18 loodzware km-ers

Zaterdag... Op het programma staat voor morgen een lange duurloop van 120 min. Omdat zoon niet thuis is, heb ik mijn handen vrij en dan vind ik het wel eens leuk om "elders" te gaan lopen. Een soort "op avontuur in eigen land".
Het sneeuwt vandaag flink, dus misschien is het wel eens leuk om te gaan lopen in het nationaalpark Loonse en Drunense duinen. Als kind ben ik daar veel geweest en ik ken de omgeving (enigzins) en ach we zijn in Nederland hé? Verdwalen kan niet! Route uitgezet met behulp van de fietsknooppunten (altijd handig, met de dank aan de ANWB) een mooie verharde route om de bekende zandbak heen van zo'n 18 km, dat moest toch lukken.

Zondag.. het regent, de sneeuw is inmiddels veranderd in een soort blub(ber). Buiten is het grijs nat en vies, binnen is het lekker op de bank met een bakje koffie en mijn laptopje. Na een paar "vriendelijke" aanmoedigingen via twitter, besluit ik rond een uur of één toch maar in mijn auto te stappen en richting het startpunt te rijden. Het was even zoeken (maar 1x verkeerd gereden, ahum zo'n 10 km verkeerd) en daar was het begin punt. Auto geparkeerd, handschoenen aan, briefje met de knooppunten, garmin om, flesje drinken, winegums, pet op, mobieltje en tot slotte de autosleutel en gaan. Na 50 meter, shit, midden in de drab en ja hoor ik voel mijn voet nat worden. Okay, we zijn geen watje dus lopen we door... het wordt vast beter in het bos... niet dus drab, drab en nog meer drab. Half gesmolten sneeuw, soms vastgevroren aan de grond al gauw zijn allebei mijn voeten nat, gadver!
Het bos was niet wat ik me ervan had voorgesteld, doordat de sneeuw smelt hangt er een soort mist in het bos en is het geen kerstkaart waar ik vrolijk doorheen huppel, maar meer een scene uit het "blairwitch project". Gelukkig herken ik regelmatig wat punten en weet ik dat ik goed loop. Tot een km of 8-9 loop ik eigenlijk best lekker, maar dan wordt het zwaar, voor de zoveelste keer voel ik mijn voeten nat worden. Toch loop ik door, ik ben halverwege dus omkeren heeft ook weinig zin, nietwaar? Ik loop stug door maar het wordt zwaarder en nog zwaarder. Ik zal iedereen de rest van mijn loop besparen, maar de km-er tijden gaan lekker omhoog, maar ik blijf lopen. Tegen de tijd dat ik op 17,5 km zit en weet dat ik bijna bij mijn auto ben doet mijn hele lichaam zeer en ben ik zoooo blij dat ik in mijn auto kan gaan zitten.

Thuisgekomen, blijkt dat ik herinnering heb meegenomen uit mijn loopje in vorm van een mooie blaar op mijn teen, nog meer au.

Update vandaag heb ik alweer een klein loopje gedaan van zo'n 50 minuten en dat ging prima, een beetje stijf, maar het lichaam "doet" het weer (gelukkig)!