Parijs 2017 Eco-trail de Paris, 80 km

Parijs…

Net als vorig jaar gaan Esther en ik met de Thalys naar Parijs. En ondanks dat wij er al vaker samen zijn geweest, zijn we beiden behoorlijk gestresst.
Waar zijn we in godsnaam aan begonnen??

De afstand is de afgelopen week pas goed bij me doorgedrongen toen ik op weg was naar Noord-Holland en mijn TomTom in de auto aangaf nog 80km en ruim een uur rijden… dit moet ik straks dus lopen…!! *lichte paniek*
Voor wat er in de dagen voorafgaand aan de trail in Parijs gebeurde verwijs ik je naar het blog van Esther, zij heeft het prachtig beschreven en haar verslag van de eco-trail is zeker de moeite waard!

Zaterdag 18 april…
Na een drukke nacht en het nodige app verkeer tussen Chiel en Janine en ons (zij lopen vandaag de 30 km trail en starten om 10 uur, terwijl wij om 12 uur zullen starten), stappen we in trein naar Saint–Vincent de Yvelines waarbij we ons de nodige zenuwen maken. Is dit de juiste trein?? Hebben we de juiste spullen? De juiste schoenen? De juist kleren? Blijft het droog? We hebben geen stokken, was dat toch nodig? Shit, ben mijn reflecterende band vergeten (verplicht item) en nu? Etc.. En omdat we toch al niet gespannen zijn, maakt Esther de gouden opmerking dat de afstand die we nu met de trein afleggen dus ook terug moeten lopen (help!).
Gelukkig blijken we in de juiste trein te zitten, staat de bus voor ons klaar en zijn we op de startlocatie. Ook dit jaar de dixies met zaagsel, want het is tenslotte een eco-trail! De Franse speaker blijft lekker doorratelen, waarbij ik af en toe een woordje opvang: securité, maintenant, etc. Ondanks de strenge toon van de site over de verplichte items worden we nergens gecontroleerd en kunnen we het “startvak” in (lees: weiland). Geleerd van de vorige keer starten we dit keer redelijk vooraan, alle minuten dat we er over mogen doen, gaan we maximaal benutten. Als dan eindelijk (om 12:15, weer een kwartier minder) het startschot gaat, mogen we los en zijn we onderweg voor 80 km naar Parijs.

In mijn hoofd heb ik een aantal ijkpunten. De eerste 8 km, zo 10% zit er alweer op, het eerste gelletje zit erin en in gedachten controleer ik mijn benen. Ze voelen gelukkig goed en in gedachten bedank ik Jan die heel wat keertjes mijn benen onder handen heeft genomen! Bij 14 km weet ik dat we ter de hoogte van Versailles lopen, dit is waar we vorig jaar startten en ook naar Parijs liepen. Dit geeft moed. Van Versailles zelf zien we weinig, al denk ik af te toe stukjes te herkennen van vorig jaar. Ik weet dat de eerste 22 km (tot aan de 1e verzorgingspost) het terrein relatief makkelijk is en na 2 uur 42 komen we daar aan.
Dat doen ze goed daar in Frankrijk; cake, banaan, tucjes, chocolade, kaas, worst, cola en vast nog wel meer. Ik houd het bij cake en een slokje cola, worst en kaas durf ik niet aan *Parijs is nog ver*. Terwijl ik mijn cake naar binnen werk, blijkt dat “Hello Kitty” ook in Frankrijk bekend is. Deze Fransman vindt het erg leuk dat iemand uit “Les Pays-Bas” meedoet aan een trail met 1.600 hoogtemeters, waar ik die geoefend heb?? Nou bruggen, dijkjes en zo..
Ik stuur een appje naar Jan om te laten weten dat het goed gaat en ik nog steeds loop. Ik heb zo het vermoeden dat hij in het op dat moment verre Nederland het wel fijn vind om een teken van leven van me ontvangen.

Vanaf daar wordt het zwaarder en blijkt dat het tempoverschil tussen mij en Esther een spelbreker gaat worden; zij moet iedere keer haar best doen om bij mij te komen en ik sta af te koelen terwijl ik wacht en ik voel dat het steeds moeilijker word om iedere keer op te starten. Met pijn in mijn hart besluiten we dan ook uit elkaar te gaan en spreken we af een “date” te hebben onder de Eiffeltoren. Sjezus wat voel ik me schuldig…

Op naar de 45 km post.

Op het reliëfkaartje had ik al gezien dat het stuk tussen 22-45 een pittig stuk zou zijn met veel klimmen en dalen. De gouden regel is op dat moment: berg op lopen en naar beneden “rennen”. Tot mijn verbazing zie ik op 30 km al mensen wandelen op stukken die goed beloopbaar zijn *Parijs is nog ver*.
Omdat ik nu alleen loop, heb ik minder aanspraak, maar er is geen moment dat ik echt alleen heb gelopen. Korte gesprekjes in steenkolen Engels en Frans, maar voor de rest is het just me, myself and I. Langzamerhand kom ik in mijn eigen bubbel terecht en heb niet zoveel besef van tijd of afstand en ga gewoon lekker door. Ik heb het gevoel redelijk wat mensen in te halen en hoop in gedachten maar dat ik mezelf niet “opblaas”.
Aankomst op het 45 km punt 6 uur 02, tot mijn verbazing is het inmiddels 18:00 uur geweest. Ik ben dus al ruim 6 uur bezig en het is etenstijd, gelukkig heb ik boterhammen met pindakaas bij me en ze smaken me prima! Deze verzorgingspost is bij een Chateau en er staat daar een koude wind. Hier is alleen water verkrijgbaar. Het koelt af en ik besluit dat het tijd is mijn jasje aan te doen. Met de koude wind daar wil ik hier niet langer pauzeren dan nodig en na een appje naar Jan, “nog 35 to go” snel door.

Net buiten het chateau merk ik op dat mijn Garmin ineens uit staat, hoe kan dat nou? Er zit niets op dan hem opnieuw aan te zetten, maar ook dat gaat niet in 1x goed. Shit, ik mis dus een stuk! Wat kun je dan balen van zoiets kleins… Ter plekke besluit ik het naast me neer te leggen, het is niet belangrijk, ik wil terug naar mijn “bubbel” en door naar Parijs. (Als reserve laat ik wel vanaf dat punt Strava meelopen, 1x is vervelend, maar een 2de keer??!)

Net voor 7-en maken we een draai en daar in de verte zie ik ineens de Eiffeltoren liggen. Even een ongeplande stop om een foto te maken…. Daar moet ik naar toe! Vanaf 18:30 uur gaat het al schemeren maar zonsondergang is rond 19 uur, dus vanaf 19:30 moet ik mijn hoofdlamp op en wordt mijn wereldje nog kleiner. De route is prima te volgen, aan alle markeringslinten zit een stukje reflecterend materiaal een keer rondschijnen met je hoofdlamp is voldoende om te zien welke kant je op moet en tussen de bomen zie je dansende lichtjes van andere lopers.
Rond 20:00 uur (7:45 onderweg) ben ik ineens bij de volgende post 56 km. Ik app “ik ben bij de 3de post nog 23-24 km to go! Ik kijk om mijn telefoon naar een berichtje van Esther, niets! Ik maak me zorgen, het stuk was pittig en ik heb meerdere lopers onderuit zien gaan in het donker, ik weet dat zij nog achter me zit.
Dit is weer een uitgebreide verzorgingspost en ik pak weer cake/cola/tucjes echt zo lekker! Jan geeft aan “Blijven lopen, blijven drinken, blijven eten”. Geloof me dat doe ik! *Parijs is nog (iets minder) ver*

Op voor de volgende etappe.
Het gaat nog steeds goed, maar dan ineens, als ik een slok water uit mijn rugzak wil nemen is het op. Shit en nu? Stiekem heb ik best veel gedronken. Bijna na elke klim heb ik slok water genomen en dit ritme is nu doorbroken. In mijn hoofd is er een klein paniek momentje, doordat mijn Garmin een reset heeft gehad heb ik echt even geen flauw idee hoever de volgende post is. Water is echt essentieel, ook voor het innemen van mijn gel of het eten van een boterham. Uiteindelijk probeer ik in mijn fraaiste schoolfrans te vragen “combien de kilometres to next stop”. De loper aan wie ik het vraag lig spontaan in een deuk en antwoord in prachtig Engels dat het nog maar 4-5 km is. Dit geeft rust, dit kan ik.
Rond 22:00 uur ben ik dan bij de 4de post, weer een uitgebreide met veel lekker dingen. De soep ruikt heerlijk maar ik durf het niet aan, wie weet hoe mijn maag na meer dan 60 km reageert. Ik herinner me deze post van vorig jaar en ik meen me te herinneren dat het vanaf hier nog een goede 10 km naar Parijs is, maar zonder Garmin informatie voel ik me onzeker. Ik voel nu ook de vermoeidheid en als ik aan een vrijwilliger vraag “combien de kilometres a Paris?” en zij antwoord met “onze” ben ik opgelucht ik heb nog 2 uur om op de Eiffeltoren te komen. (Het zijn er nog 3 maar ik had het zo in mijn hoofd zitten dat ik voor 0:00 op die Eiffeltoren op die toren wilde staan dat ik me dat op dat moment niet realiseerde). Dit is te doen!
Ik check mijn telefoon zie veel berichtjes maar die negeer ik. Geen berichtje van Esther… maar Jan laat weten dat Chiel en Janine onderweg zijn naar me. Vorig jaar stonden zij ook op dit punt, ik hoop dat ik ze herken in het pikkedonker. Ik app naar Jan dat ik aardig stuk zit maar blijkbaar komt mijn bericht verkeerd over want ik krijg direct reactie: ‘je stapt uit?’ 'Nee tuurlijk niet!!'. Mijn rugzak is gevuld met vers water en ik ga door; de laatste etappe! *Parijs is niet meer zo ver*

In het donker zie ik mensen staan…. Zou het??
Jaaaaa, zo blij Chiel en Janine te zien. Voor het eerst ook nieuws over Esther, ze loopt nog steeds! Geen idee wat voor indruk ik maak bij hen, maar wat is het super daar ineens wat Hollandais te zien staan! Gerustgesteld over Esther het laatste stukje in, minder dan 10 km te gaan. 10 km wat is dat nou? Hoeveel trainingsrondjes van 10 km heb ik al niet gedaan?

Door Parijs lopen is altijd bijzonder, ineens is het weer verlicht en herken je de andere lopers. De Parijzenaars zelf en de toeristen kijken soms even op omdat er een paar malloten met hoofdlampjes en rugzakken door hun stad heen denderen maar het kan ze weinig schelen; c’est Paris. Verliefde stelletjes, Japanners met camera’s, chique uitgedorste mensen op weg naar een feestje of uitgaansgelegenheid, clochards, jeugd op scooters… alles kom je tegen. Ondertussen lijkt dit Eiffeltoren maar niet dichterbij te komen. Mijn voeten hebben het wel gehad en ik lijk ieder kinderkopje te voelen, het is mooi geweest. Langs de Seine omhoog en omlaag, nee geen bergen meer maar kleine venijnige heuveltjes, die mijn bovenbenen echt niet meer leuk vinden.

En dan ineens daar is tie!
Mag ik de straat oversteken, loop ik nog bijna verkeerd, het parkje in en ben ik bij de ingang van de Eiffeltoren, het is 23:28 uur voor me nog 370 treden naar de 1e verdieping. De rugzak moet af door de scanner (securite), ik krijg een kaartje en dan mag ik omhoog. Ik ben nog nooit in de Eiffeltoren geweest dus onderweg maak ik wat foto’s en voordat ik het weet ben ik er! Hier had ik zo tegenop gezien! De rode loper ligt klaar en na 11 uur en 18 minuten en 30 sec ga ik over de finish! Het is 23:34 als ik een foto naar Jan app met de medaille om mijn nek.
*Parijs ik ben er!*

[edit 1]
Hardlopen is een mindfuck, dus zodra ik over de finish was, wilde ik eigenlijk geen stap meer lopen. Maar ja, het moet toch... Naar beneden doen alle lopers dan ook met lift (die heeft vast heel lekker geroken) en eenmaal beneden vangen Chiel en Janine mij op.
Zij hebben warme en droge kleding bij zich, goh wat is dat lekker op zo'n moment! (thanks guys!!). Zoals afgesproken in het bos hebben we natuurlijk gewacht tot ook Esther over de finish kwam! Wat is dat een bikkel! Nadat we onze kleding hadden gehaald (strompel) laten we ons in een riksja naar het appartement brengen, wat een luxe! We strompelen omhoog eten wat, douchen en het is tegen 2-en als we tevreden het licht uitdoen! De volgende dag heb ik een paar bovenbenen waar mening betonfabrikant jaloers op zou zijn, maar het roze wolkje is heerlijk!

[edit 2]
Dank jullie wel:
Tiny voor de schema's en begeleiding! Wat zijn we van ver gekomen!
Jan voor de steun en massage's *zoen*
Esther partner in crime ;-)
Chiel en Janine voor de vriendschap, support en al het andere!