hoofd nog een eigen plannetje. Als ik morgenvroeg mijn auto bij de finish parkeer, fiets ik naar de start en haal daar het startbewijs. Jan komt later met de bus en dan lopen/fietsen we samen naar de finish. Ik zet een route uit en zie dat als ik 21 km fiets (dat moet toch haalbaar zijn in een uurtje) er ben. Nu de uitvoering nog…. En hopen dat het zadel beter zit dan mijn oude anders wordt het serieus afzien!


Zondag
Weer een wekker die om 6 uur gaat… why??
O ja… spullen heb ik de avond ervoor al klaargemaakt en de fiets zit in de auto, dus om 7 uur stap ik in de auto. Lekker rustig op de snelweg! Om 8 uur app ik naar Jan, dat ik bij de finish ben en dat ik ga fietsen. Het fietsen gaat lekker, behalve een open brug en een paar keer verkeerd rijden kan ik Jan om iets over 9-en appen dat ik zijn startbewijs heb en dat hij kan starten! (hoe toevallig naast mij staat nog iemand die gebruik maakt van de na-inschrijving omdat hij de Slachtemarathon gemist heeft, toeval bestaat niet).

Ik installeer me lekker op het terras met een (niet te zuipen) kop koffie en geniet van hardlopers, skeelers en wielrenners die binnendruppelen. Nu begint het wachten op Jan, je weet het bij hem nooit ;-) en inderdaad op het nippertje weet hij een privébus naar de start te charteren.
Wel leuk om te vermelden, bij deze marathon worden er opnames gemaakt voor Paul de Leeuw “kun je ongetraind een marathon lopen?” De proefpersoon zit naast me en is een weliswaar geen getrainde hardloper maar wel voetballer en redelijk in shape. Het zou hem kunnen lukken, maar moet je dit willen?? [Edit, als ik deze week toevallig tv aan het kijken ben herken ik de loper het is Jorn Rohde van het programma Galileo op RTL 5, ik twijfel dan ook of het voor het programma van Paul de Leeuw is. Uiteindelijk lopen wij hem op 26-28 km voorbij als hij uitstapt]
Van de organisatie krijg ik een mooi oranje hesje omdat ik als begeleider meefiets.
Voor het verslag van de marathon verwijs ik je naar het blog van Jan, hij heeft tenslotte gelopen!
Het is apart en leuk om een marathon vanaf de fiets mee te maken, ik geniet! Onderweg maak ik foto’s en heb de tijd om de omgeving te bekijken. Prachtige omgeving! Als we na 42,195 km (en een beetje) over de finish komen, ben ik ontzettend trots op Jan, wat een super prestatie en revanche op vorige week!

O ja mijn billen?
Die hebben na bijna 65 km en ruim 5,5 uur op de fiets een mening. Maar in plaats dat ze die mening van de daken schreeuwen, jengelen ze nu een beetje… dus missie (in alle opzichten) geslaagd!

[edit] Het is inmiddels dinsdag als ik een melding krijg van PostNL dat er een pakketje bezorgd wordt. Huh?? Ik heb (zover ik weet) niets besteld! Ik werk op dinsdagmiddag/avond maar gelukkig is zoon thuis. Als ik thuiskom ligt er dit op me te wachten en ben ik sprakeloos (geloof me dat overkomt me niet zo snel) van de allerliefste!

zondag 5 juni 2016

Slachtemarathon; did it! (spoiler alert)

Kort maar krachtig; ik liep de Slachtemarathon van Sexbierum naar Raerd in de hitte uit in 4:42:44.

Het is de dag na de Slachtemarathon en ik heb wat moeite heb om alles, wat er in iets meer dan 24 uur de revue passeerde, in een goed perspectief te plaatsen maar ik ga hieronder een poging wagen.
Met dank aan Jan voor de foto's.

Voor de diegenen die niet bekend zijn met de Slachtemarathon, deze wordt 1x in de 4 jaar gehouden en gaat over de historische Slachtedijk in Friesland. Je loopt van Sexbierum naar Raerd, het is een happening in Friesland ruim 13.000 wandelaars en een handvol (1.800) hardlopers doen mee. Omdat het een van A naar B marathon is, parkeren we bij de finish en word je met bussen naar de start gereden.

Laten we maar bij het begin beginnen, vrijdag arriveren Jan en ik in Friesland. Omdat de start van de marathon om 6:30 zou zijn (bussen naar de start vertrekken om 4:55 *gaap*) leek het ons verstandig daar te overnachten. Van mij uit is het immers 250 km enkele reis richting het Friese; het idee van een (iets) langere nachtrust in een relaxte omgeving stond me wel aan.
*Het bed&breakfast was geweldig! Als je ooit in Friesland moet zijn... Lyts Kanaän in Mantgum is een aanrader.

Nadat ik voor het eerst van mijn leven over de afsluitdijk ben gereden arriveren we in Friesland. Blijkbaar heb ik de dondergoden meegenomen uit Brabant want op het moment dat wij er arriveren barst er een noodweer los waarvan we de dag erop nog konden nagenieten. Nadat de eerste bui vertrokken was, wagen we ons toch weer in de auto om een hapje te eten in een bruin dorpscafé in Easterlittens, terwijl het buiten vrolijk doorgaat met nog meer regen. We verbazen ons over het feit dat de tijd hier stilgestaan lijkt te hebben, maar de biefstuk is er prima. Na het eten rijden we door naar de finishplaats van morgen, we willen immers wel even zien waar we ons morgenvroeg moeten melden. Daar blijkt dat de regen wel wat problemen oplevert. Het weiland waar we morgen moeten parkeren is grotendeels ondergelopen en vanwege de kleigrond daar zakt het water ook niet zomaar weg, de organisatie probeert met man en macht dit op te lossen. We krijgen een hele uitleg van de organisatie waarvan we de helft niet begrijpen, maar het lijkt erop neer te komen dat we ons geen zorgen hoeven te maken. We rijden het dorpje Raerd zelf in en finishen de easy way, onder de finishvlag door in de auto ;-)
Terug naar Mantgum en op tijd naar bed!

Als je weet dat je in het holst van de nacht op moet staan, komt er niet veel van in- of doorslapen, dus als mijn mobiel afgaat om 3:50 ben ik er snel uit en schiet in mijn kleren. Jan is wat relaxter en gaat eerst op zoek naar de koffie loopt hiermee naar buiten. Ondertussen schuif ik aan voor het ontbijt, verse aardbeien, jammie!
Terwijl ik aan het eten ben gaat ineens mijn telefoon, Jan belt (huh?) en zegt dat hij ziek is. Iets in zijn stem geeft aan dat het serieus is en ik ren naar buiten, hij zit immers maar een paar meter van me af. Hij is nat van het zweet en als we naar binnen willen gaan, gaat hij onderuit. Er schieten wat scenario's door mijn hoofd... Gelukkig is het maar kort en nadat hij zijn maaginhoud (sorry) kwijt is, is hij goed aanspreekbaar. Het eerste wat hij zegt is dat hij niet start (prima, hij weet waarom we hier zijn) en dat ik wel moet starten (oké, hij weet nog wie ik ben). Ik help hem overeind en geef aan dat ik geen 78 kilo en een beetje naar boven kan sjouwen dus dat hij zelf omhoog moet komen. Ook dat gaat goed, enigszins zwalkend komen we boven en ploft hij op bed. Dan gaat het snel, Jan geeft nogmaals aan dat ik MOET starten en vertrekken.
Inmiddels is er geen tijd meer te verliezen. Als ik wil starten moet ik NU vertrekken, de bussen gaan om 4:55 het is inmiddels 4:35, ik moet nog rijden, parkeren en naar de bussen.
En dus vertrek ik...

In het donker arriveer ik bij het weiland, parkeer de auto in de prut (mezelf afvragend of ik hem er ooit nog uit ga krijgen) en loop naar de bus; mooi, ik ben op tijd! Ondertussen app ik met Jan, de antwoorden die ik krijg zijn normaal en geen wartaal (tenminste niet anders dan normaal *evil grin*) Ik zie Bertus en stap met hem in de bus, ondertussen vraag ik me af: "is dit verstandig, had ik niet bij Jan moeten blijven?" De komende uren is dat wel hetgeen dat als een soort mantra in mijn gedachten blijft. Bij de start een hoop bekenden. Het lijkt hier drukker dan de ca 1.800 (minus 1 :'-() hardlopers die mee zouden doen! De start is vanuit een schuur, het is 6:30 en nu al warm, mijn meegenomen armstukken kunnen direct de rugzak in.
John en de half crazy runners gesproken, Nicole, ultra gekken, Niels, Ritchie, Ron en René. Als we gestart zijn zie ik ineens mijn trainer Tiny lopen, samen met Tamara en zijn Udense loopmaatje Jos, ze lopen een lekker tempo en ik besluit bij ze te blijven. Zo lopen we met zijn 4-en door het Friese landschap. De Slachtemarathon leeft in Friesland en overal staan mensen buiten om ons aan te moedigen (ja, om 6:30 op zaterdagmorgen) zelfs Piet Paulusma wordt gespot.
Laat het aan de trainer over om een strak tempo te lopen en de kilometers vliegen voorbij in een tempo van rond de 6:10. We passeren 1 van de speciale "bregge" steil en er moet gewandeld worden. De zon is er inmiddels volledig bij het het is/wordt steeds warmer. Ik besluit in ieder geval tot halverwege met Tiny, Jos en Tamara mee te lopen. Tamara loopt wel met een heel speciaal doel, het is de derde sterfdag van haar vader en ter ere van hem loopt ze in een shirt van Sparta. Mooi gebaar! Zo heeft iedereen zijn eigen reden om hier vandaag vroeg te starten, ik loop hier omdat ik nog wat Friese "ghosts from the past" een kopje kleiner wil maken. Tot 28 km kan ik bijblijven bij Tiny en Tamara (Jos zijn we inmiddels kwijt), dan besluit ik om even de rust te pakken en het tempo te laten zakken. Wendelien loopt een stukje met me mee maar het gaat haar voor geen meter, ze voelt zich beroerd en dat is aan haar te zien, "doorlopen", zegt ze tegen mij. Bij 29 km besluit ik om even te wandelen en een WA te sturen richting Jan, direct antwoord, gelukkig! Ik stuur hem een foto van het 29 km bord om te laten weten waar ik zit en geef aan dat het zwaar aan het worden is.

De Slachtedijk eist nu zijn tol, weliswaar is de route zo vlak als een dubbeltje maar er is nergens beschutting tegen de zon. Het is een open landschap, met mooie vergezichten, maar zonder bomen langs de route. Het wordt zwaarder en zwaarder, dan ineens een stem naast me "ben je Kitty?" "Hoi, ik ben Mettje", ik ken Mettje via twitter, wat leuk om haar hier zo te ontmoeten! Dat geeft me nieuwe kracht, samen lopen we verder Friesland en Brabant. Dank je wel voor je gezelschap Mettje, zonder dat je het wist heb je geholpen wat "draken uit het verleden te slachten".
Het wordt nu harken en ook ik moet echt af en toe wandelen, ineens zie ik een WA van Jan, hij komt op de fiets naar Easterwierum (geen flauw idee waar het ligt) maar Mettje die het het hier wel kent geeft aan dat we er bijna zijn! Nieuwe energie!
Dan net na 39 kilometer zie ik hem staan en komt de emotie van die morgen er even uit. Wat ben ik blij dat ik hem daar gewoon zie staan! Als ik weer een beetje bekomen ben dirigeert Jan me naar een tuinslang die de bewoners hebben aangezet om een beetje af te koelen.
Nog 3 kilometer naar de finish in Raerd.
Ron komt inmiddels voorbij, nog even een fotootje en door voor de laatste kilometers. Pffft Ron is echt ultra, hij loopt gewoon een dubbele marathon in deze hitte. De laatste 3 km zijn een slijtageslag, mijn knie en nek doen zeer, ik heb het veel te warm en er is geen beschutting. Het beeld dat me van deze laatste kilometers nog het meeste zal bijblijven is dat van de pacer van 4:45. Zijn ballon had hij afgedaan alleen zijn rugnummer met "pacer 4:45" verraadde zijn eigenlijke taak. Ook hij wandelde, strompelde naar de finish (het zijn net gewone mensen hè?). Hij zat stuk en was helemaal leeg. Hulde voor het feit dat hij toch doorging!

De laatste kilometer en dan de finish in Raerd onder het doek door in 4:42:44. Nee (zelfs voor mij) geen toptijd, maar gezond en onder deze omstandigheden zat er niet meer in!

Na de finish was het (erg) druk weinig ruimte om even tot mezelf te komen en ik MOEST die zon uit dus maar een stukje geclaimd. Al snel had ik door dat er hier in dat piepkleine dorpje geen doorkomen aanwas. Jan deed pogingen om er te komen, maar zelfs op de fiets geen haalbare kaart. Dus strompel ik naar de parkeerplaats, waar ik toch wel even met mijn ogen moest knipperen, vanmorgen in de donkerte leek het redelijk overzichtelijk maar nu.... velden vol met auto's, waar is mijn auto???
Gelukkig met wat hulp redelijk snel gevonden en kon ik met een omweg van een kilometer of 15 naar Mantgum.

Hulde voor het Bed&breakfast! Ik kon er heerlijk douchen en nadat ik weer fris en fruitig was we kregen nog een lunch met zelfgebakken Waldkornbrood erbij. Eindelijk kon ik even samen met Jan relaxen en bijkomen van wat toch wel een heftige morgen was geweest. Tijd om naar huis te gaan, gelukkig hebben we samen hebben we deze dag goed kunnen afsluiten en is het zeker een marathon om nooit te vergeten (maar ik doe hem niet meer ;-)).

Alle lieve mensen in Friesland bedankt voor de goede zorgen!