mais

Ik heb een hekel aan mais, nee niet om te eten, het is hartstikke lekker door veel gerechten, maar aan de plant. Als het voorjaar begint zijn de akkers nog leeg en kun je ver kijken, de boer doet zijn werk en frisse jonge plantjes worden geplant.
Groeien dat het spul doet, al gauw is het zo hoog dat ik niet meer "met mijn kop boven het maisveld uitsteek".
Tijdens de warme zomermaanden, wuift het mais af te toe op en neer in een zuchtje wind, maar het blijft te laag om schaduw te bieden en te hoog om overheen te kijken.
Maar nu komt het allerergste: het wordt herfst en de mais wordt geoogst (of is het gemaaid? Overigens lees ik overal dat het gehakseld wordt). Voor mij is dat altijd het teken dat de zomer toch echt voorbij is. En wat zag ik vanmorgen? Juist! Ik heb een hekel aan mais.

TTM en tweet-up

Vrijdagavond terug van vakantie, zondag de eerste wedstrijd gepland. De Tilburg Ten Miles (oftewel TTM) was net als vorig jaar het eerste weekend in September, en ik was (net als vorig jaar) van de partij. Liep ik vorig jaar hier mijn eerste 10 km dit jaar ging ik voor de echte Ten Miles..(oftewel 10 EM = 16,1 km). Gelukkig had ik tijdens mijn vakantie in Italië nog wel de nodige km-ers gemaakt en nadat ik Tiny en Esther had gevonden (Tiny nog bedankt voor die geweldige omkleedlocatie) gingen we snel naar de startlocatie. Na alle berichten die ik in Italië had gekregen over kou, regen, verwarming aan en wind was het een stralende warme dag. Vooraf had ik gezegd dat ik voor een tijd ging tussen de 1:40-1:45 maar nadat het startschot was gevallen liep ik strak op een tempo van 6:00/km (als je dat vol kunt houden kom je uit rond een tijd 1:36) maar na 11 km begon het zwaarder te worden, en bij km 14 moest ik zelfs even lopen, vanwege kramp in de kuit. Uiteindelijk finishte ik in 1:40:43 (Garmin gaf overigens 16,45 km aan) op zich niet ontevreden maar toch... er had meer ingezeten. Natuurlijk zijn we na afloop nog wat gaan drinken en ben ik met Esther nog een hapje ben gaan eten (lekker). Tijdens de nabeschouwing kwam Tiny met een goede verklaring voor de kramp in mijn rechterkuit, had ik de dag ervoor niet ruim 11 uur met mijn rechtervoet op het gaspedaal gezeten? Wellicht een beetje overbelasting?
De dagen erna moest er natuurlijk de nodige was en strijk worden gedaan, maar begon ook het "gewone" leven weer. Hierbij hoort natuurlijk ook de hardlooptraining. Dus woensdag een rondje van 50' en vrijdag een lekkere baantraining die goed verteerd werd. De duurloop van zondag werd verzet naar zaterdag, want ik had een tweet-up met Gert

Altijd spannend om andere hardlopers te ontmoeten en samen te lopen. Loop ik niet te langzaam/snel, vinden ze route wel mooi en uitdagend genoeg en welke route zullen we lopen? Bij Gert had ik de keuze snel gemaakt, de ondertitel van zijn blog is immers "a wannabe trailrunner" dus koos ik voor het rondje "boerenverdriet" in de Biesbosch dat (grotendeels) onverhard is. Dit rondje had ik in mei al eens gelopen, maar ik was benieuwd hoe het er nu bij lag. De zuigende, vochtige klei ondergrond, de graspollen en het hoge gras maakte het tot een (zeker voor mij) zware tocht. Het trekpondje zorgt ervoor dat ook andere spiergroepen een workout krijgen. Dus toen we naar ruim 15,5 km en 2 uur na de start de Garmins uitdrukten vonden we dat we wel een drankje verdiend hadden. Dat hebben we dus gedaan, met een hapje erbij en tot slot een ijsje gehaald in Geertruidenberg maakte het tot een hele geslaagde dag, Gert bedankt!

Viale; hardlopen in Italië

Net terug van een fantastische vakantie in Italië en natuurlijk had ik mijn hardloopschoenen ingepakt. De bestemming was voor het 3de jaar op rij, wat mij betreft, één van de mooiste plekken van Italië: het Lagio Maggiore.
De weg langs het Lago Maggiore is enkelbaans en biedt prachtige uitzichten, maar als automobilist heb je geen tijd om hiervan te genieten want de weg kronkelt en draait, dus opletten geblazen. Naast deze weg ligt geen stoep en geen fietspad en wat mij altijd opvalt als ik daar ben is dat alles langs die weg gebeurd. Zo zijn er wielrenners geheel in roze gekleed, hippe mountainbikers en zijn er voetgangers; moeders met baby's en senioren, en af en toe een hardloper, allemaal langs diezelfde weg.
Twee weken per jaar mag ik daar deel vanuit maken en sta soms doodsangsten uit, langsrazende motoren, vrachtwagens en Alfa's en ik, die probeer te lopen langs die (soms te) smalle weg.
Terwijl ik daar loop moet ik denken aan het bovenstaande fragment uit de film "what woman want", waarin Mel Gibson een Nike ad maakt. Want soms, heel even, als je 's morgens vroeg loopt en er valt even een rust moment langs deze drukke weg, dan is het zwaar genieten!


Nog een kleine aanvulling:
Als je niet langs de weg wilt lopen, kun je daar ook prachtig door de bergen rennen, zwaar maar mooi zoals hierboven mijn uitzicht van Mont Orfano op het Lago di Mergozzo vroeg op de dag.