Bodypump (ik ben verliefd)

Ik moet wat bekennen... ik heb last van vooroordelen en niet zo'n beetje ook.

Over het algemeen heb ik er niet zo'n last van, immers vooroordelen helpen je de wereld om je heen in te delen en te classificeren. Maar soms kom je erachter dat je hierdoor ook dingen "mist", omdat je ze op voorhand al had afgeschreven.

Neem nu "de sportschool"...
Al jaren doe ik thuis aan krachtsport, er zijn hiervoor prima programma's variërend van het niveau "Nederland beweegt" tot "insanity" van ShaunT (overigens ben ik fan van Shaun, zijn T25 programma kan ik wel dromen), maar een sportschool?

Een jaar geleden kregen mijn collega's en ik de mogelijkheid om fiscaal vriendelijk te gaan sporten bij een sportschool, waardoor een duurdere sportschool ineens op het niveau BasicFit uitkomt. Omdat ik merkte dat het thuis af en toe best behelpen was (ik heb alleen 3 en 5 kilo dumbells) en ik stiekem nog steeds droom van een sixpack, was dit het overwegen best waard. Tel daarbij op dat mijn oude maatje Jeroen (thanks) er spinningles geeft, was de keuze voor Willemsen Sport snel gemaakt. Immers spinning zou mij, tijdens de winter, best kunnen helpen om mijn fietsvermogen te vergroten.
En dus werd ik lid van een sportschool.

Zoals dat gaat kreeg ik een intake en werd naar mijn doelen/wensen geïnformeerd. Zie hier mijn allergrootste vooroordeel...
In een sportschool lopen geen "serieuze" sporters rond. Mensen die zich node naar de sportschool slepen om verveelt op de loopband of fiets (tv kijkend) aan de 1 of 2 uur sporten in de week te komen. Nee, wij marathonlopers zijn echte sporters, door weer en wind lopen we duurlopen van 3-4 uur op water en een eierkoek.
Laten we eerlijk zijn die mensen zijn er ook (volop), maar er bleken ook mensen te zijn die het wat serieuzer aanpakten.

Dus toen ik tijdens de intake uitlegde dat ik krachtsport wilde doen als ondersteuning voor mijn marathon (en triatlon) ambities kreeg ik als suggestie dat misschien het volgen van de groepsles Bodypump wel iets voor mij wel iets kon zijn, moest ik weer even slikken.
Groepslessen? Buiten het feit dat ik nog steeds nachtmerries heb van de 5 lessen Steps ik ooit volgde (ik ben choreografisch gehandicapt), zit ook hier op voorhand een meer dan stevig vooroordeel (sorry).
Groepslessen zijn immers voor te dikke huisvrouwen, die zo nodig "gezellig" een uurtje willen sporten maar het beoogde resultaat nooit bereiken. Groepslessen doen maar beperkt aan spierontwikkeling en richten zich vooral op cardio, dat het merendeel van de deelnemers aan de bar of thuis weer teniet doet.

Waarom ik me dan (met dit vooroordeel) toch melde voor een lesje Bodypump weet ik niet meer,  maar feit is dat ik me in een zaaltje melde bij Madelon.
Ik kreeg een step (welcome back, nightmare) een barbell, gewichten en dumbells met de instructie het rustig aan te doen en probeer maar te volgen (ehhh okay, maar ik heb vaker krachtsport gedaan he?! I got this!).
De muziek voor de warming up startte (en ja en zelfs daar heb ik een vooroordeel over, van die muziek, die het dan een beetje hip moet maken voor de gemiddelde huisvrouw); nou dat ging best leuk deadlifts, squats, lunges, push-ups, clean and press... heee dit is gewoon krachtsport! Maar dan wat sneller en wat afwisselender dan in het krachthonk en ja er zijn ook mannen! Gelukkig ziet Madelon dat ik al wat vaker getraind heb en krijg ik er gewichten erbij en dat maakt het natuurlijk uitdagender.

Ik geloof niet dat het tot de einde van de les heeft geduurd tot ik "om" was, want in een uurtje werden alle spiergroepen systematisch afgewerkt, de bovenbenen (hamstrings en quadriceps), de rug, schouders, armen (biceps en triceps), core. Dit is te gek!
Ja en als ik "om" ben, ben ik dus echt "om" en dus was ik al snel thuis de oefeningen aan het nazoeken, niet alleen omdat ik nu eenmaal een perfectionist ben maar ook omdat ik weet dat de juiste uitvoering van de oefeningen belangrijker is dan de kilo's.

Brengt me op mijn laatste vooroordeel van een groepsles; "mensen doen maar wat, er is geen aandacht voor de juiste uitvoering".  Inmiddels weet ik dat dit onzin is, het probleem is dat mensen niet luisteren en laten we eerlijk zijn ga eens in het gemiddelde krachthonk kijken? Je wil niet weten wat daar ziet qua uitvoering van de oefeningen. Wil je echt individuele aandacht moet je misschien een personal trainer overwegen, maar er wordt echt aandacht gegeven aan uitvoering, zelfs na de les.


En dus ben ik 2x per week te vinden in de bodypump les van Madelon en heb ik er een nieuwe sport bij.

*Met dank aan Madelon voor de foto's! 

Mont Saint-Michel

Normandie....

Sinds ik als kind (en volwassene) Thea Beckman's boek "Geef me de ruimte" heb gelezen heb ik er in mijn hoofd een beeld bij gehad. In het boek gaat Marie-Claire samen met haar gezin naar Mont Saint-Michel en sindsdien zit het in mijn hoofd verankerd.

In mijn hoofd heb ik een beeld van de ruige kust, natuur die de ruimte heeft en kleine boerderijtjes. 

Waarschijnlijk had ik dat in mijn hoofd toen ik me inschreef voor deze trail. Oorspronkelijk (toen ik me inschreef) was het een 60 km lange trail maar later is deze ingekort naar 54 km, ach nog steeds ver genoeg.

Het was allemaal wat krapjes; van maandag op dinsdagnacht kwamen Esther en ik terug van Ibiza en op vrijdagmorgen stapten Jan en ik in de auto naar Normandie.

Ik vind het heerlijk om met Jan op pad te gaan, we kletsen, maken lol en drinken koffie! Eerlijk gezegd had de afstand een beetjes onderschat toen ik me inschreef. Ik was in de veronderstelling dat Mont Saint Michel ongeveer even ver was als Parijs, het bleek 200 km verder te liggen *oeps*. 

Maar goed het hotel was geboekt en ik zou er klaar voor moeten zijn.

Ja, altijd die onzekerheid, ben ik er klaar voor? Heb ik genoeg getraind? 

Afgelopen dagen waren de site van run in mont saint michel en de diverse weer-apps favoriet, wat zou het weer worden, hoe gaat de route, waar zijn de bevoorradingspunten, etc

Het weerbeeld was wisselend van zon naar regen en weer terug. Gelukkig zou ik de wind grotendeels achter me hebben, maar, zoals iemand me ooit duidelijk heeft gemaakt, het weer kun je toch niet veranderen je kunt er hoogstens op kleden.

De reis ging prima via de imposante Pont de Normandie (ik zal nooit mee klagen over een brug in Nederland) naar het startpunt van de trail de volgende dag om 8 uur. Toch maar even kijken waar ik moet zijn. Samen met Jan loop ik langs de zee in het dorpje Saint Pair sur Mer en we hebben het koud! Het contrast met de afgelopen dagen op Ibiza kan niet groter zijn. 

We zijn moe en hongerig als we het hotel bereiken.

Aan het hotel Auberge de la Baie kan ik een apart blog wijden, dus dat ga ik niet doen. Mocht je nieuwsgierig zijn, lees mijn recensie op booking.com. Laat ik zeggen dat zelden zo ontevreden ben geweest over een hotel.

Na een slapeloze nacht gaat de wekker om 5 uur, gelukkig hadden we zelf brood, beleg én koffie meegenomen want er was niets te krijgen. Auto in en gelukkig ruim voor de start aanwezig. De start van een trail is toch echt anders dan een wegwedstrijd er zijn geen vakken en de deelnemers zijn een stuk relaxter. 5 minuten voor de start zeg ik Jan gedag: "ik zie je bij Mont Saint-Michel" en dan sta ik tussen de Fransen (geen buitenlander te bekennen). Ik mis ik Esther, dit soort dingen doe ik eigenlijk altijd samen met haar, samen zenuwen en samen commentaar geven op wat we zien en meemaken. De franse omroeper blijft lekker ratelen en dan ineens is het tijd om te gaan lopen, nou daar gaan we!

Het eerste stukje gaat door het dorpje en begint al met een klein klimmetje, gelukkig hier nog verhard maar een kleine voorbode wat me nog te wachten staat. Tot 5 km blijft het veld redelijk bij elkaar, echt klimmen is nog niet aan de orde, een paar korte maar pittige bultjes. 

Dan begint het echte klimmen, hmmm misschien had ik hier toch wat meer op moeten trainen? Wat vaker de trap nemen naar de 12e of zo??

Bij 9 km is het eerste verzorgingspunt, zoals ik min of meer gewend ben van Franse trails, is die prima verzorgd. Er is stokbrood met kaas, tuc, water, rozijnen, banaan, etc. Ik eet wat en maak wat foto's van het uitzicht, rustig aan Mont Saint Michel is nog best ver! 

En dan opeens bij het oversteken van een weg, zie ik Jan met zijn fototoestel! 

Die had ik niet verwacht, we zouden elkaar immers bij MSM pas weer zien. Maar wat is het fijn om een bekend gezicht onderweg te zien! Gewoon even wat knullige dingen uitwisselen: "ja, ik ga (nog) lekker", "alles goed", ik merk dat de Fransen hier een stuk slechter Engels spreken dan ik gewend ben vanuit Parijs, dus veel aanspraak heb ik onderweg niet. "Je parle een petit peu francais, je suis Hollandais" is mijn standaard zin onderweg. 

Nadat ik Jan een bezwete kus heb gegeven ga ik door en pittig is het, stevig klimmen en dalen, mooie uitzichten maar ook momenten dat je denkt: "is dit verstandig?" en "waarom staat hier geen hek of zo". We vangen een glimp op van het einddoel in de verte: Mont Saint-Michel is een stipje maar onmiskenbaar, daar moet ik naartoe!

Over de eerste 15 km doe ik 2 uur.

Ik weet ook dat het klimmen (en dalen) na 20 km zo goed als gedaan is en dan is het nog een eitje toch? *little did I know*

Want na 20 km mogen we het strand op; "okay dit kan ik, heb ik echt vaker gedaan". Het is toch wat anders dan ik gewend ben van de Nederlandse kust. Wat is dit voor zand? Het zuigt, is niet hard maar ook niet zacht... Gelukkig mogen we er naar een paar kilometer af en beginnen we aan de duinen. Shit, waarom heb ik de Zwarte Route niet (veel) vaker gelopen? Dat was dé perfecte training voor dit stuk van de race. 

Na de duinen, komt er een (in mijn beleving) eindeloos stuk grasland. Nee, geen wei of zo maar gras dat net zo hoog staat als ik groot ben. Ik kan er niet overheen kijken en kan amper zien waar ik mijn voeten weg kan zetten. Voel me hier net Remi (alleen op de wereld), loop ik nog wel goed?

Gelukkig is daar dan, als een duvel uit een doosje, Jan ineens weer! Heerlijk even die break en wat woorden wisselen (Overigens duikt Jan op verschillende plaatsen op, het doet me goed!). Dit stuk van de trail vond ik duidelijk het minst leuk en was meer mentale training dan echt fysiek zwaar. 

Bij 35 km staat de volgende uitdaging te wachten, we moeten door het water! Wat in mijn gedachten een riviertje was, blijkt een open verbinding met de zee te zijn. De hoogte van het water is afhankelijk van het getijde en Normandie staat bekend om de grote verschillen tussen eb en vloed. Schoenen en sokken uit en onder mijn voeten voel ik een natte, gladde klei-achtige ondergrond. Ik zie diverse lopers die in het water onderuit glijden en besluit het zo voorzichtig mogelijk te doen. Het water komt tot net boven mijn middel en is koud maar stiekem toch wel lekker. Aan de overkant probeer ik mijn voeten wat schoon te maken (te vergeefs) en doe ik mijn kousen en schoenen weer aan. Naast me probeert een loper zijn iPhone af te drogen, ik probeer mijn lachen in te houden...

7 kilometer verder doen we dit kunstje nog een keer, alleen staat Jan er dan met zijn camera. Niet uitglijden, niet uitglijden, niet uitglijden.... gelukt!! Ik zwaai Jan nu echt gedag, we zien elkaar op MSM!

Aan de overkant is het eigenlijk de bedoeling dat je door de bedding van glibberige klei blijft lopen, maar daar hebben de trailers voor me iets op gevonden: onder het schrikdraad door en je loopt in de wei. Prima alternatief, ware het niet dat we ons nu dus een keer of 10 een soort van tijgerend onder een schrikdraad heen wurmen. 

Het laatste stuk, nog 10-12 kilometer...

Inmiddels ben ik ruim 6 uur onderweg, is het zonnetje er aardig doorheen gekomen en weet ik dat er nu een relatief gemakkelijk stuk aankomt. Geen klimmetjes meer, relatief harde ondergrond. Zoute weide noemen ze het daar, maar ik krijg flash backs naar de Slachte Marathon in 2016, warm, brandende zon en nergens beschutting. 

En dan ineens, daar is tie weer... Jan!

Ben er inmiddels aardig klaar mee en dat vertel ik hem ook, maar ik weet ook dat ik het wel ga halen. Het is minder dan 10 kilometer, nu zie ik Jan echt pas weer bij de finish. De laatste kilometers gaan zwaar, de zon brandt en om me heen zie ik de meeste lopers inmiddels wandelen. Ik tel af, zowel in mijn hoofd als op WA met Esther en Janine. Mont Saint-Michel ligt levensgroot voor me, maar lijkt maar niet dichterbij te komen. Lopen doe ik terwijl ik op mijn vingers één voor één tot 10 tel, dan mag ik weer even wandelen. Ik ben er klaar mee!

En dan eindelijk DE BRUG naar Mont Saint-Michel, daar vier ik mijn feestje en krijg ik weer wat energie! Toeristen en al gefinishte lopers klappen en moedigen me aan met "bravo", "courage" *kippenvel*. Iedereen maakt alle ruimte voor je  en ik zo bereik ook ik Mont Saint-Michel en kan ik de beroemde muren aanraken. Even denk ik dat ik er ben, maar als toetje mag ik daar nog omhoog klimmen door de smalle straatjes. Daar staat mijn trouwe supporter en mag ik eindelijk over die finish in 7:38:42!

Nawoord

Na de finish, ben ik een medaille, een shirt en een rugzakje rijker en ploffen we op een grasveldje neer. Er is weer genoeg te drinken en te eten en we gebruiken deze tijd even om samen bij te komen van de ervaring. We zijn samen met deze loop bezig geweest maar wel ieder op onze eigen manier!

We hebben weinig zin om terug te gaan naar het shit hotel, maar na een stop bij de Mac doen we dat toch maar. Achteraf blijkt hoeveel geluk we hebben gehad met het weer die dag, de volgende dag regent het en ondanks dat we eigenlijk nog een nacht geboekt hadden besluiten we naar huis te gaan.

We kunnen er maar niet over uit wat een verschillende gezichten die Fransen hier hebben, tijdens de trail waren ze super behulpzaam en vriendelijk. Na de trail ongelooflijk nors en onbeschoft...

Ik ben dol op Parijs maar francofiel zal ik wel nooit worden!

Even bijpraten....

Huh, wat??

Zit ik nu gewoon een blog te tikken?

Blijkbaar ja, 2 jaar na wat ik dacht dat mijn allerlaatste blog ging worden, heb ik ineens weer inspiratie en wil ik weer wat zaken “kwijt”.

Natuurlijk is er van alles gebeurd de afgelopen 2 jaar maar 2018 was sporttechnisch best een saai jaar. Er waren wel een paar hoogtepunten hoor:

* Ik herontdekte het schaatsen, voor het eerst op noren en gaan,

* Liep ik een PR in Barcelona op de Marathon 4:07:04!

Maar belangrijker, ik “overwon” mijn vliegangst, voor het eerst in ruim 25 jaar stapte ik weer in het vliegtuig. Met tranen tijdens het stijgen en landen,
in de volle overtuiging dat ik het niet zou overleven, vloog ik (en kwam ik weer veilig thuis). Om het vervolgens dat jaar nog 2x te doen: naar Ljubljana en naar München.

* Kocht ik een nieuwe (Cannondale) racefiets, met het idee om nu eindelijk eens echte kilometers te gaan maken

* Overwon ik mijn open water angst en zwom ik een 6 km rondje in het Lago di Mergozzo (ja, er zat vis). 

* Ontdekte ik een “nieuwe” sport: Bodypump! 

En schreef ik mij in voor de uitdaging voor 2019 Run in Mont Saint Michel: Trail l’archange. Op een één of andere manier werd ik verliefd op deze 54 km lange trail. 

Dus na een lange warme lange zomer, waarin ik een serieuze loopdip had, werd het tijd om opnieuw serieus te gaan trainen. De planning voor 2019 liep via de zeven heuvelen loop in Nijmegen naar de halve marathon van Egmond, naar de Texel Trail, naar Rotterdam Marathon (again) en Dusseldorf Marathon naar Mont Saint Michel.

De voorbereiding ging redelijk voorspoedig, door ziekte werd uiteindelijk de Texeltrail niet gelopen maar voor de rest keurig mijn lijstje afgewerkt. Daartussen zaten uiteraard de nodige lange duurlopen de meeste daarvan deed ik samen met Jan. In de regen, sneeuw en ijskoude wind maar ook de warmere dagen dienden zich aan. Op een gegeven moment hadden we rondjes wel gezien dus liepen we van Den Bosch naar Oosterhout (38 km en warm) en de urban city trail in Eindhoven (31 km en veel zwaarder dan je denkt).

April kwam en dat bleek de zwaarste maand te zijn. 

Begin april stond Rotterdam Marathon op schema en ja hoor, ineens was het weer warm. Goh, wat was ik zenuwachtig want na Barcelona een jaar ervoor, had ik geen marathon meer gelopen. Kon ik het nog? 

Jan, die me zou supporteren lag thuis met koorts op de bank en dus stond ik er alleen voor. 

Gelukkig vooraf nog wat Vroemers gespot en kon de coach me nog bemoedigende woorden toespreken: “het is een training” en zo ging

ik van start voor mijn 16^e marathon. Door het plotselinge warme weer onderweg weer dingen gezien die je liever niet ziet. Ikzelf kon rustig doorhobbelen en kwam na 4u24 rustig over de streep. Blijkbaar heb ik inmiddels genoeg ervaring om mezelf niet op te blazen.

3 Weken later Düsseldorf Marathon

Met een groep Vroemers; Chiel, Janine, Gon, Marco, Ron (en natuurlijk Jan en ikzelf) reizen we naar Düsseldorf. Buiten dat dit een verrassend leuke stad blijkt te zijn, zijn we daar voor de Marathon, niet al te groot maar wel keurig georganiseerd. Iedereen is daar met zijn eigen doel. Voor Jan is het de dood of de gladiolen en voor mij wederom een training. Het weer is een stuk aangenamer dan 3 weken eerder in Rotterdam en gezien het weer op diezelfde dag in Londen of Antwerpen mogen wij daar niet klagen. Ik besluit maar met de pacers van 4:15 mee te lopen, ik ga het wel beleven. Eigenlijk gaat het gewoon lekker nergens echt problemen, op de laatste kilometers besluit ik de pacers toch maar te laten gaan. Ik zou ze wel bij kunnen houden maar dan moet ik diep(er) gaan en dat is niet de bedoeling. Eindtijd 4:15:47

Jan loopt hier een schitterend PR 4:00:42 (ik hoef niet te zeggen, dat hij tot op de dag van vandaag baalt van die 42 seconden?) en is mijn held van de dag!

Maar ik moet verder.

De trainingen gaan door en later die week loop ik nog 3 x 20km en ben ik op!

Hagel, natte sneeuw en harde wind maken het loodzwaar! Maaar done!

Dat was wel de zwaarste trainingweek!

Inmiddels is het mei mag ik herstellen van deze zware trainingen en me gaan opladen voor Mont Saint Michel!

Dat opladen doe ik wel op een heel relaxt plekje: Ibiza!

Samen met Esther geniet ik van een paar dagen zon, zee en cocktails. Uiteraard wordt ook daar gelopen en train ik op de vroege morgen nog de nodige hoogtemeters naar Dalt Vila, het oude gedeelte van Ibiza stad. 

En dan is het op naar Frankrijk!

Parijs 2017 Eco-trail de Paris, 80 km

Parijs…

Net als vorig jaar gaan Esther en ik met de Thalys naar Parijs. En ondanks dat wij er al vaker samen zijn geweest, zijn we beiden behoorlijk gestresst.
Waar zijn we in godsnaam aan begonnen??

De afstand is de afgelopen week pas goed bij me doorgedrongen toen ik op weg was naar Noord-Holland en mijn TomTom in de auto aangaf nog 80km en ruim een uur rijden… dit moet ik straks dus lopen…!! *lichte paniek*
Voor wat er in de dagen voorafgaand aan de trail in Parijs gebeurde verwijs ik je naar het blog van Esther, zij heeft het prachtig beschreven en haar verslag van de eco-trail is zeker de moeite waard!

Zaterdag 18 april…
Na een drukke nacht en het nodige app verkeer tussen Chiel en Janine en ons (zij lopen vandaag de 30 km trail en starten om 10 uur, terwijl wij om 12 uur zullen starten), stappen we in trein naar Saint–Vincent de Yvelines waarbij we ons de nodige zenuwen maken. Is dit de juiste trein?? Hebben we de juiste spullen? De juiste schoenen? De juist kleren? Blijft het droog? We hebben geen stokken, was dat toch nodig? Shit, ben mijn reflecterende band vergeten (verplicht item) en nu? Etc.. En omdat we toch al niet gespannen zijn, maakt Esther de gouden opmerking dat de afstand die we nu met de trein afleggen dus ook terug moeten lopen (help!).
Gelukkig blijken we in de juiste trein te zitten, staat de bus voor ons klaar en zijn we op de startlocatie. Ook dit jaar de dixies met zaagsel, want het is tenslotte een eco-trail! De Franse speaker blijft lekker doorratelen, waarbij ik af en toe een woordje opvang: securité, maintenant, etc. Ondanks de strenge toon van de site over de verplichte items worden we nergens gecontroleerd en kunnen we het “startvak” in (lees: weiland). Geleerd van de vorige keer starten we dit keer redelijk vooraan, alle minuten dat we er over mogen doen, gaan we maximaal benutten. Als dan eindelijk (om 12:15, weer een kwartier minder) het startschot gaat, mogen we los en zijn we onderweg voor 80 km naar Parijs.

In mijn hoofd heb ik een aantal ijkpunten. De eerste 8 km, zo 10% zit er alweer op, het eerste gelletje zit erin en in gedachten controleer ik mijn benen. Ze voelen gelukkig goed en in gedachten bedank ik Jan die heel wat keertjes mijn benen onder handen heeft genomen! Bij 14 km weet ik dat we ter de hoogte van Versailles lopen, dit is waar we vorig jaar startten en ook naar Parijs liepen. Dit geeft moed. Van Versailles zelf zien we weinig, al denk ik af te toe stukjes te herkennen van vorig jaar. Ik weet dat de eerste 22 km (tot aan de 1e verzorgingspost) het terrein relatief makkelijk is en na 2 uur 42 komen we daar aan.
Dat doen ze goed daar in Frankrijk; cake, banaan, tucjes, chocolade, kaas, worst, cola en vast nog wel meer. Ik houd het bij cake en een slokje cola, worst en kaas durf ik niet aan *Parijs is nog ver*. Terwijl ik mijn cake naar binnen werk, blijkt dat “Hello Kitty” ook in Frankrijk bekend is. Deze Fransman vindt het erg leuk dat iemand uit “Les Pays-Bas” meedoet aan een trail met 1.600 hoogtemeters, waar ik die geoefend heb?? Nou bruggen, dijkjes en zo..
Ik stuur een appje naar Jan om te laten weten dat het goed gaat en ik nog steeds loop. Ik heb zo het vermoeden dat hij in het op dat moment verre Nederland het wel fijn vind om een teken van leven van me ontvangen.

Vanaf daar wordt het zwaarder en blijkt dat het tempoverschil tussen mij en Esther een spelbreker gaat worden; zij moet iedere keer haar best doen om bij mij te komen en ik sta af te koelen terwijl ik wacht en ik voel dat het steeds moeilijker word om iedere keer op te starten. Met pijn in mijn hart besluiten we dan ook uit elkaar te gaan en spreken we af een “date” te hebben onder de Eiffeltoren. Sjezus wat voel ik me schuldig…

Op naar de 45 km post.

Op het reliëfkaartje had ik al gezien dat het stuk tussen 22-45 een pittig stuk zou zijn met veel klimmen en dalen. De gouden regel is op dat moment: berg op lopen en naar beneden “rennen”. Tot mijn verbazing zie ik op 30 km al mensen wandelen op stukken die goed beloopbaar zijn *Parijs is nog ver*.
Omdat ik nu alleen loop, heb ik minder aanspraak, maar er is geen moment dat ik echt alleen heb gelopen. Korte gesprekjes in steenkolen Engels en Frans, maar voor de rest is het just me, myself and I. Langzamerhand kom ik in mijn eigen bubbel terecht en heb niet zoveel besef van tijd of afstand en ga gewoon lekker door. Ik heb het gevoel redelijk wat mensen in te halen en hoop in gedachten maar dat ik mezelf niet “opblaas”.
Aankomst op het 45 km punt 6 uur 02, tot mijn verbazing is het inmiddels 18:00 uur geweest. Ik ben dus al ruim 6 uur bezig en het is etenstijd, gelukkig heb ik boterhammen met pindakaas bij me en ze smaken me prima! Deze verzorgingspost is bij een Chateau en er staat daar een koude wind. Hier is alleen water verkrijgbaar. Het koelt af en ik besluit dat het tijd is mijn jasje aan te doen. Met de koude wind daar wil ik hier niet langer pauzeren dan nodig en na een appje naar Jan, “nog 35 to go” snel door.

Net buiten het chateau merk ik op dat mijn Garmin ineens uit staat, hoe kan dat nou? Er zit niets op dan hem opnieuw aan te zetten, maar ook dat gaat niet in 1x goed. Shit, ik mis dus een stuk! Wat kun je dan balen van zoiets kleins… Ter plekke besluit ik het naast me neer te leggen, het is niet belangrijk, ik wil terug naar mijn “bubbel” en door naar Parijs. (Als reserve laat ik wel vanaf dat punt Strava meelopen, 1x is vervelend, maar een 2de keer??!)

Net voor 7-en maken we een draai en daar in de verte zie ik ineens de Eiffeltoren liggen. Even een ongeplande stop om een foto te maken…. Daar moet ik naar toe! Vanaf 18:30 uur gaat het al schemeren maar zonsondergang is rond 19 uur, dus vanaf 19:30 moet ik mijn hoofdlamp op en wordt mijn wereldje nog kleiner. De route is prima te volgen, aan alle markeringslinten zit een stukje reflecterend materiaal een keer rondschijnen met je hoofdlamp is voldoende om te zien welke kant je op moet en tussen de bomen zie je dansende lichtjes van andere lopers.
Rond 20:00 uur (7:45 onderweg) ben ik ineens bij de volgende post 56 km. Ik app “ik ben bij de 3de post nog 23-24 km to go! Ik kijk om mijn telefoon naar een berichtje van Esther, niets! Ik maak me zorgen, het stuk was pittig en ik heb meerdere lopers onderuit zien gaan in het donker, ik weet dat zij nog achter me zit.
Dit is weer een uitgebreide verzorgingspost en ik pak weer cake/cola/tucjes echt zo lekker! Jan geeft aan “Blijven lopen, blijven drinken, blijven eten”. Geloof me dat doe ik! *Parijs is nog (iets minder) ver*

Op voor de volgende etappe.
Het gaat nog steeds goed, maar dan ineens, als ik een slok water uit mijn rugzak wil nemen is het op. Shit en nu? Stiekem heb ik best veel gedronken. Bijna na elke klim heb ik slok water genomen en dit ritme is nu doorbroken. In mijn hoofd is er een klein paniek momentje, doordat mijn Garmin een reset heeft gehad heb ik echt even geen flauw idee hoever de volgende post is. Water is echt essentieel, ook voor het innemen van mijn gel of het eten van een boterham. Uiteindelijk probeer ik in mijn fraaiste schoolfrans te vragen “combien de kilometres to next stop”. De loper aan wie ik het vraag lig spontaan in een deuk en antwoord in prachtig Engels dat het nog maar 4-5 km is. Dit geeft rust, dit kan ik.
Rond 22:00 uur ben ik dan bij de 4de post, weer een uitgebreide met veel lekker dingen. De soep ruikt heerlijk maar ik durf het niet aan, wie weet hoe mijn maag na meer dan 60 km reageert. Ik herinner me deze post van vorig jaar en ik meen me te herinneren dat het vanaf hier nog een goede 10 km naar Parijs is, maar zonder Garmin informatie voel ik me onzeker. Ik voel nu ook de vermoeidheid en als ik aan een vrijwilliger vraag “combien de kilometres a Paris?” en zij antwoord met “onze” ben ik opgelucht ik heb nog 2 uur om op de Eiffeltoren te komen. (Het zijn er nog 3 maar ik had het zo in mijn hoofd zitten dat ik voor 0:00 op die Eiffeltoren op die toren wilde staan dat ik me dat op dat moment niet realiseerde). Dit is te doen!
Ik check mijn telefoon zie veel berichtjes maar die negeer ik. Geen berichtje van Esther… maar Jan laat weten dat Chiel en Janine onderweg zijn naar me. Vorig jaar stonden zij ook op dit punt, ik hoop dat ik ze herken in het pikkedonker. Ik app naar Jan dat ik aardig stuk zit maar blijkbaar komt mijn bericht verkeerd over want ik krijg direct reactie: ‘je stapt uit?’ 'Nee tuurlijk niet!!'. Mijn rugzak is gevuld met vers water en ik ga door; de laatste etappe! *Parijs is niet meer zo ver*

In het donker zie ik mensen staan…. Zou het??
Jaaaaa, zo blij Chiel en Janine te zien. Voor het eerst ook nieuws over Esther, ze loopt nog steeds! Geen idee wat voor indruk ik maak bij hen, maar wat is het super daar ineens wat Hollandais te zien staan! Gerustgesteld over Esther het laatste stukje in, minder dan 10 km te gaan. 10 km wat is dat nou? Hoeveel trainingsrondjes van 10 km heb ik al niet gedaan?

Door Parijs lopen is altijd bijzonder, ineens is het weer verlicht en herken je de andere lopers. De Parijzenaars zelf en de toeristen kijken soms even op omdat er een paar malloten met hoofdlampjes en rugzakken door hun stad heen denderen maar het kan ze weinig schelen; c’est Paris. Verliefde stelletjes, Japanners met camera’s, chique uitgedorste mensen op weg naar een feestje of uitgaansgelegenheid, clochards, jeugd op scooters… alles kom je tegen. Ondertussen lijkt dit Eiffeltoren maar niet dichterbij te komen. Mijn voeten hebben het wel gehad en ik lijk ieder kinderkopje te voelen, het is mooi geweest. Langs de Seine omhoog en omlaag, nee geen bergen meer maar kleine venijnige heuveltjes, die mijn bovenbenen echt niet meer leuk vinden.

En dan ineens daar is tie!
Mag ik de straat oversteken, loop ik nog bijna verkeerd, het parkje in en ben ik bij de ingang van de Eiffeltoren, het is 23:28 uur voor me nog 370 treden naar de 1e verdieping. De rugzak moet af door de scanner (securite), ik krijg een kaartje en dan mag ik omhoog. Ik ben nog nooit in de Eiffeltoren geweest dus onderweg maak ik wat foto’s en voordat ik het weet ben ik er! Hier had ik zo tegenop gezien! De rode loper ligt klaar en na 11 uur en 18 minuten en 30 sec ga ik over de finish! Het is 23:34 als ik een foto naar Jan app met de medaille om mijn nek.
*Parijs ik ben er!*

[edit 1]
Hardlopen is een mindfuck, dus zodra ik over de finish was, wilde ik eigenlijk geen stap meer lopen. Maar ja, het moet toch... Naar beneden doen alle lopers dan ook met lift (die heeft vast heel lekker geroken) en eenmaal beneden vangen Chiel en Janine mij op.
Zij hebben warme en droge kleding bij zich, goh wat is dat lekker op zo'n moment! (thanks guys!!). Zoals afgesproken in het bos hebben we natuurlijk gewacht tot ook Esther over de finish kwam! Wat is dat een bikkel! Nadat we onze kleding hadden gehaald (strompel) laten we ons in een riksja naar het appartement brengen, wat een luxe! We strompelen omhoog eten wat, douchen en het is tegen 2-en als we tevreden het licht uitdoen! De volgende dag heb ik een paar bovenbenen waar mening betonfabrikant jaloers op zou zijn, maar het roze wolkje is heerlijk!

[edit 2]
Dank jullie wel:
Tiny voor de schema's en begeleiding! Wat zijn we van ver gekomen!
Jan voor de steun en massage's *zoen*
Esther partner in crime ;-)
Chiel en Janine voor de vriendschap, support en al het andere!

De weg naar Parijs

Nee, ik blog niet vaak…

Maar mijn blog is voor mij ook een manier om mijn loopjes vast te leggen en te herinneren. De tijd gaat zo snel en wat ooit ver weg was, is nu alweer voorbij.
Zo ook het Parijse avontuur van Esther en mij.

Vorig jaar stonden we onder de Eiffeltoren na de 50 km eco-trail de Paris toen we een (toen nog niet uitgesproken) pact maakten om volgend jaar hier die 80 km te lopen, net als al die grote trail meneren (en mevrouwen). Dus toen de inschrijving open ging, ergens medio 2016, waren we het snel eens dat er op de knop “register” geduwd kon worden. Tot zover het gemakkelijke gedeelte.

Het najaar van 2016 kwam en na de euforie van de Kustmarathon werd het zoetjes aan tijd voor de “echte” trainingen die ongeveer in december zouden beginnen.

Halve marathon Etten-Leur

De vorm was er, het weer was goed, dus via een ludieke actie van de autodealer (ik had net een nieuwe auto gekocht en dealer was hoofdsponsor) kreeg ik gratis startbewijzen voor de halve Marathon Brabant in Etten-Leur. Dit moest een snelle worden en dat werd het! Bijna gelijktijdig met Ron van Team Vroem kwam ik over de finish in 1:48:20
Je leest het goed! Geloof me, ik kan het tot op dit moment zelf nog niet geloven!
Alle PR’s op de onderliggende afstanden ruim verbroken!
Dit smaakte naar meer….


Tis voor niks
November kwam en november is altijd de maand van “Tis voor Niks” loop in Geldrop, hier loop ik eigenlijk al jaren de 30 km. Dit jaar schreven Esther en ik ons in voor de marathon maar, zo stond er duidelijk in de omschrijving van de trainer, het moest een trainingsmarathon zijn. Ik moest de week erop weer gewoon kunnen trainen, niks geen herstelweek. Net onder de 5 uur kwam ik hier over de finish, met een heel tevreden gevoel. Nergens problemen of moeilijkheden gehad, energie over en deze marathon is grotendeels onverhard dus een mooie voorbereiding richting het grote doel: Parijs! (maar toch…. Straks bijna het dubbele????)

Marathon Spijkenisse (Sparkmarathon)
Zou er dan een hele marathon inzitten onder de 4 uur? November werd een maand van snelle en langere trainingen, waarbij ik wel voelde dat de supervorm van eind oktober wat minder was, maar geen blessures en ik was fit! Dus begin december gingen Jan en ik op weg naar de Spijkenisse Marathon (Sparkmarathon) voor poging om in die Runner’s World te komen. Pacer van 4 uur opgezocht en Jan begeleidde me op fiets. Prima geregeld, dit zou moeten lukken.
Helaas ging de pacer te snel van start en moest ik bij 27 km afhaken, wat was ik teleurgesteld! Uiteindelijk kwam ik over de finish in 4:14:21 toch weer 7 minuten van mijn PR af. Na de teleurstelling met terugwerkende kracht een tevreden gevoel.
Nu begon het echte werk…

Langere trainingen met dubbeldekkers (2 trainingen op 1 dag) maar eigenlijk ging het me best goed af. Sommige dagen liep ik alleen maar vaak ook samen met Jan kilometers gemaakt en bij de lange duurlopen, wisten we altijd wel een manier te vinden dat hij of het begin of het einde met me meeliep.

Egmond

Januari is traditioneel de maand van de halve marathon in Egmond. Deze heb ik nog nooit gelopen, maar de laatste tijd kom ik wat vaker in dit deel van het land en dus was het wel toepasselijk om een keer deel te nemen. Een loopje met veel bekenden! Doordat we de startnummers op het laatste moment hadden overgenomen, kregen we ook een startbewijs voor de kwart marathon (heb ik al gezegd dat ik dat een belachelijke afstand vind?) in de schoot geworpen. Jan maakte de (on)gelukkige opmerking dat ik dan wel eerst de kwart en daarna de halve marathon kon lopen. Bingo!!
Zo gezegd zo gedaan, als Noortje de kwart en als Femke de halve. Geen spannende tijden, maar wel een geslaagd weekend en een mooie training naar Parijs.

Two Rivers Marathon

In februari werd het weer tijd voor een (trainings)marathon De keuze viel (er is niet veel te kiezen op marathon gebied in februari) op de 2 Rivers Marathon, dit is eigenlijk een marathon voor lopers die zich voorbereiden voor de 2 oceans ultra marathon in Zuid-Afrika en dus heel geschikt voor mijn doel! Helaas volgeboekt! Ik was duidelijk niet de enige die dit idee had, wat nu? Dan heb je soms heel veel geluk… via de facebookpagina werd ik geattendeerd op het feit dat de sponsor een startbewijs weggaf. Laat ik nu degene zijn aan wie dit startbewijs werd gegund! (Dank Jan Hobo!). Op 12 februari stond ik een in een koud Zaltbommel klaar voor een winderige marathon over de dijken langs de Waal en de Maas. Al snel besloot ik aan te haken bij de pacer van 4:15 immers in een groepje lopen (al is het maar tot de helft) is altijd makkelijker dan zelf tegen die wind in beuken. Wat ging het lekker die dag… dus in plaats van halverwege het tempo te laten zakken, besloot ik lekker in mijn groepje te blijven zitten. En kwam ik 4:13:21 over de finish, onbedoeld een PR met 1 minuutje.
Blij!!
Note: prima marathon, niet te groot, maar super georganiseerd, aanrader!

Lange, lange duurloop

Op carnavalszondag (25 februari) besloten Esther en ik dat we onze langste afstand zouden lopen, het werden er 60. Nog nooit zo ver gelopen!! Vanaf Valkenswaard door België naar Sittard, straffe wind tegen, maar dankbaar dat mijn lijf het kan. Stilletjes bezorgd om Esther die moest afhaken bij 47 km. Toch wat gerustgesteld omdat op ze op het moment van stoppen aangeeft dat ze toch nog wel had gekund maar dat het uit voorzorg is, immers Parijs is over 3 weken. Heel blijven is belangrijk(er)!

Het vertrouwen is er, over 3 weken (18 maart) staan we aan de start in Parijs!

Kustmarathon

En daar zit ik dan...
Het is inmiddels ruim een week later, ik zit met mijn voeten omhoog en mijn über-roze finisher-shirt op mijn bank en begin voor de zoveelste keer opnieuw aan deze blogpost. Ik krijg het speciale gevoel dat ik tijdens de marathon had maar niet op papier.
Nee het is duidelijk, ik ben geen schrijver...

Vanmorgen liep ik, zoals gewoonlijk op zondag, mijn duurloop(je), de duur wat aangepast omdat je lijf toch moet herstellen van een marathon (zeggen ze). Tijdens het lopen komen de prachtigste zinnen in mijn hoofd op om zo op dit blog te plaatsen, maar zodra ik thuis ben en ik staar naar dit scherm blijft het akelig leeg. Wat maakte deze marathon nu zo speciaal??

Was het feit dat het de 10e was? Het feit dat ik met Jan liep? Het feit dat het de ku(s)tmarathon was? De vele bekenden langs de route? De omgeving? Het strand? De sfeer? Ik weet het echt niet!

Ik blader door de foto's, kijk naar de filmpjes en bijna overal sta ik op met een grote grijns en vaak met mijn armen in lucht, ik ben onderweg wel 10x gefinisht lijkt het. Mijn volgers op twitter, instagram en Facebook zijn inmiddels doodgegooid met deze foto's en blijven heel lief en enthousiast reageren, zouden zij beseffen hoe bijzonder deze voor mij was??

Waar te beginnen?

Het marathonweekend begon al op vrijdag, inpakken voor een marathon, what to wear? Het beste advies was om dan maar alles maar in te pakken, met als gevolg dat ik een tas bij me had waarmee ik rustig 14 dagen op vakantie had kunnen gaan, maar ik had dan wel alles bij me (dacht ik)!
Aangekomen in het 'chatel' combi van chalet en hotel (ja, je kunt de Nederlandse toeristenindustrie niet verwijten dat ze niet creatief zijn) Omroep Zeeland aangezet, op zoek naar het weerbericht. Het weerbericht had me de afgelopen week al genoeg op de kast gejaagd (geblazen) windkracht 6 tegen met regen werd voorspeld, inmiddels was deze teruggebracht naar windkracht 4 tegen (met nog een beetje regen). Omroep Zeeland stelde me gerust: windkracht 3-4 nog steeds tegen maar ehhh springtij??? Dat het hoogwater zou zijn wisten we al, maar springtij??

Uiteindelijk wordt het dan toch zaterdag (marathon-day), Chiel en Janine zitten in het huisje schuin tegenover ons en wat blijkt? Peet en Erik zitten naast ons, het lijkt wel een reünie ;-)). Henny arriveert vanuit Arnhem en na even overleg, rijden Chiel en Henny met ons mee naar de start (althans daar waar de bussen vertrekken) in Zoutelande. Wedstrijdspanning, wat tijddruk en een verkeersregelaar (die weliswaar gewoon zijn werk doet, maar daarmee mij enorm frustreert) krijgt dan ook de volle laag (sorry, alsnog)... Maar een paar minuten later zitten we in de bus naar Burgh-Haamstede. So far so good!

40 Minuten later arriveren we in Burg-Haamstede, vertrokken om 9:30 en de start om 12:00 betekent dat we nog zeeën van tijd hebben om zenuwachtig te worden. De grote vraag nu nog steeds "what to wear"? Dat ik in mijn zwarte rokje ga is zekerheidje maar twijfel over mijn idee om in singlet te gaan (met armstukken). Uiteindelijk switch ik op het laatste moment toch naar shirt met lange mouwen. Daarmee zal ik het moeten doen.
Bekende en minder bekende gezichten alom, Tiny, John, Ans, Petra (leuk je te ontmoeten), Tamara en Carlo (hallo allemaal!) en dan ineens gaat de tijd snel en mogen we naar de start, midden in het dorpje. Het is er gezellig en druk, bij de start nemen Jan en ik afscheid van Henny en Chiel, zij starten lekker vooraan terwijl Jan en ik een plekje wat verder naar achter opzoeken. De start is als de kerktoren 12 slaat en dan mogen we! Jan en ik beginnen relaxt aan onze eerste hele marathon samen, we hebben geen tijd in ons hoofd maar willen gezond finishen. We hebben nog geen beeld wat we kunnen verwachten het enige dat we weten is dat het 42,2 km is en dat er strand met hoog water in zit.
Het lopen gaat lekker en de eerste kilometers vliegen voorbij en na 6,5 km hebben we het eerste stukje strand erop zitten en draaien we de waterkering op, hier ben ik nog nooit geweest. Het weer is prima, zonnetje blauwe lucht en blauwe zee, ik geniet, zo mooi! De wind is stevig maar goed te doen, vooral als je in een groepje blijft hangen. Dan ineens zie ik Jacqueline en Jaco fietsen: "hee hoi wat leuk!" Jacqueline heeft de kustmarathon al vaak gelopen, maar dit jaar helaas niet, maar als echte Zeeuwse heeft ze hem op de fiets gedaan en is er vandaag om te supporteren, thanks!

Onderweg feest van herkenning, John en Ans staan er op meerdere plaatsen met winegums, tucjes!! Geweldig! Bij 19 km gaan we weer het strand op, nu gaat het echt beginnen! Maaaar voordat het zover is zie ik ineens Esther samen met Gerard en Janine staan!

Geweldig! Gewoon even 200km heen (en dus ook weer terug) rijden om ons te komen supporteren! Uiteraard stoppen we even en maken we gewoon tijd voor een fotomomentje. En dan gaan we toch echt het mulle zand op. Het is goed te zien dat Jan op het mulle zand getraind heeft, hij gaat als een speer! Ik doe mijn best maar kan hem daar niet bijhouden, terwijl iedereen om me heen loopt zie ik Jan steeds een stukje verder van me lopen.
Toch doe ik het niet slecht, haal veel mensen in. Ik loop afwisselend op het mulle zand en langs de vloed lijn, maar omdat het nog steeds opkomend water is moet je vaak wegspringen voor een golf. Gaat op zich best goed, maar krijg toch een golf over mijn schoen, jakkes 1 natte schoen en sok. In de verte zie ik Carlo en Tamara lopen, Tamara is gemakkelijk te herkennen aan haar Feyenoord shirt. Het is een mooi doel, ik zet de achtervolging in en haal ze in. Het gaat nog steeds goed. Bij 26 km mogen we het strand af, heerlijk vaste grond onder je voeten. Bovenaan de strandopgang staat (tot mijn verbazing) Jan op me te wachten, ik had volledig verwacht en begrepen als hij door zou lopen, maar hij wacht netjes op me en samen gaan we verder. In de kilometers die volgen probeert hij me uit de wind te houden. Ergens onderweg zie ik ineens Günter en Fabiola helemaal goed om hen te zien!! We krijgen nu ook de nodige hoogtemeters voor de kiezen, in het duinen gebied gaat het omhoog en omlaag. Trappen en de wind die steeds harder wordt het wordt zwaarder.

Wanneer het gebeurde weet ik niet, maar ergens rond 35 kilometer voel ik ineens een scherpe steek in mijn knie, f*ck wat nu weer? Het is nog maar een klein stukje naar de finish, maar ik weet donders goed hoe ver 7 kilometer nog kan zijn. We laten het tempo wat zakken, ik krijg nog steeds af en toe een steek maar ik kan wel lopen/hobbelen. Bij 37 km draaien we eindelijk even weg van het strand en krijgen we de wind even mee, wat een genot! Ik weet nog steeds dat we niet op het hoogste punt zijn. Bij een waterpost pakt Jan een bekertje bouillon (ik kies veilig voor water), ik heb iemand nog nooit zo enthousiast gehoord over een bekertje lauwe bouillon!
Inmiddels weten we wel dat we gaan finishen en ruim binnen de tijdlimiet (waar ik zo bang voor was). We passeren het hoogste punt en draaien voor de laatste keer het strand weer op, trap af gaat niet meer zo soepeltjes (vooral als er iemand als een imbeciel die trap af wil en mensen aan de kant duwt) maar het strand is hard! Dan de laatste kilometers zie ik Petra en Erik staan, haaaii!!
En dan de laatste kilometer, Jan en ik gaan die f*cking kustmarathon gewoon finishen! En dat is precies wat we doen, hand in hand na 5 uur 3 min en 1 seconde over de finish!
Did it, de marathon die ik nooit zou lopen is in the pocket en ik heb genoten!

Nawoord Henny en Chiel kwamen in 3:37:51 over de finish, superprestatie! Het spreekt voor zich dat we dag hebben afgesloten met een borrel en lekker eten!
Superweekend!!

Maasdijkmarathon fietsen; zou het dan eindelijk lukken?

Enigszins jaloers kijk ik al tijden naar mijn wielrennende vriendjes en vriendinnetjes. Met gemak lijken zij dik 100 km weg te trappen zonder enige problemen. Het grootste probleem dat ik lees een lekke band of een valpartij (ok zeker niet leuk, maar risico van het fietsen). Ik kom niet verder dan hoogstens 30 minuten, mijn billen doen dan zo ongelooflijk zeer dat ik maar 1 wens heb, van die fiets af, nu!
Deze week besloot ik dat ik er genoeg van had, ik wil ook kunnen fietsen.

Ik moet bekennen dat dit niet geheel “vrijwillig” was, maar meer te danken aan mijn grote mond…
Door het mislopen van de Slachtemarathon, was Jan op zoek naar revanche. De trainingen waren immers gedaan en de vorm was er. Op korte termijn was er maar 1 mogelijkheid: namelijk de Maasdijkmarathon afgelopen zondag. Een kleine marathon van A naar B, in een (in mijn herinnering) mooi gebied. De start is op de dijk van bij 't Wild en het parcours gaat voornamelijk over de dijken via Lith, Oijen, Megen en Dieden naar de finish in Megen. Uiteraard wilde ik hem dan supporteren, echter op de site stond vermeld dat: “Bij de hele marathon en de estafettemarathon is het toegestaan je te laten begeleiden door een fietser” Tja, wat doe je dan??? Tuurlijk fiets ik mee!

Nadat ik dat had beloofd, realiseerde ik me pas, dat ik dan toch ruim 4 uur op een fiets zou moeten zitten…

First things first, dus reis ik afgelopen week 2 dagen met zoon naar Parijs. Immers hij heeft eindexamen gedaan en ja in een marathonvoorbereiding gaat veel tijd zitten, dan is het fijn als je die ruimte krijgt van je thuisfront. Daar mag ook iets tegenover staan! Het weer is heerlijk maar geloof me 2 dagen door Parijs wandelen en mijn voeten doen meer pijn dan na het lopen van een marathon.

Ondertussen wordt in Nederland het weer angstvallig in de gaten gehouden en twijfelt Jan, wel of niet doen. Het lopen in hoosbuien en onweer (buiten dat het niet aantrekkelijk is) is niet erg verstandig. Wel, niet??
Vrijdag mail naar de organisatie of er nog startbewijzen zijn? Het antwoord laat op zich wachten.
Het lijkt nu toch serieus te worden, dus ga ik zaterdag toch maar naar de Decathlon want 4 uur op dit zadel? No way! Niet gehinderd door enige kennis koop ik voor 2 tientjes een dameszadel dat in ieder geval zachter voelt dan mijn zadel. Kopen is zo gebeurd maar nu die fiets nog in orde maken (beide banden staan plat) en dat nieuw zadel moet erop. Gelukkig is hulp niet zo ver weg (pa bedankt) en staat mijn fiets klaar.
Inmiddels groen licht, Jan wil (en kan) starten, tenminste… als we op tijd zijn startbewijs ophalen.
Dan is het fijn dat je met zijn 2-en bent en al snel is er een plan en aan dat plan koppel ik mijn hoofd nog een eigen plannetje. Als ik morgenvroeg mijn auto bij de finish parkeer, fiets ik naar de start en haal daar het startbewijs. Jan komt later met de bus en dan lopen/fietsen we samen naar de finish. Ik zet een route uit en zie dat als ik 21 km fiets (dat moet toch haalbaar zijn in een uurtje) er ben. Nu de uitvoering nog…. En hopen dat het zadel beter zit dan mijn oude anders wordt het serieus afzien!


Zondag
Weer een wekker die om 6 uur gaat… why??
O ja… spullen heb ik de avond ervoor al klaargemaakt en de fiets zit in de auto, dus om 7 uur stap ik in de auto. Lekker rustig op de snelweg! Om 8 uur app ik naar Jan, dat ik bij de finish ben en dat ik ga fietsen. Het fietsen gaat lekker, behalve een open brug en een paar keer verkeerd rijden kan ik Jan om iets over 9-en appen dat ik zijn startbewijs heb en dat hij kan starten! (hoe toevallig naast mij staat nog iemand die gebruik maakt van de na-inschrijving omdat hij de Slachtemarathon gemist heeft, toeval bestaat niet).

Ik installeer me lekker op het terras met een (niet te zuipen) kop koffie en geniet van hardlopers, skeelers en wielrenners die binnendruppelen. Nu begint het wachten op Jan, je weet het bij hem nooit ;-) en inderdaad op het nippertje weet hij een privébus naar de start te charteren.
Wel leuk om te vermelden, bij deze marathon worden er opnames gemaakt voor Paul de Leeuw “kun je ongetraind een marathon lopen?” De proefpersoon zit naast me en is een weliswaar geen getrainde hardloper maar wel voetballer en redelijk in shape. Het zou hem kunnen lukken, maar moet je dit willen?? [Edit, als ik deze week toevallig tv aan het kijken ben herken ik de loper het is Jorn Rohde van het programma Galileo op RTL 5, ik twijfel dan ook of het voor het programma van Paul de Leeuw is. Uiteindelijk lopen wij hem op 26-28 km voorbij als hij uitstapt]
Van de organisatie krijg ik een mooi oranje hesje omdat ik als begeleider meefiets.
Voor het verslag van de marathon verwijs ik je naar het blog van Jan, hij heeft tenslotte gelopen!
Het is apart en leuk om een marathon vanaf de fiets mee te maken, ik geniet! Onderweg maak ik foto’s en heb de tijd om de omgeving te bekijken. Prachtige omgeving! Als we na 42,195 km (en een beetje) over de finish komen, ben ik ontzettend trots op Jan, wat een super prestatie en revanche op vorige week!

O ja mijn billen?
Die hebben na bijna 65 km en ruim 5,5 uur op de fiets een mening. Maar in plaats dat ze die mening van de daken schreeuwen, jengelen ze nu een beetje… dus missie (in alle opzichten) geslaagd!

[edit] Het is inmiddels dinsdag als ik een melding krijg van PostNL dat er een pakketje bezorgd wordt. Huh?? Ik heb (zover ik weet) niets besteld! Ik werk op dinsdagmiddag/avond maar gelukkig is zoon thuis. Als ik thuiskom ligt er dit op me te wachten en ben ik sprakeloos (geloof me dat overkomt me niet zo snel) van de allerliefste!