Mont Saint-Michel

Normandie....

Sinds ik als kind (en volwassene) Thea Beckman's boek "Geef me de ruimte" heb gelezen heb ik er in mijn hoofd een beeld bij gehad. In het boek gaat Marie-Claire samen met haar gezin naar Mont Saint-Michel en sindsdien zit het in mijn hoofd verankerd.

In mijn hoofd heb ik een beeld van de ruige kust, natuur die de ruimte heeft en kleine boerderijtjes. 

Waarschijnlijk had ik dat in mijn hoofd toen ik me inschreef voor deze trail. Oorspronkelijk (toen ik me inschreef) was het een 60 km lange trail maar later is deze ingekort naar 54 km, ach nog steeds ver genoeg.

Het was allemaal wat krapjes; van maandag op dinsdagnacht kwamen Esther en ik terug van Ibiza en op vrijdagmorgen stapten Jan en ik in de auto naar Normandie.

Ik vind het heerlijk om met Jan op pad te gaan, we kletsen, maken lol en drinken koffie! Eerlijk gezegd had de afstand een beetjes onderschat toen ik me inschreef. Ik was in de veronderstelling dat Mont Saint Michel ongeveer even ver was als Parijs, het bleek 200 km verder te liggen *oeps*. 

Maar goed het hotel was geboekt en ik zou er klaar voor moeten zijn.

Ja, altijd die onzekerheid, ben ik er klaar voor? Heb ik genoeg getraind? 

Afgelopen dagen waren de site van run in mont saint michel en de diverse weer-apps favoriet, wat zou het weer worden, hoe gaat de route, waar zijn de bevoorradingspunten, etc

Het weerbeeld was wisselend van zon naar regen en weer terug. Gelukkig zou ik de wind grotendeels achter me hebben, maar, zoals iemand me ooit duidelijk heeft gemaakt, het weer kun je toch niet veranderen je kunt er hoogstens op kleden.

De reis ging prima via de imposante Pont de Normandie (ik zal nooit mee klagen over een brug in Nederland) naar het startpunt van de trail de volgende dag om 8 uur. Toch maar even kijken waar ik moet zijn. Samen met Jan loop ik langs de zee in het dorpje Saint Pair sur Mer en we hebben het koud! Het contrast met de afgelopen dagen op Ibiza kan niet groter zijn. 

We zijn moe en hongerig als we het hotel bereiken.

Aan het hotel Auberge de la Baie kan ik een apart blog wijden, dus dat ga ik niet doen. Mocht je nieuwsgierig zijn, lees mijn recensie op booking.com. Laat ik zeggen dat zelden zo ontevreden ben geweest over een hotel.

Na een slapeloze nacht gaat de wekker om 5 uur, gelukkig hadden we zelf brood, beleg én koffie meegenomen want er was niets te krijgen. Auto in en gelukkig ruim voor de start aanwezig. De start van een trail is toch echt anders dan een wegwedstrijd er zijn geen vakken en de deelnemers zijn een stuk relaxter. 5 minuten voor de start zeg ik Jan gedag: "ik zie je bij Mont Saint-Michel" en dan sta ik tussen de Fransen (geen buitenlander te bekennen). Ik mis ik Esther, dit soort dingen doe ik eigenlijk altijd samen met haar, samen zenuwen en samen commentaar geven op wat we zien en meemaken. De franse omroeper blijft lekker ratelen en dan ineens is het tijd om te gaan lopen, nou daar gaan we!

Het eerste stukje gaat door het dorpje en begint al met een klein klimmetje, gelukkig hier nog verhard maar een kleine voorbode wat me nog te wachten staat. Tot 5 km blijft het veld redelijk bij elkaar, echt klimmen is nog niet aan de orde, een paar korte maar pittige bultjes. 

Dan begint het echte klimmen, hmmm misschien had ik hier toch wat meer op moeten trainen? Wat vaker de trap nemen naar de 12e of zo??

Bij 9 km is het eerste verzorgingspunt, zoals ik min of meer gewend ben van Franse trails, is die prima verzorgd. Er is stokbrood met kaas, tuc, water, rozijnen, banaan, etc. Ik eet wat en maak wat foto's van het uitzicht, rustig aan Mont Saint Michel is nog best ver! 

En dan opeens bij het oversteken van een weg, zie ik Jan met zijn fototoestel! 

Die had ik niet verwacht, we zouden elkaar immers bij MSM pas weer zien. Maar wat is het fijn om een bekend gezicht onderweg te zien! Gewoon even wat knullige dingen uitwisselen: "ja, ik ga (nog) lekker", "alles goed", ik merk dat de Fransen hier een stuk slechter Engels spreken dan ik gewend ben vanuit Parijs, dus veel aanspraak heb ik onderweg niet. "Je parle een petit peu francais, je suis Hollandais" is mijn standaard zin onderweg. 

Nadat ik Jan een bezwete kus heb gegeven ga ik door en pittig is het, stevig klimmen en dalen, mooie uitzichten maar ook momenten dat je denkt: "is dit verstandig?" en "waarom staat hier geen hek of zo". We vangen een glimp op van het einddoel in de verte: Mont Saint-Michel is een stipje maar onmiskenbaar, daar moet ik naartoe!

Over de eerste 15 km doe ik 2 uur.

Ik weet ook dat het klimmen (en dalen) na 20 km zo goed als gedaan is en dan is het nog een eitje toch? *little did I know*

Want na 20 km mogen we het strand op; "okay dit kan ik, heb ik echt vaker gedaan". Het is toch wat anders dan ik gewend ben van de Nederlandse kust. Wat is dit voor zand? Het zuigt, is niet hard maar ook niet zacht... Gelukkig mogen we er naar een paar kilometer af en beginnen we aan de duinen. Shit, waarom heb ik de Zwarte Route niet (veel) vaker gelopen? Dat was dé perfecte training voor dit stuk van de race. 

Na de duinen, komt er een (in mijn beleving) eindeloos stuk grasland. Nee, geen wei of zo maar gras dat net zo hoog staat als ik groot ben. Ik kan er niet overheen kijken en kan amper zien waar ik mijn voeten weg kan zetten. Voel me hier net Remi (alleen op de wereld), loop ik nog wel goed?

Gelukkig is daar dan, als een duvel uit een doosje, Jan ineens weer! Heerlijk even die break en wat woorden wisselen (Overigens duikt Jan op verschillende plaatsen op, het doet me goed!). Dit stuk van de trail vond ik duidelijk het minst leuk en was meer mentale training dan echt fysiek zwaar. 

Bij 35 km staat de volgende uitdaging te wachten, we moeten door het water! Wat in mijn gedachten een riviertje was, blijkt een open verbinding met de zee te zijn. De hoogte van het water is afhankelijk van het getijde en Normandie staat bekend om de grote verschillen tussen eb en vloed. Schoenen en sokken uit en onder mijn voeten voel ik een natte, gladde klei-achtige ondergrond. Ik zie diverse lopers die in het water onderuit glijden en besluit het zo voorzichtig mogelijk te doen. Het water komt tot net boven mijn middel en is koud maar stiekem toch wel lekker. Aan de overkant probeer ik mijn voeten wat schoon te maken (te vergeefs) en doe ik mijn kousen en schoenen weer aan. Naast me probeert een loper zijn iPhone af te drogen, ik probeer mijn lachen in te houden...

7 kilometer verder doen we dit kunstje nog een keer, alleen staat Jan er dan met zijn camera. Niet uitglijden, niet uitglijden, niet uitglijden.... gelukt!! Ik zwaai Jan nu echt gedag, we zien elkaar op MSM!

Aan de overkant is het eigenlijk de bedoeling dat je door de bedding van glibberige klei blijft lopen, maar daar hebben de trailers voor me iets op gevonden: onder het schrikdraad door en je loopt in de wei. Prima alternatief, ware het niet dat we ons nu dus een keer of 10 een soort van tijgerend onder een schrikdraad heen wurmen. 

Het laatste stuk, nog 10-12 kilometer...

Inmiddels ben ik ruim 6 uur onderweg, is het zonnetje er aardig doorheen gekomen en weet ik dat er nu een relatief gemakkelijk stuk aankomt. Geen klimmetjes meer, relatief harde ondergrond. Zoute weide noemen ze het daar, maar ik krijg flash backs naar de Slachte Marathon in 2016, warm, brandende zon en nergens beschutting. 

En dan ineens, daar is tie weer... Jan!

Ben er inmiddels aardig klaar mee en dat vertel ik hem ook, maar ik weet ook dat ik het wel ga halen. Het is minder dan 10 kilometer, nu zie ik Jan echt pas weer bij de finish. De laatste kilometers gaan zwaar, de zon brandt en om me heen zie ik de meeste lopers inmiddels wandelen. Ik tel af, zowel in mijn hoofd als op WA met Esther en Janine. Mont Saint-Michel ligt levensgroot voor me, maar lijkt maar niet dichterbij te komen. Lopen doe ik terwijl ik op mijn vingers één voor één tot 10 tel, dan mag ik weer even wandelen. Ik ben er klaar mee!

En dan eindelijk DE BRUG naar Mont Saint-Michel, daar vier ik mijn feestje en krijg ik weer wat energie! Toeristen en al gefinishte lopers klappen en moedigen me aan met "bravo", "courage" *kippenvel*. Iedereen maakt alle ruimte voor je  en ik zo bereik ook ik Mont Saint-Michel en kan ik de beroemde muren aanraken. Even denk ik dat ik er ben, maar als toetje mag ik daar nog omhoog klimmen door de smalle straatjes. Daar staat mijn trouwe supporter en mag ik eindelijk over die finish in 7:38:42!

Nawoord

Na de finish, ben ik een medaille, een shirt en een rugzakje rijker en ploffen we op een grasveldje neer. Er is weer genoeg te drinken en te eten en we gebruiken deze tijd even om samen bij te komen van de ervaring. We zijn samen met deze loop bezig geweest maar wel ieder op onze eigen manier!

We hebben weinig zin om terug te gaan naar het shit hotel, maar na een stop bij de Mac doen we dat toch maar. Achteraf blijkt hoeveel geluk we hebben gehad met het weer die dag, de volgende dag regent het en ondanks dat we eigenlijk nog een nacht geboekt hadden besluiten we naar huis te gaan.

We kunnen er maar niet over uit wat een verschillende gezichten die Fransen hier hebben, tijdens de trail waren ze super behulpzaam en vriendelijk. Na de trail ongelooflijk nors en onbeschoft...

Ik ben dol op Parijs maar francofiel zal ik wel nooit worden!